Η «ελάχιστη» πράξη της περισυλλογής και η διαστολή της σε μια οικουμενική συνθήκη την περίοδο της καραντίνας, ανάμεσα σε μουσικές και βιβλία, ταινίες και βόλτες με τον σκύλο, σε μια Αθήνα περίκλειστη, παράδοξη και παραδομένη στις μυρωδιές της άνοιξης, γεννήθηκαν οι ιστορίες ενός εσωτερικού κήπου, μια παραγωγή προσωπικού θερμοκηπίου. Το «Hortus Conclusus» με τις «36 ιστορίες ξανακερδισμένης άνοιξης» δεν είναι μόνο ο περίκλειστος κήπος της Ιριδας Κρητικού, αλλά και μια εκ βαθέων εξομολόγηση, μια εξόρυξη και μια δημόσια έκθεση σε ό,τι κυοφορείται ως μύχιο, σε ό,τι μας ορίζει σαν ένας κήπος μυστικός. Αυτό το λευκό, κομψό βιβλιαράκι, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελιξ, γεμάτο με τις ζωγραφιές του Νεκτάριου Αποσπόρη, είναι η συναίρεση του πνεύματος της καραντίνας, είναι η εκβολή ενός ατιθάσευτου εσωτερικού κόσμου, που αντλεί από σταθερές δεξαμενές αναγνώσεων, ακουσμάτων, συναντήσεων, ακριβών αναπολήσεων και απρόβλεπτων συνειρμών.
Γνωρίζοντας την Ιριδα Κρητικού ως μία από τις κορυφαίες επιμελήτριες εκθέσεων και ιστορικούς τέχνης και ως έναν άνθρωπο πολυπράγμονα και καλλιεργημένο, το «Hortus Conclusus» δεν αιφνιδιάζει, διότι αργά ή γρήγορα θα γεννιόταν… Προκαλεί, όμως, αίσθηση ότι απελευθερωμένες αυτές οι ιστορίες από τον ασθματικό χρόνο της καραντίνας, φθάνουν σε εμάς, πλέον, ως ένα αυτόνομο λογοτεχνικό υβρίδιο σκέψεων, δοκιμίου, ποίησης, παράδοσης και νεωτερικότητας, που συνομιλεί με όλες τις μορφές της δημιουργίας, καθώς και με εμφανείς –ή και λιγότερο εμφανείς– αναφορές σε άλλα έργα τέχνης. Θα μπορούσα, επίσης, να πω πως οι ιστορίες αυτές είναι και ιστορίες της Αθήνας, καθώς πηγάζουν από εσωτερικές κοιλάδες βαθιάς αστικότητας και χωνεμένης περιπλάνησης στους νευρώνες της πόλης, αναδύονται ως μίσχοι μιας βιωμένης και διαρκούς συνειδητότητας.
Οι νεραντζιές (της Ευριπίδου)… «με μια ευωδιά θριαμβική που κυριεύει το μελαγχολικό αθηναϊκό λυκόφως».
Κάθε ιστορία είναι και μια αναφορά σε ένα άνθος, σε έναν καρπό, σε έναν ονειρικό ή χειροπιαστό δενδρόκηπο, οπωρώνα ή σπαρμένο αγριολούλουδα λιβάδι. Απλώς ως έναυσμα για να ξετυλιχθούν κορδέλες σκέψεων και αναφορών… Στάθηκα στα ενσωματωμένα νήματα του μέτρου της ποίησης, λόγιας και δημώδους, στις αναφορές στη μουσική ιστορία, στην ιστορία της τέχνης, στη σύλληψη του εαυτού ως υποκειμένου της Ιστορίας, αλλά και ως μιας άχρονης οντότητας ορισμένης από συνειρμούς, προβολές και ψευδαισθητικές αναπολήσεις. Το «Hortus Conclusus» είναι ένα ιδιοκατασκεύασμα, μια πρωτογενής σύλληψη, υψηλής αισθητικής και εντυπωσιακής εμβάθυνσης. Η παραγγελία των εικαστικών έργων στον Νεκτάριο Αποσπόρη εντείνει την εμπειρία του αναγνώστη και καθιστά την επαφή με το «Hortus Conclusus» ένα βίωμα παραδόξως πολύ προσωπικό.