Φανταστείτε ότι είστε στον «Τιτανικό», το καράβι γέρνει, ο κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι μάλλον δεν χωρούν όλοι στις βάρκες και τα κυρίαρχα θέματα συζήτησης που επικρατούν στα πηγαδάκια είναι: Ποιος θα είναι ο επόμενος καπετάνιος του καραβιού; Ποιον υποψήφιο στηρίζει ο α΄ μηχανικός; Εχει αρκετά ερείσματα στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας ο εν ενεργεία καπετάνιος; Κάπως έτσι είμαστε τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη χώρα. Εδώ ο κόσμος χάνεται –και μάλιστα για συγκεκριμένους λόγους– και αντί να συζητούμε γι’ αυτό και για τους λόγους, ασχολούμαστε με το ίδιο πράγμα που ασχολούμασταν πάντα: τη μικροπολιτική, τα κομματικά παιχνίδια, τη διαδικασία της νομής της εξουσίας. Βέβαια, είναι χρήσιμο και απαραίτητο να συζητούμε για το πολιτικό σύστημα και τα πρόσωπα που το απαρτίζουν. Αλλά εμείς ασχολούμαστε δυσανάλογα πολύ με αυτό το θέμα. Θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατικό κόμμα; Ποιος θα κατέβει για δήμαρχος στην Αθήνα; Τι σημαίνουν οι βαρυσήμαντες δηλώσεις υποψηφίου που πήρε 2,4% στις εσωκομματικές εκλογές του κόμματος που προσπαθεί να βγει τρίτο, πάνω από τους νεοναζί; Και, βεβαίως, ένα θέμα συζήτησης διαχρονικά στον ελληνικό πολιτικό διάλογο: πότε θα γίνουν εκλογές;
Ασφαλώς αυτά είναι θέματα που αξίζει να συζητιούνται πότε πότε, να εμφανίζονται σποραδικά σε άρθρα και αφιερώματα των ΜΜΕ, πλαισιώνοντας όμως την κύρια συζήτηση που έχει να κάνει με την ουσία: το χρέος, τη φορολογία, το ασφαλιστικό σύστημα, τα κόκκινα δάνεια, τα προβλήματα της δημόσιας διοίκησης, τη Δικαιοσύνη, την ανεργία, την κοινωνική πρόνοια, τη μεταναστευτική πολιτική. Αυτά είναι τα σημαντικά θέματα, αυτά που αξίζει να κουβεντιάζουμε κάθε μέρα, να τα αναλύουμε, να ανταλλάσσουμε απόψεις, να διαφωνούμε, καθώς είναι πολύ πιο ουσιαστικά και κρίσιμα από τα εσωκομματικά του ΚΙΝΑΛ και τις διακυμάνσεις στις σχέσεις Τσίπρα – Καμμένου. Αλλά δεν τα προτιμάμε. Δεν μας ενδιαφέρει το θέμα της αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια, αλλά το ποιοι βουλευτές ψηφίζουν το θέμα της αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια. Είναι σαν το ελληνικό ποδόσφαιρο, όπου περισσότεροι συζητούν για τις δικαστικές αποφάσεις, τους διαιτητές, τους προέδρους και τις μεταγραφές από αυτούς που συζητούν για το ίδιο το ποδόσφαιρο.
Και ο λόγος είναι μάλλον ότι, όπως έχουμε ξαναγράψει, έχουμε γαλουχηθεί στα γήπεδα. Εχουμε συνηθίσει να παρακολουθούμε την πολιτική λες και είναι άθλημα. Δεν μας νοιάζει τόσο η ουσία της κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος, πιθανότατα επειδή είναι θέμα στο οποίο δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο, νικητές και χαμένοι, ξεκάθαρα στρατόπεδα για να δει και να παρακολουθήσει κανείς στη μάχη. Εμείς θέλουμε να δούμε ποιος θα κερδίσει. Και αυτή είναι μια κατάσταση που υποστηρίζουν τα ΜΜΕ εδώ και δεκαετίες. Η αντιπαράθεση ανάμεσα σε πολιτικά πρόσωπα είναι πάντα τηλεοπτικότερο θέαμα από την ανάλυση πολιτικών προβλημάτων. Για πολλά σύγχρονα ΜΜΕ τα πολιτικά προβλήματα είναι μόνον η αφορμή. Ετσι δεν υπάρχουν πια πολιτικές εκπομπές όπου οι άνθρωποι να συζητούν για τα θέματα της πολιτικής στην τηλεόραση, υπάρχουν κυρίως ειδήσεις που συνήθως δεν δείχνουν πολιτική αλλά εξιστορούν όσα κάνουν οι πολιτικοί και πρωινές κλωτσοπατινάδες.
Βεβαίως, θα έλεγε κάποιος κυνικός κι απαισιόδοξος, είμαστε πάνω στον «Τιτανικό». Το πλοίο θα βουλιάξει. Δεν χωρούν όλοι στις βάρκες. Καθώς βουλιάζουμε, λοιπόν, αυτοί που μένουν στο κατάστρωμα ίσως και να μην έχει νόημα να ασχολούνται με την ουσία, τα στοιχεία και τα αίτια. Καθώς το παγωμένο νερό πλησιάζει ολοένα και περισσότερο, ας ασχολούμαστε τουλάχιστο με κάτι που μας διασκεδάζει.