Τον τελευταίο καιρό, οι δημοσκοπήσεις δίνουν πάνω-κάτω τα ίδια αποτελέσματα: προβάδισμα της Ν.Δ. και του Κυριάκου Μητσοτάκη, αυξανόμενη δυσφορία για τον ΣΥΡΙΖΑ (το 77% των ψηφοφόρων του δεν εγκρίνει τις κυβερνητικές επιδόσεις), απαισιοδοξία για το μέλλον, αμφιθυμία στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, αφού το 51% υποστηρίζει πως η κυβέρνηση πρέπει να συνεχίσει τη θητεία της. Αμετακίνητο όμως είναι και ένα άλλο αποτέλεσμα: στην ερώτηση ποιον θεωρείτε καταλληλότερο για πρωθυπουργό, η απάντηση είναι «κανένας» (41,5%). Η απαξίωση του πολιτικού προσωπικού, για την ακρίβεια «η αρνητική εντύπωση που έχουν οι ερωτηθέντες για τους πολιτικούς αρχηγούς» (όπως διατυπώνεται και στην τελευταία δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για λογαριασμό του ΣΚΑΪ), δεν επιτρέπει τα χαμόγελα να ανθήσουν. Αν θέλουμε, τουλάχιστον, να έχουμε επαφή με την πραγματικότητα, θα έπρεπε να αποφεύγουμε τις εύκολες ερμηνείες και τους αφορισμούς. Η πόλωση μόνο τα άκρα ευνοεί, συντηρώντας στη δημοσιότητα πάσης φύσεως τιμωρούς και εισαγγελείς του δημόσιου βίου, όσους κυκλοφορούν και αγορεύουν με ποινολόγιο στα χέρια και διωκτικές εμμονές, ενισχύει τους ευρωσκεπτικιστές, τους εθνικιστές, όσους υπερασπίζονται «καθαρές», εύκολες δηλαδή, λύσεις. Και εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.
Η αποτυχία του πολιτικού συστήματος, εξάλλου, οφείλεται εν μέρει και σε αυτήν την παράμετρο, της ευκολίας. Στα συνθήματα που εκστομίζονταν για το πρόσκαιρο όφελος: «Λεφτά υπάρχουν», «σκίζω τα μνημόνια μέρα μέρα, σελίδα σελίδα», «θα καταργήσουμε με ένα νόμο και ένα άρθρο όλα τα μέτρα λιτότητας» κ.ο.κ.
Για να γίνει ο «κανένας» ένας, να αποκτήσει ονοματεπώνυμο και να προκαλέσει μια ορατή ρωγμή στο μέτωπο της αναξιοπιστίας, δεν αρκούν η ρητορική του εναντίον, η επιθετικότητα και η αντιπαράθεση. Ουδείς τις αποφεύγει, για να είμαστε ρεαλιστές. Χρειάζεται όμως, παράλληλα, ένας λόγος στέρεος αλλά όχι αδιάλλακτος, που να εμπνέει χωρίς να εξαπατά, να συμφιλιώνει με τη δυσκολία χωρίς να αναζητά τον αντίπαλο για να τη χρεώσει, να μην υποθάλπει τη φαντασίωση και τη νοσταλγία, αλλά και να μην αποκλείει το συναίσθημα, να υπερασπίζεται αξίες χωρίς να ηθικολογεί. Και αν ο συνδυασμός φαντάζει δύσκολος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ευκολία έχει αποδειχτεί καταστροφική, επισωρεύοντας κρίσεις και όχι λύσεις.