Οσοι έχουν σπίτια και δουλειές γύρω από το Πολυτεχνείο, γύρω από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, γύρω από το Πεδίον του Αρεως, στα Εξάρχεια και στη Βικτώρια, γνωρίζουν καλύτερα από όλους ότι είναι αφημένοι στη μοίρα τους. Προ ημερών έλαβα επιστολή από κατοίκους της οδού Γκυιλφόρδου, στην οποία περιέγραφαν όσα ζουν μετά την έξωση των εξαρτημένων ατόμων από το Πεδίον του Αρεως. Το Οικονομικό Πανεπιστήμιο παράγει σοβαρό έργο και είναι αναγκασμένο να συνυπάρχει με κυκλώματα ανομίας. Το να επαναλάβει κανείς ότι αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν πουθενά στον κόσμο, δεν θα πρόσθετε τίποτε καινούργιο στη συζήτηση. Το εξωφρενικό είναι απλώς ότι συμβαίνουν και ότι συμβαίνουν στην Αθήνα επί σειράν ετών με ένα ημιδιαφανές πέπλο ανοχής και συγκάλυψης.
Είναι ένα τεράστιο κομμάτι της Αθήνας που αρχίζει από τα όρια Εξαρχείων και Νεαπόλεως, συνεχίζει ώς την Αλεξάνδρας, περνάει στο Πεδίον του Αρεως και τη Μαυρομματαίων, κατεβαίνει πλατεία Βικτωρίας και συνεχίζει προς Αχαρνών και Λιοσίων, γυρίζει προς Ομόνοια, και κυκλώνει προς Πολυτεχνείο και Μουσείο. Σε αυτήν την περιοχή, το ελληνικό κράτος υπολειτουργεί. Οι υπηρεσίες του δήμου, επίσης. Αν περπατήσετε στα στενά της Αχαρνών, στα Εξάρχεια, στη Λιοσίων, θα διαπιστώσετε πως οι υποδομές έχουν καταρρεύσει. Η βρωμιά και τα σπασμένα πεζοδρόμια είναι το ελάχιστο. Αυτό διορθώνεται. Αυτό που δεν διορθώνεται άμεσα είναι το κλίμα ανασφάλειας. Η εντύπωση πως ο πολίτης είναι απροστάτευτος και πως η πόλη διαρκώς υποχωρεί και αλλάζει και παίρνει μια μορφή που αποξενώνει, που διώχνει, που σπρώχνει στην καχυποψία και στη μοναξιά.
Ολα αυτά είναι μείζονα πολιτικά θέματα. Η μάχη της Αθήνας είναι η ανάκτηση της πόλης. Είναι τουλάχιστον τραγελαφικό να μιλάμε για την ανάπτυξη του τουρισμού όταν το κορυφαίο μουσείο της χώρας είναι βυθισμένο σε κλοιό παρανομίας και βρωμιάς. Είναι ντροπή για την Ελλάδα. Και αυτή η ντροπή βαραίνει όλους.
Η παράδοση όλου αυτού του τεραστίου τμήματος της Αθήνας σε κυκλώματα και σε σπείρες που έχουν συμφέρον από τον έλεγχο δεκάδων οικοδομικών τετραγώνων, είναι προέκταση ενός συγκεκριμένου πολιτικού κλίματος. Δεν είναι μόνο τα Εξάρχεια ή το Πολυτεχνείο. Δεν είναι μόνο το Πεδίον του Αρεως. Αυτά απασχολούν τη δημοσιότητα γιατί παράγουν ειδήσεις. Είναι και οι αναρίθμητοι δρόμοι προς την Ομόνοια και την Αχαρνών που έχουν απλώς αφεθεί στην τύχη τους. Ανθρωποι δυστυχείς είναι εγκαταλελειμμένοι στα πεζοδρόμια. Η πόλη γεννάει δυστυχία και κάποιος πρέπει να ασχοληθεί.