Η διαδικασία στήριξης της ελληνικής οικονομίας θα ήταν πολύ πιο εύκολη υπόθεση εάν η ελληνική πλευρά ήταν περισσότερο αξιόπιστη. Το πρόβλημα είναι διακομματικό και διαχρονικό. Από το 2010 οι χώρες και οι θεσμοί που έχουν δανείσει την Ελλάδα επιθυμούσαν να υπήρχε στη χώρα εθνική συναίνεση, και μια τρόπον τινά οικουμενική προσέγγιση, με την εκάστοτε αντιπολίτευση να στηρίζει την κυβέρνηση. Ζητούσαν από τους Ελληνες πολιτικούς να αναλάβουν την «ιδιοκτησία» της προσπάθειας εκσυγχρονισμού της χώρας τους, και στο πλαίσιο αυτό να εφαρμόζουν χωρίς καθυστερήσεις όσα συμφωνούν. Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Και μάλλον δεν έχουμε διδαχθεί από τα λάθη μας. Ωστόσο, μετά τη διετή διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, που απέδειξε και στους πλέον δύσπιστους ότι θαύματα δεν γίνονται, και εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, ίσως να βρισκόμαστε στην καλύτερη φάση για να αναδειχθεί ένας πραγματικά μεταρρυθμιστής πρωθυπουργός, ο οποίος θα τολμήσει τα δύσκολα. Που δεν θα σπεύδει να απορρίπτει τα επώδυνα μέτρα με τον γνωστό ψηφοθηρικό λαϊκισμό, αλλά θα τα υποστηρίζει με σοβαρότητα και πειθώ. Ενας πολιτικός που θα έχει το θάρρος να εξηγήσει στον λαό πως για να έρθουν καλύτερες ημέρες πρέπει να προηγηθούν θυσίες. Στη σημερινή πολιτική συγκυρία το πρόσωπο που συγκεντρώνει αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Σε πολλές δημόσιες παρεμβάσεις του, εντός και εκτός Ελλάδας, εκπέμπει σοβαρότητα, και προβάλλει το μεταρρυθμιστικό αφήγημα. Αλλά η σωστή θεωρητική προσέγγιση πρέπει να συμπληρωθεί από δείγματα γραφής. Να αποδείξει με πράξεις ότι είναι αξιόπιστος. Να διαφοροποιηθεί από την κακή συνήθεια της εκάστοτε αντιπολίτευσης να τάσσεται με έναν μονοδιάστατο τρόπο απέναντι σε όλα όσα καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση. Να επιδείξει πολιτική τόλμη λέγοντας δημόσια, τώρα που είναι στην αντιπολίτευση, ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις και πως μερικά όχι ευχάριστα μέτρα θα τα εφαρμόσει και αυτός γιατί μόνον έτσι θα εκσυγχρονισθεί η οικονομία, θα καταστεί πιο παραγωγική και θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Οχι μόνο για να πείσει τους εταίρους για την αξιοπιστία του, αλλά κυρίως για να έχει ως κυβέρνηση τη στήριξη, ή έστω ανοχή, της κοινωνίας.
Το καλοκαίρι του ’15 η Ν.Δ. ψήφισε το τρίτο μνημόνιο για να σωθεί η χώρα. Ηταν από τις μεγάλες στιγμές μιας αντιπολίτευσης που έβαζε τη χώρα πάνω από τα όποια βραχυπρόθεσμα κομματικά οφέλη. Να τολμήσει σήμερα ο αρχηγός της Ν.Δ. –τον διευκολύνει και η δημοσκοπική πρωτοκαθεδρία– να κάνει αυτά που λένε δημόσια οι σκεπτόμενοι υποστηρικτές του, και αντιλαμβάνονται σιωπηρά όλο και περισσότεροι πολίτες. Να στηρίξει τις αναγκαίες δημοσιονομικές δράσεις και πολλές από τις μεταρρυθμίσεις. Ο αξιόπιστος ηγέτης δεν πρέπει να αποφεύγει ως αντιπολίτευση να ταυτιστεί με τις αλλαγές, γιατί θα τις βρει μπροστά του ως κυβέρνηση. Οφείλει να εξηγήσει στους πολίτες –δεν είναι εύκολο– πως οι παρεμβάσεις που τους «φοβίζουν», θα ωφελήσουν την οικονομία και κατ’ επέκτασιν τους ιδίους.