Θα ’πρεπε να το περιμένει ο κ. Αλέξης Τσίπρας ότι τη στιγμή που επέλεγε τον κ. Πάνο Καμμένο σαν συγκυβερνήτη και τους Ανεξάρτητους Ελληνες σαν το κόμμα που θα δάνειζε τις έδρες του για να προκύψει πλειοψηφία, ήταν σαν να τοποθετούσε στου Μαξίμου μια γεννήτρια προβλημάτων. Αν δεν το περίμεναν ούτε αυτός ούτε οι πλέον έμπιστοι σύμβουλοί του, αν δεν ήταν υποψιασμένοι για το τι θα επακολουθούσε αναπόφευκτα, αν ήταν βέβαιοι ότι όλα θα κυλούσαν ομαλά, μας υποχρεώνουν να σκεφτούμε ότι οι επιδόσεις τους στην ανάγνωση χαρακτήρων απέχουν αρκετά από το να είναι αξιοζήλευτες. Αλλά και ότι η σχέση τους με τις περιλάλητες αυταπάτες δεν είναι περιστασιακή. Ο κ. Καμμένος είναι προσωπική επιλογή του κ. Τσίπρα, όπως ακριβώς ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης είναι προσωπική επιλογή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Για επιλογή κυνισμού σημαντική πρόκειται και στις δύο περιπτώσεις, τυπικά οπορτουνιστική. Ο κ. Τσίπρας χρειαζόταν βακτηρία για να απολαύσει την κυβερνητική εξουσία. Και, παραδόξως, τη βρήκε στον άκρως αντίθετό του σε επίπεδο θέσεων και διακηρύξεων, έκτοτε μάλιστα επικαλείται την «καλή του χημεία» με τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ. Βακτηρία είχε ανάγκη και ο κ. Μητσοτάκης, για να απολαύσει τη νεοδημοκρατική εξουσία. Και, παραδόξως, τη βρήκε κι αυτός σε έναν πολιτικό με τον οποίο θρυλούνταν ότι τους χωρίζει χάσμα μέγα. Τώρα μαθαίνουμε ότι κ. Γεωργιάδης απλώς λέει και μια κουβέντα παραπάνω. Και βλέπουμε τον κ. Μητσοτάκη να εξαδωνίζει τη ρητορική του.
Καμμένος και Γεωργιάδης, πάντως, είναι σχεδόν παρόμοιοι μέσα στη φαινομενική διαφορά τους και στην εκθεατριζόμενη έριδά τους: λαϊκιστές ακροδεξιάς κοπής, αγρίως φιλόδοξοι, με τις φιλοδοξίες τους αναντίστοιχες της πνευματικής τους θωράκισης, πολιτεύονται κυρίως σαν διακινητές ψεμάτων, απειλητικών υπονοουμένων (που συνήθως αποδεικνύονται άνευ νοήματος) και συνωμοσιολογικών σεναρίων. Αλλά και σαν χρήστες μιας μόρτικης ρητορικής, με τα «ρε» της και τα λοιπά της αεράτης μαγκιάς.
Προφανώς και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί θα επιμείνουν στην προσωπική τους επιλογή, όσο κι αν τους φθείρει. Ενδεχομένως, κάποιο πρωί θα ξυπνήσει ο κ. Μητσοτάκης και θα διαπιστώσει πως είναι δεύτερος στο κόμμα του, στη συνείδηση των οπαδών. Αλλωστε, το δημαγωγικό σύνθημα της «αριστείας» υπαγορεύει στον κ. Γεωργιάδη τη διεκδίκηση των πρωτείων. Οσο για τον κ. Τσίπρα είναι υποχρεωμένος να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους και να λέει πως το γλυκαίνει η «καλή του χημεία».