Οι εθνικιστικές κορώνες που εκτοξεύονται από την Τουρκία ανεβάζουν το θερμόμετρο και δυσχεραίνουν την προοπτική θετικής προσέγγισης από την Αθήνα και τη Λευκωσία. Υπό την απειλή ανατροπής της Συνθήκης της Λωζάννης, όπως υπαινίσσεται ο Ταγίπ Ερντογάν, προσάρτησης των κατεχομένων, όπως προτρέπει ο οικονομικός του σύμβουλος, και στρατιωτικής επέμβασης στα νησιά, όπως ζητεί ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης, δεν πρόκειται να υπάρξει πρόοδος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ούτε φυσικά λύση του Κυπριακού.
Η πολεμική ρητορική έχει πρωτίστως εσωτερική στόχευση. Ο Ερντογάν χρειάζεται τη στήριξη του εθνικιστικού κόμματος για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για αλλαγή του Συντάγματος ώστε να αποκτήσει υπερεξουσίες και να εγκαθιδρύσει και τυπικά τη μονοκρατορία του. Ο δε αρχηγός του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, προσπαθεί να μην αφήσει το πεδίο του κακώς νοουμένου «πατριωτισμού» στους αντιπάλους.
Ο πρόεδρος και το πολιτικό σύστημα της γειτονικής χώρας πρωταγωνιστούν σε μια θεατρική παράσταση όπου το κοινό είναι οι Τούρκοι πολιτικοί και ψηφοφόροι. Η Αθήνα και η Λευκωσία δεν έχουν κανένα λόγο να συμμετάσχουν σε αυτή την επικίνδυνη φάρσα, προβαίνοντας σε συμβιβασμούς, παραχωρήσεις και υποχωρήσεις που σε ένα ομαλό διπλωματικό περιβάλλον θα ήταν ίσως κατανοητές καθώς θα εξασφάλιζαν και συγκεκριμένα οφέλη. Αλλά εδώ το σκηνικό διολισθαίνει προς τον παραλογισμό και κανείς δεν είναι σίγουρος για την «επόμενη μέρα».
Ο κ. Ερντογάν κατηγόρησε τη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία ότι πρέπει να ντρέπεται για το γεγονός ότι συμμετέχει στις συνόδους της Ε.Ε. με σημαία που περιλαμβάνει ολόκληρη την Κύπρο και απείλησε ότι «με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα καταλάβουν και θα μάθουν».
Το παζλ συμπληρώνει, υπό την πίεση πολιτικών σκοπιμοτήτων, ο απελπιστικά «λίγος» Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου. Καθώς αδυνατεί να εμπνεύσει και να ηγηθεί μιας ουσιαστικής αντιπολίτευσης, προσπαθεί να ανταγωνισθεί τον Ερντογάν σε εθνικιστικό παροξυσμό, κατηγορώντας τον για υποχωρητικότητα επειδή δεν καταλαμβάνει στρατιωτικά 18 ελληνικές βραχονησίδες οι οποίες ισχυρίζεται ότι είναι τουρκικές και βρίσκονται υπό ελληνική «κατοχή».
Οι ακρότητες αυτού του είδους δεν βοηθούν την Τουρκία, η οποία, αυτοεγκλωβισμένη στην αυταρχική αλαζονεία, δείχνει να μην συνειδητοποιεί τα όριά της. Δεν βλέπει το αβέβαιο μέλλον της οικονομίας της. Δεν αντιλαμβάνεται ότι στέκεται σε γυάλινα πόδια, και πως έχει μπροστά της μια πολύ δύσκολη περίοδο σε σχέση με την τρομοκρατία.
Ο αμφιλεγόμενος αντιστράτηγος Μάικλ Φλιν, που προορίζεται για σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Ντόναλντ Τραμπ, θέλει να βοηθήσει τον Ερντογάν –άλλωστε αμερικανικά ΜΜΕ έχουν αποκαλύψει ότι έκανε λόμπι για την Τουρκία, επί πληρωμή– αλλά το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο της Ουάσιγκτον δεν ξεχνά ότι ο Ερντογάν και το κόμμα του δεν άφησαν τις αμερικανικές δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν το τουρκικό έδαφος στον πόλεμο του Ιράκ, οι Ευρωπαίοι δεν ξεχνούν τις ύβρεις και απειλές που δέχονται καθημερινά, το Ισραήλ δεν ξεχνά ότι ο Τούρκος ηγέτης συγκρίνει τους Ισραηλινούς με τον Χίτλερ, ακόμη και η Ρωσία δεν ξεχνά ποιος κατέρριψε αεροσκάφος της. Και κανείς από τους παραπάνω «ισχυρούς» δεν ξεχνά ότι ο Ερντογάν έχει στηρίξει το ISIS προσβλέποντας σε οικονομικά οφέλη.
Σε αυτό το βεβαρημένο περιβάλλον, η Τουρκία θα είχε κάθε λόγο να αξιοποιήσει την ευκαιρία που προσφέρουν οι φιλικές προθέσεις της Αθήνας, και η μετριοπάθεια της κυπριακής ηγεσίας, ώστε να βελτιώσει την πληγείσα εικόνα της διεθνώς, και ταυτόχρονα να αποκομίσει οικονομικά και πολιτικά οφέλη. Αντ’ αυτού ο πρόεδρός της αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάννης και απαιτεί να αλλάξει η Κύπρος τη σημαία της, και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης ζητεί την κατάληψη 18 ελληνικών νησιών.