Τελικά, σε ποιους απευθύνεται η σημερινή κυβέρνηση; Επιτίθεται στις ελίτ, υπερφορολογεί, ισοπεδώνοντας, τη μεσαία τάξη, μοιράζει ένα πουρμπουάρ από το πλεόνασμα άπαξ τον χρόνο, στα «αδύναμα νοικοκυριά», με σαφή ψηφοθηρικό προσανατολισμό. Αλλά, όσο δεν παράγεται πλούτος, οι οικονομικά ασθενέστεροι περιθωριοποιούνται ακόμη περισσότερο και οι πιο εύρωστοι συρρικνώνονται. Τι απομένει λοιπόν; Νωπή είναι ακόμη η παραδοχή του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, Γιώργου Χουλιαράκη, ότι η φορολογική επιβάρυνση είναι μεγάλη για κρίσιμες κατηγορίες της κοινωνίας, για τη μεσαία τάξη, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους έντιμους και συνεπείς φορολογουμένους. «Είναι μια συνειδητή επιλογή, που μεταβατικά πήρε η κυβέρνηση», είπε, «ώστε να καταφέρει να ενισχύσει οικονομικά τα πιο αδύναμα, τα πιο ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας». Τα ενίσχυσε;
Την περασμένη Τετάρτη, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρωθυπουργός καταφέρθηκε και πάλι εναντίον των ελίτ, τις χαρακτήρισε «εκπροσώπους του κυνισμού», καταλογίζοντας στα νυν κόμματα της αντιπολίτευσης την καταστροφή της χώρας. «Οι παράδεισοι της φορολογίας και η κόλαση της πολιτικής», η «ηθική της ανηθικότητας» και «ο ελληνικός λαός που περιμένει απαντήσεις» ήταν μερικές αποστροφές της ομιλίας του κ. Τσίπρα. Ποιος θα διαφωνούσε με την επιθυμία ενός πρωθυπουργού να «βρει την άκρη για όσους έχουν παρκάρει τα χρήματά τους στους παραδείσους»; Οταν έχουν προηγηθεί όμως τα θλιβερά αποτελέσματα από τον έλεγχο της περιώνυμης λίστας Λαγκάρντ, όλοι γνωρίζουν ότι παρόμοιες κορώνες μόνο στην πολιτική εκμετάλλευση σκοπεύουν και καθόλου σε οποιοδήποτε αποτέλεσμα.
Ο μεσαίος χώρος αδύναμος, τα άκρα αποχαλινωμένα. Συμφωνημένες επενδύσεις δεν προχωρούν γιατί ανακύπτουν συνεχώς εμπόδια (βλέπε Ελληνικό), η ανάπτυξη υπονομεύεται. Υπέρ ποίων λειτουργεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Υπάρχουν οι αναμενόμενες «απαντήσεις»: ανομία, απενοχοποίηση της τρομοκρατίας, ανοχή στο παρακράτος με πρόσχημα τον ανθρωπισμό.
Και από την άλλη, ο αντίλογος των κρατούντων για τον παχυδερμισμό των πάσης φύσεως ελίτ. Η αδυναμία εξεύρεσης λύσεων οδηγεί στη δημαγωγία, σε επιχειρήματα που επειδή δεν μπορούν να τροφοδοτήσουν την επόμενη μέρα μιας χώρας εξαντλούνται σε διχαστικές βολές. Ούτε κάθαρση φέρνουν ούτε την υπερφορολόγηση περιορίζουν ούτε τους αδύναμους ανακουφίζουν. Το αντίθετο. Εκτονώνουν προσωρινά έναν αβάσιμο και ασυνάρτητο «ταξικό» θυμό και, ταυτόχρονα, επιβραβεύουν την κοινωνία των χειρότερων ενστίκτων. Αν κάπου απευθύνεται, εν τέλει, η σημερινή κυβέρνηση είναι στον χειρότερο εαυτό μας. Τον φέρνει στην επιφάνεια, τον συντηρεί και τον ενδυναμώνει.