Η μεγάλη νίκη του Φρανσουά Φιγιόν στις προκριματικές για την ανάδειξη του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας ανοίγει τον δρόμο για τη δημιουργία ενός ευρύτερου δημοκρατικού μετώπου που θα εναντιωθεί, με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας, στον ακραίο εθνικισμό της Μαρίν Λεπέν. Ο Φιγιόν δεν θα είναι απλώς ένας υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας. Καλείται να διαδραματίσει μεγαλύτερο ρόλο. Να ηγηθεί της «αναστροφής» που έχει ανάγκη η δοκιμαζόμενη Ευρώπη, από τον άκρατο λαϊκισμό και τις ακρότητες, προς τον ρεαλισμό, την υπευθυνότητα και τη μετριοπάθεια. Οπλισμένος με την αριθμητική και ιδεολογική ισχύ του δημοκρατικού μωσαϊκού που οι συνθήκες επιβάλλουν να εκφρασθεί μέσα από την υποψηφιότητά του, καλείται να ανταποκριθεί στην πρόκληση.
Δυνητικά οι ψηφοφόροι του, στον δεύτερο γύρο, θα περιλαμβάνουν παραδοσιακούς συντηρητικούς, μετριοπαθείς κεντρώους, μεταρρυθμιστές φιλελεύθερους, αλλά και κεντροαριστερούς, εάν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις περί συντριβής των σοσιαλιστών. Οι μετρήσεις δίνουν τόσο στον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ όσο και στον πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς μόλις 9%, ενώ ο πρώην υπ. Οικονομίας, Εμανουέλ Μακρόν, εξασφαλίζει 14%.
Μπορεί οι κεντροαριστεροί πολίτες να μην είναι οπαδοί του Φιγιόν, αλλά τρέμουν στη σκέψη ότι η Γαλλία μπορεί να εκλέξει ακροδεξιό πρόεδρο. Αυτό το υπό διαμόρφωση ευρύ φάσμα ψηφοφόρων συνιστά ένα πραγματικό «πατριωτικό μέτωπο», όχι το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν. Είναι η ελπίδα για να αποτραπεί η διολίσθηση της δεύτερης σημαντικότερης χώρας της Ε.Ε., και διαχρονικού φάρου δημοκρατίας και ελευθερίας, προς τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία.
Το επόμενο στάδιο είναι η αναζήτηση πειστικών απαντήσεων για την πορεία της παγκοσμιοποίησης, τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία και την ασφάλεια. Ο Φιγιόν καλείται να αντιμετωπίσει τον λαϊκισμό αναδεικνύοντας μεν υπαρκτά ζητήματα, αλλά αποφεύγοντας τη διολίσθηση σε επικίνδυνες υπερβολές και αδιέξοδες απλουστεύσεις που ικανοποιούν τα χαμηλότερα ένστικτα και απειλούν την κοινωνική συνοχή. Είναι ο μόνος που μπορεί να το κάνει. Υπό τις διαμορφωθείσες συνθήκες, η απάντηση δεν μπορεί να έρθει από τη γαλλική Κεντροαριστερά. Η κατώτερη των περιστάσεων προσωπικότητα του Ολάντ, η οικονομική στασιμότητα, η υψηλή ανεργία, η ανασφάλεια έχουν ενισχύσει τη λαϊκιστική άκρα Δεξιά.
Τον Μάιο του ’17 οι Γάλλοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα υπαρξιακό δίλημμα, και ο μετριοπαθής Φιγιόν τούς προσφέρει μια αποδεκτή διέξοδο. Ο νέος ισχυρός άνδρας της γαλλικής Κεντροδεξιάς πρέπει να αναδιοργανώσει το κόμμα του, να γεφυρώσει τη Δεξιά με το Κέντρο, αλλά και να μην αποξενώσει εντελώς τους σοσιαλιστές ψηφοφόρους. Ο συγκερασμός δεν είναι εύκολος, αλλά τον επιβάλλει η συγκυρία. Η πορεία του δεν αφορά μόνο τη Γαλλία. Αφορά όλη την Ευρώπη.