Περίπου δύο χρόνια πριν, αρχές Οκτωβρίου του 2016, στο δημοψήφισμα που οργάνωσε η ουγγρική κυβέρνηση, η γραμμή του Βίκτορ Ορμπαν είχε θριαμβεύσει: το 98,3% των ψηφοφόρων είχε ψηφίσει ένα δαγκωτό «όχι στους πρόσφυγες, όχι στους μετανάστες». Το υπόλοιπο 1,7% δεν ήταν το άθροισμα κάποιων δειλών «ναι», αλλά άκυρα ψηφοδέλτια. Ηταν δηλαδή ένας εξόφθαλμα τρύπιος φερετζές, μήπως και καλυφθεί πίσω του η ανελέητα μονόπλευρη προπαγάνδα (την είχε καταγγείλει τότε και ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη). Για να φανεί ότι το δημοψήφισμα ήταν τυπικά εντάξει, το δε αποτέλεσμα λογικό και νόμιμο. Υπήρχε όμως ένα μικρό πρόβλημα. Ενα πρόβλημα δημοκρατίας. Μόλις το 40% των ψηφοφόρων είχε φτάσει στην κάλπη, ενώ χρειαζόταν το 50% για να περιβληθεί η διαδικασία με κάποια νομιμοφάνεια. Η πλειοψηφία απείχε, είτε επειδή πείστηκε από τη δημοκρατική αντιπολίτευση και τις αντιρατσιστικές οργανώσεις είτε επειδή άκουσε την εσωτερική φωνή της στοιχειώδους λογικής. Με τη στάση της διαμήνυε ότι ακόμα κι αν ήταν μουσουλμάνοι και οι 1.300 πρόσφυγες που αναλογούσαν στην περιφραγμένη Ουγγαρία, με βάση τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν απειλούσαν τη μακραίωνη χριστιανικότητα ενός πληθυσμού δέκα εκατομμυρίων.
Προχθές στο Ευρωκοινοβούλιο ο Βίκτορ Ορμπαν, αμυνόμενος στο κατηγορητήριο, που το υποστήριξαν όλες οι πολιτικές ομάδες, πλην βεβαίως των ακροδεξιών κάθε λογής και χώρας, εμφανίστηκε σαν ταυτόσημος της Ουγγαρίας και του ουγγρικού λαού, ή έστω του 98,3%· τυπική μεγαλομανία. Εμφανίστηκε επίσης σαν διωκόμενος ιεραπόστολος, ένας μάρτυρας του χριστιανισμού σε καιρούς και τόπους που οι μάρτυρες περιττεύουν, ιδίως αν είναι καραμπινάτα ψευδαπόστολοι. Στο μυαλό του είχε φυσικά το αποτέλεσμα των εκλογών του Απριλίου, όταν είχε αποσπάσει περίπου το 50% των ψήφων. Ούτε το ακυρωθέν δημοψήφισμα θυμόταν ούτε τις καταγγελίες του ΟΑΣΕ για κυβερνητικές ατασθαλίες και στις εκλογές της άνοιξης. Ούτε βέβαια τις μαζικότατες διαδηλώσεις λίγες μέρες μετά τις εκλογές, στις οποίες καταγγέλθηκε η υποταγή των περισσότερων και κυριότερων ΜΜΕ στο καθεστώς Ορμπαν. Υποταγή που επιτεύχθηκε με ποικίλες μεθοδεύσεις – εξαγορές, απειλές, εκβιασμούς κ.τ.λ.
Με την Ουγγαρία, όπως και με την Πολωνία, όπου επίσης το κράτος δικαίου έχει τραυματιστεί βαριά, η Ε.Ε. άργησε να αντιδράσει. Αργησε και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που υπεράσπιζε επί χρόνια τον Ορμπαν. Στερνή μου γνώση; Ας το ελπίσουμε.