Κύριε διευθυντά
Γράφω την παρούσα, με αφορμή τα πρόσφατα εξαίρετα άρθρα στην «Καθημερινή» των Πάσχου Μανδραβέλη («Τα εθνικά συμπλέγματα», «Κ», 5.12.2020) και Τάκη Θεοδωρόπουλου («Οι ελληνοποιήσεις του κ. Μπαμπινιώτη», «Κ», 6.12.2020).
Θυμάμαι τον Γεώργιο Στρίγκο, καθηγητή μας στο μάθημα «Θερμοκινητήρες και λέβητες» στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο, να μας λέει, στο 1958: «Οταν βλέπω να γράφετε τη λέξη οπή με δασεία, διαολίζομαι!»
Σήμερα, το 2020, δεν αντέχω στον πειρασμό να μην αντιπαραβάλω την προσήλωση του Γ. Στρίγκου, μηχανολόγου μηχανικού, στη σωστή χρήση της γλώσσας –προσήλωση που τον έκανε να «διαολίζεται» με τη δασεία στην οπή– με την επιλογή του κ. Μπαμπινιώτη, γλωσσολόγου και πανεπιστημιακού καθηγητή, να κηρύξει σταυροφορία κατά της χρήσης ξένων λέξεων και όχι σταυροφορία κατά της κακοποίησης της γλώσσας από πολιτικούς, δημοσιογράφους και άλλους με δημόσιο λόγο που καθημερινά μας βομβαρδίζουν με βαρβαρισμούς/σολοικισμούς («διαφωνώ κάθετα», «θα/να πράξουμε», «οι μετοχές διαπραγματεύονται», «πιθανά, ο Υπουργός θα ανακοινώσει», «απλά έλεγα», «κατ’ αρχήν θα ήθελα να πω» κ.τ.τ.). Ελάχιστη παρηγοριά να βλέπουμε κάποιους πολίτες, που «διαολίζονται» με τη θλιβερή αυτή κατάσταση, να αντιδρούν με επιστολές στα ΜΜΕ ή αλλιώς στις συναναστροφές τους. (Η σύζυγος γνωστού μου, όταν άκουσε στο τηλέφωνο φίλη της να λέει «Θα ήθελα να μιλήσω στον άντρα σου άμεσα», απάντησε: «Δυστυχά, δεν είναι αυτή τη στιγμή εδώ»!)