Το μόνο που μπορεί να κάνει πλέον είναι αυτό που γνωρίζει καλά. Να ανασκευάσει αυτό που είναι σε όλους ορατό και να επιχειρήσει να το περάσει ως ηρωική πτώση. Θα δώσει τη μάχη των μαχών και θα επιστρατεύσει όλον τον μηχανισμό του λαϊκισμού για να παραμείνει στην εξουσία. Και αν δεν τα καταφέρει, όπως όλα δείχνουν, θα κάνει τα πάντα ώστε η πτώση ή η συντριβή να φανεί ως αποτέλεσμα οργανωμένης «υπονόμευσης» ή απλώς «επανάκαμψης του παλιού συστήματος». Μόνο, που η κυβέρνηση έχει κάψει όλο το αποθεματικό της και δεν μπορεί πλέον να πείσει κανέναν.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι μια κυβέρνηση που είναι στην εξουσία μόλις 21 μήνες, το μόνο που προσπαθεί να κάνει είναι να γλιτώσει τα χειρότερα. Ρωτήστε όποιον οπαδό της κυβέρνησης μπορείτε ακόμη να βρείτε (που να μπορεί να οργανώσει έναν στοιχειωδώς δομημένο λόγο) και στριμώξτε τον να σας πει με επιχειρήματα τι περιμένει πλέον από αυτήν την κυβέρνηση. Θα τον φέρετε σε πάρα πολύ δύσκολη θέση, αλλά αξίζει τον κόπο να το επιχειρήσετε. Γιατί το τραγικό, πέραν των όσων έχουν ήδη συμβεί από τον Ιανουάριο του 2015, είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει να προτείνει απολύτως τίποτα για το μέλλον. Δεν έχει ούτε μία πειστική πρόταση για το πώς βλέπει το αύριο της χώρας, εκτός και αν εκλάβουμε τα καθημερινά ολισθήματα προς ένα αποκρουστικό καθεστώς ως όραμα για το μέλλον. Η τραγωδία της κυβέρνησης είναι το ίδιο της το γενετικό υλικό. Και από αυτό δεν μπορεί να αποδράσει. Είναι εγκλωβισμένη στον εαυτό της. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να της συμβεί.
Η απουσία πρότασης για το μέλλον δεν εκπλήσσει φυσικά. Γιατί για να έχει κανείς να προτείνει κάτι που να μπορεί να πείσει ένα μέρος έστω μιας εξουθενωμένης κοινωνίας, προϋποθέτει στοιχειώδη επίγνωση της πραγματικότητας. Η κυβέρνηση φυτοζωεί σε ένα παράλληλο σύμπαν, που όσο αυτό αμφισβητείται άλλο τόσο στεγανοποιεί τα όριά του. Και αυτό που εντυπωσιάζει ακόμη περισσότερο είναι η απουσία οποιουδήποτε – επιφανειακού έστω– καινοτόμου στοιχείου στη γλώσσα της κυβέρνησης, που ενώ κατηγορεί τους αντιπάλους της για συντηρητισμό, η ίδια παραμένει ταυτισμένη με την οπισθοδρόμηση. Είναι αδιέξοδο να επισημαίνεται διαρκώς η αδυναμία αυτής της κυβέρνησης. Ελκυστικό είναι να ακούει κανείς την πρόταση για το αύριο και όχι την καταστροφή του σήμερα.