Δεν είναι και πολύ συνηθισμένο. Συνηθισμένη όμως δεν είναι ούτε η στιγμή. Γι’ αυτό χρειάστηκε το θέαμα του πρωθυπουργού να μιλάει επί σαράντα λεπτά, εφ’ όλη της ύλης, με ανοιχτές τις κάμερες, χρησιμοποιώντας ως αμίλητο ανθρώπινο φόντο τους υπουργούς του. Ο ίδιος έχει ξαναδοκιμάσει τέτοια σκηνογραφία. Τώρα όμως ήταν μεγαλύτερη η ανάγκη να φανεί ότι η κυβέρνησή του μπορεί να μιλάει με μία φωνή.
Η χθεσινή πρωθυπουργική φωνή επιχείρησε να κατασιγάσει την προχθεσινή φωνή του πρωθυπουργικού γραφείου. Η σύσταση του Τσίπρα περί «νηφαλιότητας» και αποφυγής της «αδιέξοδης ρητορικής κλιμάκωσης» ακούστηκε σαν παραίνεση προς εαυτόν – σαν μεταμέλεια μετά την ανακοίνωση του Μαξίμου που χαρακτήριζε «σουλτάνο» τον Ερντογάν. Θα ακουγόταν και σαν αποδοκιμασία της παραψυχιατρικής ριπής του υπουργού Αμυνας –για την «τρέλα» του Τούρκου προέδρου– αν ο πρωθυπουργός δεν έσπευδε κατηγορηματικά να καλύψει πάλι τον εταίρο του.
Τι πρέπει να συμπεράνει κανείς από αυτό το σλάλομ; Είτε ο Τσίπρας έχει τόση ανάγκη τον Καμμένο, ώστε είναι διατεθειμένος να του αναγνωρίσει το δικαίωμα να ασκεί προσωπική εξωτερική πολιτική – στο δικό του ύφος και με τα δικά του, αυτόνομα ελατήρια. Είτε ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι έτσι πρέπει να εκφράζεται επισήμως η χώρα: Και με νηφαλιότητα και με παρδαλότητα – το πρωί κατευνασμός και το βράδυ μπουρλότο.
Το ενδεχόμενο, πάντως, να έχει καταστρώσει η κυβέρνηση ένα πλάνο έτσι, ώστε να μην επιτρέπει στον εαυτό της αντιπαραγωγικές εξάρσεις, δεν διαφαίνεται.
Εκείνο που με σχετική ενάργεια διαφαίνεται είναι ότι τόσο στην οικονομία, όσο και στα ελληνοτουρκικά όλο το κυβερνητικό ρεπερτόριο υπακούει στις ανάγκες της τρέχουσας προεκλογικής περιόδου. Στα ελληνοτουρκικά μπορεί να ελπίζει κανείς στην τύχη – ότι δεν θα χρειαστεί η ρητορική να συναντηθεί με την πραγματικότητα. Στην οικονομία όμως η πραγματικότητα ήδη κυοφορείται μόνο με όρους προεκλογικής συνθηματολογίας – για να μπορέσουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να πουλήσουν στις κάλπες «ανάκτηση εθνικής κυριαρχίας».
Για την προπαγανδιστική σαγήνη αυτού του συνθήματος, η έξοδος πρέπει να επιχειρηθεί γυμνή – με την εποπτεία μεν, που σίγουρα θα συνεχιστεί, αλλά χωρίς δάνεια που θα μυρίζουν εποπτεία. Ο πρωθυπουργός της Αριστεράς εμφανίζεται έτσι να προτιμά να εκθέσει την ευάλωτη εθνική οικονομία στις ορέξεις των αγορών, παρά να επιδιώξει την ελεγχόμενη αποσωλήνωσή της με την αρωγή των εταίρων. Προτιμά να είναι «κυριαρχικά» υπόλογος στους «διεθνείς κερδοσκόπους», παρά να ζητήσει τη συνδρομή φιλικών και δημοκρατικά νομιμοποιημένων κυβερνήσεων – που έχουν αυτιά και για πολιτικά επιχειρήματα.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σκότωσαν όντως τη μεγάλη αυταπάτη. Τώρα έρχεται η ώρα για τις μικρές αυταπάτες που τρέφονται σκωληκοειδώς από το πτώμα της μεγάλης.