«Να κρατήσουμε», έλεγαν. «Να κρατήσουμε μέχρι τον Σεπτέμβρη, που είναι οι εκλογές στην Ισπανία». Ηταν ένα από τα νήματα της αυταπάτης του 2015. Ο Ιγκλέσιας, που είχε χοροστατήσει και στην τελευταία προεκλογική ομιλία του Τσίπρα, θα έπαιρνε τις εκλογές και θα έδινε στο συριζαϊκό πείραμα τις διαστάσεις της περιπόθητης ευρωπαϊκής ανατροπής. ΣΥΡΙΖΑ, Podemos, venceremos.
Σαν εξοστρακισμένο θραύσμα εκείνης της αυταπάτης έπεσε χθες η είδηση ότι ηγέτης της ισπανικής Αγανάχτησης, με την αενάως εφηβική αλογοουρά, ετοιμάζεται να μετακομίσει σε ένα σπίτι αξίας 600.000 ευρώ. Σπίτι με κήπο, πισίνα και όλες τις ανέσεις. Η είδηση μπορεί και να συζητήθηκε περισσότερο στο ελληνόφωνο διαδίκτυο, παρά στην Ισπανία. Ο Ιγκλέσιας αντιμετωπίστηκε με το κλισέ του αντεστραμμένου λαϊκισμού που καταγγέλλει τους Αριστερούς όταν δεν ακολουθούν σπαρτιατικό βίο· που τους ζητάει να μένουν καθηλωμένοι σε χονδροειδή, καυσοκαλυβίτικα στερεότυπα.
Ακόμη κι αν είχαν να προσάψουν στον Ιγκλέσιας κάτι πιο στέρεο από το λαϊφστάιλ, η κατηγορία δεν θα αντανακλούσε στον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει πια απόσταση από τους συντρόφους του στην Ε.Ε. Ο κλάδος της (αντι)ευρωπαϊκής Αριστεράς, στον οποίο ανήκει ακόμη το κυβερνών κόμμα, έχει προ πολλού πάψει να βλέπει το πείραμα του Τσίπρα ως υπόδειγμα. Για τους Ευρωπαίους συντρόφους ο ΣΥΡΙΖΑ παριστά ένα ιστορικό δεδικασμένο «συνθηκολόγησης».
Αν έχει απομείνει κάτι στο οποίο συμπίπτουν ο ΣΥΡΙΖΑ με το Podemos είναι ο μαδουρισμός – ή τέλος πάντων η εκκωφαντική, αλλά όχι ανεξήγητη, αδυναμία τους να αναγνωρίσουν ως δικτατορικό το καθεστώς της Βενεζουέλας. Κατά τα άλλα, τον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να τον θέλουν περισσότερο οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες, παρά η «ριζοσπαστική» του οικογένεια.
Νάτη πάλι η σοσιαλδημοκρατικοποίηση!
Η δικαιολογία για την ευρωσοσιαλιστική προτίμηση είναι, βέβαια, ότι απ’ έξω ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται τελείως διαφορετικός απ’ ό,τι από μέσα. Αλλο να τον βλέπεις κι άλλο να τον βιώνεις.
Στην εξαντλημένη αυτή συζήτηση υπάρχει μια φρέσκια οπτική γωνία. Η οπτική γωνία του ίδιου του Τσίπρα όπως καταγράφεται στην επίσημη αυτοπροσωπογραφία του – στο τελευταίο διαφημιστικό του μήνυμα. Στο σποτ αυτό, ο πρωθυπουργός δεν διασταυρώνεται πουθενά με τον λαό του. Ισως δεν υπήρχαν πρόσφατα πλάνα διαθέσιμα. Ο Τσίπρας εμφανίζεται μόνο μέσα στον πολυτελή κλωβό της εξουσίας του – στο γραφείο του και στους διαδρόμους του Μαξίμου. Την έξοδο από το μέγαρο την ορίζει ένα κόκκινο χαλί· όχι ακριβώς το «κόκκινο» σύμβολο που θα περίμενε κάποιος από έναν κομπανιέρο του Podemos. Και πάνω στο χαλί, για να εξασφαλίσει την καθαρότητα της εξόδου, εργάζεται, ένστολη, μια καθαρίστρια.
O Τσίπρας μένει ακόμη στην Κυψέλη. Αλλά από τα κόκκινα γάντια έχει μετακομίσει στο κόκκινο χαλί.