Κάτι τρέχει με τον Νίκο!» Θα μπορούσε να είναι ταινία, αλλά είναι το σίκουελ του «κάτι τρέχει με τον Μίλτο» που ανέβηκε στα ελληνικά social media. Αφορά τον ιστορικό κ. Νίκο Μαραντζίδη κι αυτό που τρέχει είναι ότι «συριζίζει» ή «ΣΥΡΙΖΟγυρίζει», σύμφωνα με τη νέα πολιτική αργκό που κυκλοφορεί παραπλεύρως του τείχους το οποίο χωρίζει «εμάς» από αυτούς». Κι ο Νίκος, δεν φτάνει που συμφώνησε με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα της διπλής ονομασίας της ακατονόμαστης, θα συμμετάσχει τον Μάιο και σε πάνελ παρέα με τους γνωστούς συνοδοιπόρους κ. Γιάννη Ραγκούση και Νίκο Μουζέλη. Αυτό είναι μια εκδοχή του στόρι που κυκλοφορεί στα social media και σύμφωνα με αυτό η κ. Γεννηματά να «ΣΥΡΙΖΟγυρίζει», ο κ. Γ. Παπανδρέου «συριζίζει», και ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης σίγουρα «γίνεται υπουργός του Τσίπρα».
Η αλήθεια είναι πως το «τείχος» χτίστηκε με χυδαία υλικά από τους σημερινούς κυβερνώντες την εποχή των Αγανακτισμένων. Οι αντισυγκεντρώσεις εναντίον των υπουργών του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 2010-2011 ήταν έργο των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και οι επιθέσεις στα social media κατά ανθρώπων των γραμμάτων, καλλιτεχνών, σκιτσογράφων, δημοσιογράφων (οποιουδήποτε, τέλος πάντων, αμφισβητούσε το «νέο» που έρχεται) είναι σύμπραξη των τρολ και των δύο συνεταίρων. Συκοφαντήθηκαν και εξακολουθούν να συκοφαντούνται άνθρωποι ως ακροδεξιοί, φασίστες, δωσίλογοι, κι ό,τι άλλο χαρακτηρισμό έχει παράγει ο μπαχτσές της σταλινικής Αριστεράς· να σημειώσουμε παρεμπιπτόντως ότι ο κ. Μαραντζίδης υπήρξε βασικός στόχος επειδή μαζί με τον κ. Στάθη Καλύβα κατακρήμνισαν τους αριστερούς μύθους για τον Εμφύλιο.
Επόμενο είναι να έχουν σωρευτεί πολλές πικρίες που τείνουν να δημιουργήσουν ένα μέτωπο σταλινικής αντιαριστεράς. Αντιστρέφοντας το αντιδημοκρατικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «ή εμείς ή αυτοί», στο επίσης αντιδημοκρατικό «ή αυτοί ή εμείς» δεν χωρούν αποχρώσεις και γκρίζο.
Ομως η Δημοκρατία δεν είναι παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, ούτε δαιμονοποίησης των πολιτικών αντιπάλων. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ηττηθεί, πρώτα απ’ όλα για το καλό του. Στην αντιπολίτευση –και κατά προτίμηση όχι στην αξιωματική– μπορεί να αναλογιστεί τις επικίνδυνες πτυχές του ταραχώδους βίου του· ταραχώδους για τη χώρα κι επωφελούς για τα στελέχη του. Δεν μπορεί όμως να ορθοποδήσει μια χώρα αναπαράγοντας τις παθογένειες του παρελθόντος. Τις πρακτικές ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τις θυμόμαστε με βδελυγμία, αλλά όχι να τις αναπαράγουμε. Κι όταν με το καλό το κυβερνών κόμμα σοβαρευτεί, πρέπει να συζητήσουμε με τη γενιά των παραπλανημένων πολιτών που πίστεψαν ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός με ένα νόμο κι ένα άρθρο». Μέχρι τότε ας κρατάμε μικρό καλάθι για τις προθέσεις των πολιτικών που νομίζουν ότι ο ψεύτης πολλές φορές χαίρεται. Αλλά δεν θα κόψουμε και την καλημέρα…