Οι αλλεπάλληλες αποτυχίες των δημοσκοπήσεων, στην Ελλάδα και διεθνώς, είτε εκλογές αφορούσαν είτε δημοψηφίσματα, σίγουρα μείωσαν την αξιοπιστία και την επίδρασή τους. Εστω και από περιέργεια πάντως, έστω και με μικρή εμπιστοσύνη, ο κόσμος εξακολουθεί να τις ακούει σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις και να τις διαβάζει –λιγότερα συχνά αυτό– σε εφημερίδες ή στο Διαδίκτυο. Και συνεχίζει να κουβεντιάζει γι’ αυτές, στις λαϊκές, στις ταβέρνες και στα καφενεία. Συχνά μάλιστα ειρωνεύεται την κραυγαλέα ασυμφωνία τους, που ευνοεί την υποψία ότι τα στοιχεία υφίστανται μια κάποια δημιουργική λογιστική, ενίοτε και από ορισμένους.
Τα ξέρουν όλα αυτά οι δημοσκόποι. Ξέρουν δηλαδή και ότι εκτίθενται, αν δεν αυτοϋπονομεύονται, και ότι αδυνατούν να επηρεάσουν ή να χειραγωγήσουν το σύνολο των ψηφοφόρων. Μολαταύτα, έχουν πάντα τη δυνατότητα να ρυμουλκήσουν ένα μικρό πλην κρίσιμο τμήμα τους· συχνά μια – δυο εκατοστιαίες μονάδες αποβαίνουν καθοριστικές και μοιράζουν εξουσία. Τα ξέρουν επίσης τα μέσα ενημέρωσης, που παραγγέλνουν γκάλοπ προς δημοσίευση και πιθανό επηρεασμό της κοινής γνώμης. Τα ξέρουν και τα κόμματα, που παραγγέλνουν δημοσκοπήσεις δι’ ιδίαν χρήσιν, οπότε απαιτούν να είναι ψυχρές, κατά το δυνατόν απείραχτες, όχι νοθευμένες προς ικανοποίηση του πελάτη.
Ο Σεπτέμβριος μπορεί να μη ρίχνει πια τα φύλλα απ’ τα κλαδιά, αφού παραμένει ζεστός, τηρεί όμως πιστά ένα άλλο έθιμο: Φέρνει δημοσκοπήσεις στα ενημερωτικά φύλλα, τα χάρτινα (τις εφημερίδες) και τα γυάλινα (τα κανάλια). Περίπου εθιμική είναι και η δημοσκοπική διχογνωμία όσον αφορά το σταθερό σε κάθε προεκλογική περίοδο ερώτημα: ποιο κόμμα προηγείται και πόσο. Ας μείνουμε λοιπόν σε ευρήματα όπου διαπιστώνεται η συμφωνία όλων των γκάλοπ. Πρώτον, το ΚΙΝΑΛ είναι πια αρκετά μακριά από το διψήφιο ποσοστό που θεωρούσε σίγουρο η ηγεσία του. Πληρώνει την αυτοαναίρεσή του σε μείζονα ζητήματα (όπως το μακεδονολογικό και η απλή αναλογική) και την αποχώρηση του Ποταμιού. Δεύτερον, η υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν συνεπάγεται την αυτόματη βελτίωση της επιρροής των σχηματισμών που βρίσκονται στα αριστερά του (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Τρίτον, ο εγκληματικός χαρακτήρας της Χ.Α. δεν μείωσε ιδιαίτερα το ποσοστό της. Κι όμως, υπάρχει και κάτι ενθαρρυντικό: Παρά τη χονδροειδή μακεδονοκαπηλία των χρυσαυγιτών και τη χυδαία σπέκουλά τους στο προσφυγικό, είναι οι μόνοι ακρότατα δεξιοί στην Ευρώπη που δεν βλέπουν τη δύναμή τους να αυξάνεται εφιαλτικά.