Η δύσκολη εξίσωση της Ανατολικής Μεσογείου

Η δύσκολη εξίσωση της Ανατολικής Μεσογείου

1' 35" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η αποτυχία των προσπαθειών σταθεροποίησης της Ανατολικής Μεσογείου δεν εκπλήσσει, καθώς πρόκειται για μια ζώνη αστάθειας και συγκρούσεων που εκτείνεται από τη νοτιοανατολική Τουρκία, διαμέσου της μαρτυρικής Συρίας και του δυνητικά υποψήφιου για διαμελισμό Ιράκ, τον Λίβανο των ασταθών ισορροπιών, τα παλαιστινιακά εδάφη που θυμίζουν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, διατρέχει την Αίγυπτο των πολλαπλών εντάσεων και καταλήγει στην κατακερματισμένη Λιβύη, με τις υπόγειες διαδρομές προς το Κέρας και την υποσαχαρική Αφρική. Ο «ανταγωνισμός διά αντιπροσώπων» μεταξύ ΗΠΑ, Ρωσίας, Ιράν και Σαουδικής Αραβίας, με την Κίνα να οικοδομεί υπομονετικά και διακριτικά την περιφερειακή παρουσία της και τους Ευρωπαίους να παρακολουθούν μάλλον αμήχανοι, περιπλέκει ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Ενα από τα γεωπολιτικά παίγνια της περιοχής αφορά τον έλεγχο και εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων. Οι ανακαλυφθείσες ποσότητες είναι μάλλον μικρές, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκή κλίμακα, αλλά υπάρχουν σχετικά υψηλές προσδοκίες, ενδεχομένως όχι αβάσιμες. Η Τουρκία εκδηλώνει αυξανόμενη νευρικότητα, που εκφράζεται μέσω απειλών για δυναμικές παρεμβάσεις, καθώς ο Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται εγκλωβισμένος σε παίγνια τακτικής φύσης και δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα στρατηγικά αδιέξοδα τα οποία αντιμετωπίζει η χώρα του. Για την Τουρκία το διακύβευμα είναι υψηλό, καθώς απειλούνται ο «έλεγχός» της επί της Κύπρου, αλλά και ο επιδιωκόμενος ρόλος της ως ενεργειακού κόμβου. Υπάρχει έντονος προβληματισμός στην Αγκυρα λόγω των τριμερών συνεργασιών Ελλάδας/Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου, με πιθανή προσθήκη της Γαλλίας και τις ευλογίες των ΗΠΑ. Πάντως, οι εν λόγω συνεργασίες θα πρέπει να είναι στη λογική της ανοιχτής αρχιτεκτονικής, εφόσον μεταβληθεί η συμπεριφορά άλλων πλευρών. Οι περιορισμένες προοπτικές επίλυσης του Κυπριακού περιπλέκουν τις ενεργειακές εξελίξεις, καθώς η περιφερειακή αστάθεια συχνά απωθεί τις μεγάλες εταιρείες.

Ωστόσο, ο χρόνος φαίνεται να λειτουργεί υπέρ της Κύπρου και η ελληνική πλευρά χρειάζεται μια ρεαλιστική στρατηγική που θα χαρακτηρίζεται από υπομονή, χαμηλές προσδοκίες για οριοθέτηση ελληνοαιγυπτιακής ΑΟΖ και υψηλά οφέλη από τους κλυδωνισμούς των αμερικανοτουρκικών σχέσεων και θα στηρίζεται περισσότερο στην «έξυπνη» πολιτική και στις συμμαχίες και λιγότερο στις (επί του παρόντος) περιορισμένες εθνικές δυνατότητες.

* Γενικός διευθυντής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή