Κύριε διευθυντά
Είμαι φανατική αναγνώστρια από την εποχή που η Κυριακάτικη επιφυλλίδα με την υπογραφή Ε και η μετέπειτα γνωριμία μου με την Ελένη Βλάχου, μου αποκάλυψε τον ρόλο της υπεύθυνης δημοσιογραφίας στη ζωή μας. Η κριτική του Αγγελου Βλάχου στην πρώτη μου ποιητική συλλογή «Η ζωή μου σε λίγα τραγούδια» (με πρόλογο της Λιλίκας Νάκου) με ενθάρρυνε να συνεχίσω να γράφω.
Σήμερα, με άσβεστη την ανάγκη της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, το άρθρο του κ. Ν. Κωνσταντάρα «Καλύτερες, χειρότερες, απογοητευτικές εποχές» της Κυριακής 3/3/24, με τη χαρακτηριστική φράση «Η πορεία της χώρας εξαρτάται όχι μόνο από επιτυχημένες ή αποτυχημένες πολιτικές, αλλά από την αισιοδοξία, τη χαρά των νέων», έγινε η πρόκληση για να σου γράψω.
Αγαπώ την Ελλάδα. Αγαπώ τη ζωή, κρατώντας σαν φυλαχτό τις χαρούμενες στιγμές των παιδικών μου χρόνων, τότε που τα παραμύθια με το άτι της φαντασίας, μας οδηγούσαν σε ονειρεμένες περιπλανήσεις, σε χώρες με κάμπους, βουνά και θάλασσες ανταμώνοντας, φανταστικά, με ζωάκια, ιππότες και πανέμορφες νεράιδες, παίρνοντάς μας μακριά από τη ζοφερή, πολλές φορές, πραγματικότητα.
Περίμενα ογδόντα (80) ολόκληρα χρόνια για να βιώσω την αξία του παραμυθιού και… ήρθε η ώρα! Πώς να ξεχάσω την κραυγή ενός άγνωστου άνδρα που ακουγόταν, μέσα από το ανοιχτό παράθυρο, καλοκαίρι, μέρες Κατοχής, να ουρλιάζει:
– «Πεινάω! Πεινάω!» πεσμένος κάτω στο πεζοδρόμιο.
Εντρομη η μητέρα μου, θυμάμαι, με πήρε, τρίχρονη, στην αγκαλιά της και σπεύδοντας στην κουζίνα, έκλεισε όλες τις πόρτες για να απομονώσει τους ήχους της κραυγής, ρωτώντας με:
– Εμαθες τι έγινε; Κατεβαίνει ξαφνικά από το βουνό ο κακός λύκος ενώ το ελαφάκι ξεκουράζεται στη ρίζα της μεγάλης βελανιδιάς. Αν δεν προλάβει να φύγει, τότε…
Η κραυγή δεν ακουγόταν πια. Εμοιαζε να σβήνει σταδιακά αποσπώντας την προσοχή μου με τη ροή της διήγησης που εξελισσόταν σ’ ένα ελπιδοφόρο τέλος, γι’ αυτό και σήμερα το παραμύθι στη νέα του μορφή συνεχίζει την παράδοση, αφού η καθημερινότητα παρέχει άφθονες τραυματικές και επικίνδυνες εικόνες, που καλό είναι να παραλείπονται σε ένα ταξίδι ονείρου και φαντασίας.
Αγαπώ τα παιδιά. Βιβλιοθηκονόμος, χρόνια πριν, στη Βιβλιοθήκη του Κολλεγίου Αθηνών, είχα ονειρευτεί την ημέρα που οι μικροί μας φίλοι, μαθητές και μαθήτριες, θα «φτιάξουν ένα δικό τους παραμύθι», υποβοηθώντας εμείς με δικές μας έντεχνες ερωτήσεις-προκλήσεις, αντί να τους διηγούμαστε ή να τους διαβάζουμε φανταστικές ιστορίες.
Τη στιγμή που το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα, η αφύπνιση της παιδικής δημιουργικότητας με εξέπληξε και παράλληλα με δικαίωσε. Η χαρά που ζωγραφίστηκε στα πρόσωπά τους με τη λέξη «μπορώ κι εγώ να κάνω ένα παραμύθι» να γίνεται βίωμα, μου χάρισε στιγμές ευφορίας και, παράλληλα, μια πρόταση:
Ας δώσουμε σήμερα στα παιδιά έναν ειρηνικό τρόπο απόδρασης από την τραυματική πολλές φορές πραγματικότητα, αφυπνίζοντας τη δύναμη της φαντασίας με δημιουργικές στιγμές που πλουτίζουν το λεξιλόγιο και τις γνώσεις, αποκαλύπτοντας παράλληλα τις επιδιώξεις και τα όνειρά τους.
Την ώρα του παραμυθιού κυριαρχεί η ενότητα αφού εκδράμουμε όλοι μαζί σε τόπους άγνωστους που εμείς θέλουμε να πάμε αυτοσχεδιάζοντας χωρίς περιορισμούς. Αυτή η αίσθηση της ενότητας, της ομαδικότητας και της συντροφικότητας στην κοινή μας πορεία προς τα «ονείρατα» θα περάσει ασφαλώς και στην καθημερινότητά μας.
Μήπως ήρθε ο καιρός να ειρηνεύσει η βία, με αυτόν τον τρόπο, από τα πρώτα μας παιδικά βήματα στον χώρο της μάθησης αλλά και της ζωής; Μήπως;
Λίγα λόγια για την ιστορία του παραμυθιού στον Κόσμο, τις γνώμες και τις εμπειρίες Ελλήνων και ξένων για την αξία του, ίσως πείσει τους ειδικούς να εντάξουν το παραμύθι σε μια σύγχρονη και πιο εποικοδομητική μορφή, στο σχολικό πρόγραμμα.
Χαρούμενα παιδικά πρόσωπα ας λάμψουν ξανά.
Τα έχουμε ανάγκη όλοι μας!
Ευχαριστώ την αγαπητή «Καθημερινή» για την πολύτιμη συμβολή της στην καλλιέργεια της αγάπης μας για την Ελλάδα, την ποιότητα ζωής, την παιδεία, τον πολιτισμό και την παράδοση.
*Βιβλιοθηκονόμος-συγγραφέας