Προχθές η Μπαρτσελόνα κέρδισε την Παρί Σεν Ζερμέν (PSG) στο ποδόσφαιρο και κατάφερε να περάσει στους «8» του Champions League. Μπράβο της, αλλά αυτό δημιούργησε ένα βραχύβιο πολιτικό θέμα στην Ελλάδα. Σε μια διαδικτυακή συζήτηση που είχε με νέους ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης προέβλεψε ότι η παρισινή ομάδα θα κερδίσει ως αουτσάιντερ. Εχασε αλλά έπειτα από αυτήν την ήττα της βρήκε ευκαιρία να τον πειράξει ο πρωθυπουργός: «Τελικά, @kmitsotakis η PSG θα κερδίσει το Champions League όσο και η Ν.Δ. τις επόμενες εκλογές». Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανταπάντησε «@atsipras Καλά, μια λάθος πρόβλεψη για το Champions League έκανα, δεν έχασα και τα αποτελέσματα της ΕΛΣΤΑΤ…».
Ετσι άρχισε το πάρτι των αναλύσεων στα social media. «Δεν έπρεπε να τρολάρει ο πρωθυπουργός», «Κακώς απάντησε ο αρχηγός της Ν.Δ.», «Κοίτα να δεις που αντί να λύνουν προβλήματα παίζουν στο τουίτερ», «Καλά, ο δικός μας τον τάπωσε τον δικό σας» κι άλλα τέτοια εμβριθή. Καθένας είχε κάτι να πει για τη συνομιλία, επιβεβαιώνοντας αυτό που είχε πει ο Κλιντ Ιστγουντ για τις απόψεις. Να προσθέσουμε ότι τώρα δεν είναι ότι όλοι έχουν από μία, αλλά μπορούν πλέον να την εκθέτουν δημοσίως.
Οι New York Times δίπλα στον τίτλο τους έχουν το σλόγκαν «Ολα τα νέα που χωρούν να τυπωθούν». Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεδιαλέγουν από την πλημμυρίδα των ειδήσεων αυτά που είναι σημαντικότερα, να αξιολογούν τις γνώμες που κάποιοι τους αποστέλλουν, να ιεραρχούν την πραγματικότητα, να εξοστρακίζουν τα «εναλλακτικά γεγονότα». Αυτή η σύμβαση του χώρου δεν υπάρχει στην ηλεκτρονική επικοινωνία. Στο Διαδίκτυο όλα χωρούν. Από θεωρίες περί ψεκασμών μέχρι επιστημονικές μελέτες για τη μετεωρολογία και από «τρομοκρατικές επιθέσεις στη Σουηδία» μέχρι πραγματικές επιθέσεις στην Γαλλία. Στο Διαδίκτυο δεν υπάρχει το φίλτρο της δημοσιογραφίας για να ξεχωρίσει η ήρα των «εναλλακτικών γεγονότων» από το στάρι των πραγματικών.
Επιπλέον, οι ειδήσεις και τα «εναλλακτικά γεγονότα» ανεξαρτήτως βαρύτητας σκάνε σαν τσουνάμι στα social media. Προκύπτει ένα θέμα ξαφνικά, γίνεται μόδα υπό μορφή χάσταγκ (#) και μετά σβήνει σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ετσι έγινε και με τη συνομιλία Τσίπρα-Μητσοτάκη. Προχθές βράδυ όλοι σχολίαζαν τον διάλογο για το αποτέλεσμα του αγώνα Μπαρτσελόνα-Παρί Σεν Ζερμέν και χθες το μεσημέρι έπρεπε να ψάξει πολύ κάποιος για να τον βρει. Το θέμα είχε χαθεί από τις οθόνες. Μεγαλύτερο κακό και από τις διαταραχές προσοχής, που προξενούν τα social media, είναι η διαταραχή μνήμης. Κουίζ: ποιος θυμάται την Αμαλία Καλυβινού και τον αγώνα της; Εκτός από τους επαγγελματίες του τρολαρίσματος, που κρατούν αρχείο για τα πάντα, ουδείς θυμάται τα θέματα που φλόγιζαν τον κυβερνοχώρο, όχι παλιά, αλλά πριν από μια βδομάδα. Κατά ένα περίεργο τρόπο, όλοι βιάζονται να πουν την άποψή τους και μετά όλοι βιάζονται να ξεχάσουν.
Να υπενθυμίσουμε ότι το 2007 η μπλογκόσφαιρα συγκλονίστηκε από τις καταγραφές για το ΕΣΥ μιας νεαρής γυναίκας που πάλευε χρόνια με τον καρκίνο. Με τον θάνατό της το διαδικτυακό κίνημα πήρε φωτιά. Εκανε παντιέρα ένα απόσπασμα από την τελευταία της εγγραφή στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες, ρε παιδιά, και όχι ο κανόνας». Και μετά, η Αμαλία Καλυβινού και ο αγώνας της ξεχάστηκαν…