Δεν ήταν μικρό πράγμα η εκλογή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας πριν από ένα χρόνο. Κατ’ αρχάς, διότι ήταν το πρώτο σημάδι ανάσχεσης του λαϊκισμού που επέδραμε –χειρότερα κι από χιονιά– στην Ελλάδα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι τότε, όποιος ή όποια έλεγε τις μεγαλύτερες παλαβομάρες κέρδιζε κάποια θέση: πρωθυπουργός, κυβερνητικός εταίρος, βουλευτής κ.λπ. Υπήρξε υποψήφια που υποσχέθηκε να τυπώσει 100 δισ. ευρώ (το ένα πέμπτο από όσα τάζει ο Αρτέμης Σώρρας) και όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε πολιτικώς για την αγραμματοσύνη της, αλλά εξελέγη πανηγυρικώς.
Το δεύτερο και σημαντικό στοιχείο της 10ης Ιανουαρίου 2015 ήταν ότι αυτός ο πολιτικός με αυτά τα χαρακτηριστικά εξελέγη στην αρχηγία αυτού του κόμματος. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ήταν απλώς μεταρρυθμιστής. Eχει δαιμονοποιηθεί από την Αριστερά και τα συνοδοιπορούντα τρολ της ότι είναι ένας κακός νεοφιλελεύθερος, ο άνθρωπος που τόλμησε να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους. Υπερβολές, αλλά η Δεξιά πάντα άκουγε πάντα με δέος τι είχε να πει ο αριστερός χώρος, ακόμη και οι πιο παλαβές εκδοχές του. Μην ξεχνάμε ότι κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας άφησε την Αθήνα να καεί το 2008, για να μην κακοκαρδίσει τότε τον Συνασπισμό και τις παραφυάδες του. Η εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ. ήταν ένα ακόμη βήμα χειραφέτησης της Κεντροδεξιάς, όχι από την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, αλλά από το δέος που έχουν όλες οι πολιτικές συσσωματώσεις απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους. Ηταν ένα «άι-σιχτίρ» της δημιουργικής Ελλάδας, για όλα εκείνα τα παλιά κατεστημένα που κρατούν δέσμια τη χώρα με αποτέλεσμα να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι μετά τόση κρίση και τόσες περικοπές εισοδημάτων.
Το τρίτο και σημαντικό στοιχείο είναι ότι για την εκλογή του κινητοποιήθηκε ένας ευρύτερος χώρος, πέραν της μουχλιασμένης παλαιοδεξιάς. Τη νίκη στις εσωκομματικές εκλογές δεν την έδωσε ο κομματικός μηχανισμός, αλλά η αυθόρμητη κινητοποίηση ανθρώπων του ανανεωτικού κέντρου. Με άλλα λόγια εκείνοι που δεν είχαν και μεγάλη σχέση με την καμαρίλα του κόμματος (ξενιτεμένοι νέοι, επιχειρηματίες, καθηγητές κ.λπ.) έστησαν επί της ουσίας το νέο πολιτικό μέτωπο στη χώρα. Το δίλημμα των επόμενων εκλογών δεν θα είναι μεταξύ Δεξιάς – Αριστεράς, κάτι που θα βόλευε πάρα πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα είναι μεταξύ του ανέξοδου λαϊκισμού και του δημιουργικού εκσυγχρονισμού της χώρας.
Είναι πολλοί εκείνοι που διαισθάνονται ότι το παλιό μοντέλο δεν λειτουργεί πια και θέλουν να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο, ακόμη κι αν αυτό είναι το φιλελεύθερο, το οποίο μέχρι τώρα παρουσίαζε ως μπαμπούλα η Αριστερά. Οι συντηρητικές και παλαιοδεξιές πρακτικές, που εφαρμόζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν συγκινούν πλέον κανένα. Μπορεί κάποιοι να θέλγονται από την προοπτική του διορισμού ή κάποιου ρουσφετιού, σαν αυτά που κάνει σήμερα η κυβέρνηση, αλλά όλοι κατανοούν ότι αυτές είναι αδιέξοδες πρακτικές και δεν μπορούν να πάνε τον τόπο μακριά.
Η Ελλάδα ζει τον «χειμώνα της κατάθλιψης». Χρειάζεται φρέσκο αέρα, νέες ιδέες, τολμηρές προτάσεις για να βγει από την κρίση. Και το στοίχημα του κ. Μητσοτάκη δεν είναι οι επόμενες εκλογές. Αυτές θα κερδηθούν έτσι κι αλλιώς. Είναι να οδηγήσει τη χώρα στο ξέφωτο…