ΤΟ ΘΕΜΑ
«Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις μας ολοκληρώνουν επιτυχώς όλα τα καθήκοντα που αναλαμβάνουν, από τη διασφάλιση της ασφάλειας των συνόρων μας μέχρι την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, από την προστασία των δικαιωμάτων και των συμφερόντων μας στη Γαλάζια και ουράνια πατρίδα μας μέχρι τη συμβολή στη διεθνή ειρήνη και σταθερότητα». Αυτά είπε, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Γιασάρ Γκιουλέρ στην τουρκική Εθνοσυνέλευση και μοιάζουν, μάλλον, με τυπική ρητορική στρατιωτικού. Με την ευκαιρία, πάντως, ο κ. Γκιουλέρ σημείωσε ότι η κυβέρνηση Ερντογάν ευελπιστεί σε «επίλυση των προβλημάτων σε Αιγαίο και Ανατολικό Μεσόγειο» με βάση το διεθνές δίκαιο και τις σχέσεις καλής γειτονίας, δίχως συμβιβασμό στα συμφέροντα της Τουρκίας. Εν ολίγοις, τίποτε συγκλονιστικά διαφορετικό από όσα ακούγονται τις ημέρες αυτές από την Αγκυρα.
ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ
Ολα τα διλήμματα είναι πάντα σημαντικά. Οταν όμως σχετίζονται με την Ακαδημία Αθηνών, δεν απαντώνται και εύκολα. Πληροφορούμαι ότι τις προηγούμενες ημέρες υπήρξε ένα αρκετά σκληρό μπρα ντε φερ στο εσωτερικό της Ακαδημίας σχετικά με την αποδοχή νέου τακτικού μέλους σε θέση που αφορά την ευρύτερη κατηγορία της Τρίτης Τάξης (όπου κατά κανόνα εντάσσονται οι νομικοί). Η θέση είναι μία, ωστόσο, κρίθηκε αδύνατον να επιλεγεί κάποιος από τους δύο υποψηφίους που είναι ο ομότιμος καθηγητής Χρήστος Ροζάκης και ο εν ενεργεία συνάδελφός του Λινός-Αλέξανδρος Σισιλιάνος. Πρακτικά η διαδικασία κρίθηκε άγονη και σύντομα θα πρέπει να επαναληφθεί. Μαθαίνω, πάντως, ότι τα σχετικά ακαδημαϊκά διλήμματα θα ενταθούν το επόμενο χρονικό διάστημα, μια και ανοίγουν και άλλες θέσεις. Μάλιστα, για μία από αυτές αναμένεται να αναμετρηθούν τρεις οικονομολόγοι με διόλου αμελητέα υπουργική εμπειρία, ο Τάσος Γιαννίτσης, η Λούκα Κατσέλη και ο Γιώργος Αλογοσκούφης. Θα επανέλθω εν καιρώ.
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας είναι ένα πρόσωπο που μέχρι πρότινος δεν είχε διαδραματίσει (ευλόγως) κάποιο βαρύνοντα πολιτικό ρόλο. Ωστόσο, η ανάδειξή του στον μεγαλύτερο δήμο της χώρας με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ τον καθιστά εκ των πραγμάτων παράγοντα σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεδία για το μέλλον της Κεντροαριστεράς τους επόμενους μήνες και χρόνια. Με δεδομένες τις απόψεις του κ. Δούκα για τον ευρύτερο χώρο και το άνοιγμα του υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Ζαχαριάδη «σε αυτά που μας ενώνουν», καθίσταται σαφές ότι στον Δήμο Αθηναίων θα γίνουν αρκετά πειράματα το ερχόμενο χρονικό διάστημα. Υπενθυμίζεται πως στον ευρύτερο κύκλο των υποστηρικτών του κ. Δούκα (από το ΠΑΣΟΚ) υπάρχουν πρόσωπα που θεωρούν ότι η σκληρή γραμμή απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ ή στη Νέα Αριστερά δεν είναι γόνιμη, καθώς αποξενώνει και τις κοινωνικές δυνάμεις που στοιχίζονται πίσω τους. Υπάρχουν, βέβαια, πολύ περισσότεροι που υποστηρίζουν την ακριβώς αντίθετη άποψη, δηλαδή την καταστροφή και σκύλευση των υπολειμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτός (κατά την άποψή τους) νομοτελειακά περιοριστεί στα ιστορικά ποσοστά του. Καλά όλα αυτά, αλλά πρώτα να δούμε πώς θα πάει το πείραμα.
Ο ΤΟΠΟΣ
Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, όπου πριν από λίγες ημέρες βρέθηκε η χρυσή τομή σε ένα θέμα που «σέρνεται» για χρόνια. Πρόκειται για την ενεργοποίηση της ποινικής ρήτρας εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας (υπουργείο Εθνικής Αμυνας) σχετικά με τη συμπληρωματική σύμβαση των –πάλαι ποτέ– αντισταθμιστικών ωφελημάτων για την προμήθεια 170 κυρίων αρμάτων μάχης τύπου Leopard HEL. Ουσιαστικά, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας ακολουθεί τη γραμμή που έχει χαραχθεί από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Η υπόθεση αφορά τις τεράστιες καθυστερήσεις παράδοσης των αρμάτων μάχης από τη γερμανική κατασκευάστρια εταιρεία KMW. Πέρα, πάντως, από αυτή καθαυτή την υπόθεση, ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο κλείνει και το κεφάλαιο της προσπάθειας να βρεθεί συμβιβασμός, ο οποίος θα οδηγούσε σε κάποια κοινή αμυντική συνεργασία με τη Γερμανία, που μάλλον ουδέποτε υπήρξε. Αλλωστε, οι προτεραιότητες της Αθήνας βρίσκονται πλέον στα σύγχρονα οπλικά συστήματα.
Η ΑΤΑΚΑ
«Το ξαναγράψιμο της Ιστορίας δεν θα περάσει! Ζήτω η τιτάνια συμβολή στην ανθρωπότητα του Κόκκινου Στρατού!». Αυτά αναφέρονται (δυστυχώς, μόνο με ένα θαυμαστικό στο τέλος κάθε πρότασης) στην ανακοίνωση του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Αφορμή ήταν η μετακίνηση του Μνημείου του Σοβιετικού Στρατού από το κέντρο της Σόφιας στη Βουλγαρία, σε κάποιο Μουσείο «Σοσιαλιστικής Τέχνης» (ό,τι και αν είναι αυτό). Το μνημείο, αναφέρεται στην ίδια ανακοίνωση, «είχε τοποθετηθεί το 1954, δέκα χρόνια μετά την απελευθέρωση της Βουλγαρίας από τον Κόκκινο Στρατό». Τώρα γιατί οι Βούλγαροι θέλουν να ξεχάσουν την «απελευθέρωσή» τους; Ποιος ξέρει…