Κανένα περιθώριο για παροχή ψήφου ανοχής από το ΚΚΕ δεν αφήνει ο Δημήτρης Κουτσούμπας σε περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης, μιλώντας στην «Κ». Ο γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στοχεύει σε μια ισχυρή παρουσία του κόμματος στην επόμενη Βουλή με 30-40 βουλευτές και τονίζει πως δυναμώνει ένα ρεύμα στον λαό που λέει «κανένας από τους δύο και τους πρόθυμους συγκυβερνήτες του».
– Μόνο ένα «ναι» δικό σας θα καθιστούσε ρεαλιστική την πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ για σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης από την κάλπη της απλής αναλογικής. Γιατί αρνείστε αυτή την πρόταση;
– Δεν θα αποφύγω την ερώτησή σας, αλλά επιτρέψτε μου να παρατηρήσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τέτοιο κάλεσμα απευθύνει στο ΠΑΣΟΚ και στο ΜέΡΑ25. Κάποιοι, μάλιστα, πρώην υπουργοί συμπεριέλαβαν και τον Βελόπουλο. Τελευταία ακούμε και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να ξεκαθαρίζουν ότι τα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ είναι «μη συνθέσιμα». Καμία αντίρρηση, απορώ όμως γιατί τους πήρε 11 χρόνια να το παραδεχθούν και τόσο καιρό κορόιδευαν ασύστολα τον κόσμο…
Σήμερα δεν είμαστε ούτε στο 2012-2015 ούτε στο 2019. Ζήσαμε και τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για μεγάλες αλλαγές και τις υποσχέσεις της Ν.Δ. για ανάπτυξη και καλές δουλειές. Και το αποτέλεσμα για τον λαό ήταν τραγικό. Το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνει αυτό.
Συμβαίνει γιατί οι κυβερνήσεις είναι σαν τα τρένα. Το πού θα πάνε δεν το καθορίζει ο «μηχανοδηγός», το καθορίζουν οι ράγες. Οταν είσαι σε λάθος ράγες, θα ακολουθήσεις και λάθος κατεύθυνση. Οταν τις ράγες τις έχει φτιάξει το κεφάλαιο, η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, οι δεσμεύσεις απέναντι σε αυτούς, εκεί θα πάνε και τα τρένα, δηλαδή οι κυβερνήσεις. Συνεπώς, το ζήτημα δεν είναι να αλλάξουμε τα κόμματα που θα είναι «μηχανοδηγοί» και «σταθμάρχες» της ίδιας πολιτικής, αλλά να ξηλώσουμε τις ράγες και να φτιάξουμε άλλες, αν θέλουμε να πάμε σε άλλη κατεύθυνση.
– Αποκλείετε το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης μειοψηφίας με την ανοχή του ΚΚΕ;
– Ισχύει κι εδώ η προηγούμενη απάντησή μου. Επιτρέψτε μου, όμως, να διευκρινίσω ότι αυτή μας η στάση δεν σημαίνει καθόλου ότι υποτιμάμε έστω και το ελάχιστο εμπόδιο που μπορεί να μπει σήμερα στην αντιλαϊκή πολιτική, το παραμικρό μέτρο ανακούφισης που μπορεί να κατακτήσει ο εργαζόμενος. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι η συμμετοχή ή η ανοχή του ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση θα υπέσκαπτε τη δυνατότητά μας να συμβάλουμε σε αυτό. Αποδείχθηκε, άλλωστε, πόσο απατηλό ήταν αυτό που έλεγαν κάποιοι, ότι θα μπορούσε το ΚΚΕ να προτείνει τέσσερα-πέντε σημεία ως προϋποθέσεις για να δείξει ανοχή σε μια τέτοια κυβέρνηση. Η κυβερνητική πολιτική δεν αφορά πέντε τομείς της καθημερινότητας και της ζωής του λαού, αλλά τα πάντα, από την ακρίβεια και τους μισθούς μέχρι τους σιδηροδρόμους και την εξωτερική πολιτική. Φαντάζεστε το ΚΚΕ να ήταν μέρος της κυβέρνησης που «τεμάχιζε» και ξεπουλούσε τον ΟΣΕ και να λέει «εγώ δεν έχω σχέση με αυτό, είμαι εδώ για πέντε ζητήματα»;
Η εμπειρία και της τετραετίας που πέρασε δείχνει πως ό,τι κατέκτησε ο λαός το κατέκτησε με τους αγώνες του, στους οποίους το ΚΚΕ ήταν ανελλιπώς μπροστά. Οσο πιο δυνατό το ΚΚΕ, τόσο πιο δυνατοί αυτοί οι αγώνες, τόσο μεγαλύτερο το κέρδος για τον λαό.
– Ενδιαφέρεται το ΚΚΕ να μετάσχει σε μια κυβέρνηση ή έχει, όπως λέγεται, βολευτεί στον ρόλο του κόμματος διαμαρτυρίας του 5%-6%;
– Το ΚΚΕ ιδρύθηκε όχι απλώς για να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση, αλλά για να παίξει τον καταλυτικό ρόλο στην ανατροπή του παλιού, του σάπιου κοινωνικού συστήματος. Σήμερα, το κόμμα μας διαθέτει σύγχρονο, επιστημονικά επεξεργασμένο πρόγραμμα εξουσίας – διακυβέρνησης, το οποίο καταθέτει ανοιχτά στον λαό και είναι έτοιμο να το υπηρετήσει από κυβερνητικές θέσεις, όταν ο λαός το επιλέξει.
Ωστόσο, δεν αισθανόμαστε καθόλου «βολεμένοι». Ολα τα μέλη του ΚΚΕ αναλαμβάνουν κάθε μέρα μεγάλες ευθύνες μπαίνοντας μπροστά σε κάθε διεκδίκηση και αγώνα του λαού μας. Καταθέτουμε διαρκώς προτάσεις νόμου, τροπολογίες και ερωτήσεις, με επεξεργασμένες θέσεις για κάθε λαϊκό πρόβλημα. Οι βουλευτές του ΚΚΕ δεν αφιερώνουν τον χρόνο τους σε συναλλαγές με λόμπι, εισπρακτικές εταιρείες και συνεννοήσεις με επιχειρηματίες για τηλεοπτικές άδειες, αλλά τρέχουν από χώρο σε χώρο δουλειάς όπου οι εργαζόμενοι έχουν προβλήματα και διεκδικούν, από γειτονιά σε γειτονιά, από σπίτι σε σπίτι, όπου επιχειρείται να γίνει βίαιη έξωση και προσπαθούν να τη σταματήσουν. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά ακόμη κι όσοι δεν συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Επομένως τους καλούμε να σκεφτούν αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα με το ΚΚΕ να έχει 30 ή 40 βουλευτές αντί για 15 και να πράξουν αναλόγως.
Καλούμε ακόμη κι όσους δεν συμφωνούν σε όλα μαζί μας να σκεφτούν: Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα αν είχαμε 30 ή 40 βουλευτές αντί για 15;
– Εχετε πει πως «το πραγματικό δίλημμα που αναδεικνύεται και σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση είναι να μην είναι δυνατή η επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση». Πιστεύετε στις αυτοδύναμες κυβερνήσεις ή στις συμμαχικές κυβερνήσεις;
– Για την ακρίβεια το δίλημμα τίθεται ως εξής: Θα είναι δυνατή η επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση ή θα είναι δυνατός ο λαός και το κίνημά του, με ένα πιο δυνατό ΚΚΕ;
Ξέρετε, τα προηγούμενα χρόνια ζήσαμε κυριολεκτικά όλων των ειδών τις κυβερνήσεις: αυτοδύναμες, συνεργασίας, τεχνοκρατών, σοσιαλδημοκρατικές, φιλελεύθερες, της δήθεν «Αριστεράς», με συμμετοχή ακροδεξιών κ.ο.κ. Διαφορετικές δοκιμές, κι όμως ο ένας συνέχιζε από εκεί που σταματούσε ο άλλος. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί συμφωνούν στα στρατηγικά ζητήματα, στη βασική κατεύθυνση. Σήμερα αυτή η κατεύθυνση εκφράζεται με τα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης, με τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. για την «απελευθέρωση» της ενέργειας, των σιδηροδρόμων, του νερού, με τους επικίνδυνους νατοϊκούς σχεδιασμούς, με την επίθεση στις λαϊκές κατοικίες για να στηριχθούν οι τράπεζες, σε μια περίοδο μάλιστα που κυοφορείται νέα καπιταλιστική κρίση. Και πολλά ακόμη…
Γι’ αυτό και είδαμε τον ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει τα μισά νομοσχέδια της κυβέρνησης της Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ να ψηφίζει το 70%. Κυβέρνηση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα φτιάξουν, και ήδη γίνονται τέτοιες διεργασίες. Το ζήτημα είναι ποιος θα βρεθεί απέναντί της για να έχει στήριγμα ο λαός. Σήμερα, άλλωστε, δυναμώνει ένα ρεύμα στον λαό που λέει «κανένας από τους δύο και τους πρόθυμους συγκυβερνήτες του».
– Μιλήσατε για προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη. Τι πιστεύετε πως πρέπει να αλλάξει από εδώ και πέρα στη λειτουργία των ελληνικών σιδηροδρόμων ώστε τα ταξίδια να πραγματοποιούνται με ασφάλεια;
– Ο μόνος τρόπος για να πραγματοποιούνται τα ταξίδια με ασφάλεια είναι να πάψει η ασφάλεια να μπαίνει στη ζυγαριά του κόστους – οφέλους είτε για τον κάθε επενδυτή είτε για το κράτος. Αυτό σημαίνει να πάψει το κέρδος να αποτελεί το κριτήριο για το τι, πώς, πότε και πόσο θα αναπτυχθεί και να αντικατασταθεί από το κριτήριο της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Οσο δεν συμβαίνει αυτό, η ανθρώπινη ζωή θα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τον σιδηρόδρομο, αλλά αφορά όλους σχεδόν τους τομείς της κοινωνικής ζωής: τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα σχολικά και πανεπιστημιακά κτίρια, την ελλιπή αντιπλημμυρική, αντισεισμική και αντιπυρική προστασία, με τα γνωστά αποτελέσματα κάθε χρόνο. Τα «άλλα Τέμπη» που μας περιτριγυρίζουν σήμερα και πρέπει να δράσουμε έγκαιρα για να τα προλάβουμε.
Για μια πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση της πρότασής μας για τους σιδηροδρόμους, θα σας παραπέμψω στη σχετική ημερίδα που διοργανώνουμε το επόμενο Σάββατο, με τη συμμετοχή ειδικών επιστημόνων.
– Η κριτική που ασκείται στο ΚΚΕ είναι πως δεν ανανεώνει τον λόγο του. Πώς ανακυκλώνει την παράδοση του κομμουνισμού του προηγούμενου αιώνα. Πώς απαντάτε σε αυτή την κριτική; Πιστεύετε ότι ο λόγος του κόμματος απευθύνεται στους νέους;
– Αυτή την περίοδο επιβεβαιώνεται ακριβώς το αντίθετο. Γιατί τις τελευταίες εβδομάδες, εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους όλης της χώρας με σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Αυτό το σύνθημα «ακουμπά» στην ανάλυση που κάνει το ΚΚΕ και βρίσκει απάντηση στην πολιτική του πρόταση, ακριβώς γιατί ανταποκρίνεται στη σημερινή αναγκαιότητα.
Θα είχε ενδιαφέρον να ρωτήσουμε κάποιους από αυτούς τους νέους και τις νέες πόσο σύγχρονα και πρωτότυπα τους ακούγονται αυτά που λένε οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, δηλαδή τα χιλιοειπωμένα περί «βαθέος κράτους», «συντεχνιών», «παθογενειών» και πάει λέγοντας…
Υποκριτικός ο διαχωρισμός αμυνόμενου και επιτιθέμενου στην Ουκρανία
– Ο πόλεμος στην Ουκρανία έκλεισε ήδη ένα χρόνο. Εσείς έχετε πει ότι «δεν διαλέγουμε στρατόπεδο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο». Δεν θεωρείτε δηλαδή κρίσιμη τη διάκριση μεταξύ επιτιθέμενου και αμυνόμενου στην Ουκρανία;
– Oταν μιλάμε για πολέμους που διεξάγονται με σκοπό το μοίρασμα του πλούτου σε βάρος των λαών, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε «επιτιθέμενους» και «αμυνόμενους» ουσιαστικά συγκαλύπτει αυτό το κρίσιμο ζήτημα. Πολύ περισσότερο που η «καύσιμη ύλη» στην περιοχή συσσωρεύεται πολλά χρόνια πριν από την επίσημη έναρξη του πολέμου.
Η υποκρισία περισσεύει. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση ή άλλοι που σήμερα εμφανίζονται υπέρ του «αμυνόμενου», στις περιπτώσεις της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Παλαιστίνης έκαναν το ακριβώς ανάποδο.
Κι αν κάποιοι δυσκολεύονταν πριν από ένα χρόνο να καταλάβουν τον λόγο που το ΚΚΕ μιλούσε για ιμπεριαλιστική σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας –και όχι απλώς Ρωσίας – Ουκρανίας–, σήμερα νομίζουμε ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι που το κατανοούν.
Θέλουμε, όμως, για μια ακόμη φορά να επισημάνουμε τον τεράστιο κίνδυνο κλιμάκωσης της σύγκρουσης. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η χώρα μας είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα βρεθεί στο στόχαστρο εξαιτίας της εμπλοκής της, με ευθύνη όλων των κομμάτων του νατοϊκού τόξου. Γι’ αυτό και το αίτημα για απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο είναι πιο αναγκαίο από ποτέ. Αποτελεί κριτήριο ψήφου και μπορεί να δυναμώσει μόνο με ένα πιο δυνατό ΚΚΕ που τάσσεται με το «στρατόπεδο» των λαών.
– Δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να αντιταχθεί στις δυνάμεις που διεκδικούν την αναθεώρηση των συνόρων; Δεν βλέπετε ως προς αυτό αναλογία μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας;
– Πάντως στο Ιράκ, στη Συρία, στην Κύπρο, η Τουρκία αναθεωρεί σύνορα με τις «πλάτες» του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και όλων αυτών που δήθεν αντιτάσσονται στους «αναθεωρητισμούς». Ταυτόχρονα, και παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα πρωτοστατεί στις κυρώσεις και στην αποστολή πολεμικού υλικού στην αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, η τουρκική άρχουσα τάξη προβάλλει νέες διεκδικήσεις έναντι των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, επίσης με τις «πλάτες» όσων προανέφερα.
Γιατί για όλους αυτούς προέχουν οι οικονομικές και γεωστρατηγικές σχέσεις τους με την Τουρκία, η διαφύλαξη της νατοϊκής συνοχής και η απόσπαση της Τουρκίας από τη «ρωσική επιρροή». Γι’ αυτό και αρνούνται να τοποθετηθούν ακόμη και για προφανή ζητήματα, όπως η κυριαρχία των ελληνικών νησιών, και επαναλαμβάνουν την προτροπή «βρείτε τα».
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον προειδοποιούμε ότι κυοφορούνται «επώδυνοι συμβιβασμοί» με ευρωατλαντική σφραγίδα. Κανένας εφησυχασμός δεν πρέπει να υπάρξει από τις αναφορές για μορατόριουμ μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας, μετά και τον πρόσφατο σεισμό κι ενόψει των εκλογών στις δύο χώρες. Τα προβλήματα παραμένουν και η λεγόμενη «διπλωματία των σεισμών» δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική αλληλεγγύη και τις ανάγκες και των δύο λαών.
– Ποια είναι η πρόταση του ΚΚΕ για την καταπολέμηση της ακρίβειας, αλλά και για τον κατώτατο μισθό;
– Εχουμε καταθέσει δύο φορές το τελευταίο διάστημα τροπολογίες που προβλέπουν κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, των ειδικών φόρων στα καύσιμα και στο ηλεκτρικό ρεύμα και άλλα μέτρα που μπορούν να στηρίξουν το λαϊκό εισόδημα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Σε αντίθεση με τα «καλάθια» της κοροϊδίας, τα διάφορα «pass» και τη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού λίγο πάνω από τα επίπεδα που ήταν το μακρινό 2011 και παρά τον πληθωρισμό που σπάει κόκαλα. Ολες απορρίφθηκαν χωρίς να μπουν σε ψηφοφορία από την κυβέρνηση, ενώ κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα δεν έβγαλε «άχνα», ακριβώς γιατί πρόκειται για μέτρα που θίγουν τις δεσμεύσεις που όλοι τους έχουν απέναντι στο κεφάλαιο.
Οσον αφορά τους μισθούς, το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που κατέθεσε στη Βουλή την πρόταση νόμου, που έφτιαξαν τα ίδια τα συνδικάτα, για την επαναφορά της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, των κλαδικών συμβάσεων, για να υπάρχει ρήτρα αναπροσαρμογής των μισθών με βάση τον πληθωρισμό, επαναφορά των τριετιών και ονομαστική αύξηση του κατώτατου μισθού, όπως αυτή που ζητούν σήμερα τα συνδικάτα και ξεπερνά τα 850 ευρώ με τα τωρινά δεδομένα.