Σε αναπροσαρμογές της προεκλογικής στρατηγικής της ενόψει της αναμέτρησης του Ιουνίου, θέτοντας πολλά κόμματα ταυτόχρονα στο «μικροσκόπιο», οδηγείται η Ν.Δ., καθώς βρίσκεται αντιμέτωπη με το «σύνδρομο του μη ορατού αντιπάλου». Το 2019 και το 2023, παρά τις άνετες επικρατήσεις του Κυρ. Μητσοτάκη, η χώρα βρισκόταν στον αστερισμό ενός έστω ατελούς δικομματισμού, με τη Ν.Δ. να έχει ως βασικό πολιτικό αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα. Πλέον η εικόνα δεν είναι ίδια: Τέσσερα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η Ελληνική Λύση, κινούνται σε ποσοστά λίγο πάνω ή λίγο κάτω από το 10%. Το πλεονέκτημα για τη Ν.Δ. είναι πως, καθώς δεν υπάρχει ένας βασικός «υποδοχέας» της όποιας κυβερνητικής φθοράς, η πολιτική ηγεμονία του πρωθυπουργού δεν αμφισβητείται. Στον αντίποδα, η Ν.Δ. κινδυνεύει στην κάλπη του Ιουνίου να χάσει «λίγο προς πολλούς», δεχόμενη πλήγμα στην εικόνα της. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα έχουν ανοίξει μέτωπα μεταξύ του Μεγάρου Μαξίμου και σχεδόν όλων ανεξαιρέτως των άλλων παικτών της πολιτικής σκηνής: Ο πρωθυπουργός, κατά τη συζήτηση στη Βουλή για τα μη κρατικά ΑΕΙ, συγκρούστηκε με τον Ν. Ανδρουλάκη. Με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν επί μέρες σε εξέλιξη η αντιπαράθεση για τα αστακοκάραβα του Στ. Κασσελάκη. Σε σχέση με το ΚΚΕ, επίσης εκδηλώθηκε σύγκρουση με αφορμή την –ατυχή– αναφορά του Δημ. Κουτσούμπα περί «sugar daddies», ενώ ο Κυρ. Μητσοτάκης έκανε λόγο για αναχρονιστικό κόμμα που δεν θα βρίσκεται εφεξής στο απυρόβλητο. Τέλος, με την επισήμανση για πολιτικούς που χτίζουν καριέρες πάνω σε ψεύδη με όχημα την τραγωδία των Τεμπών και την αποστροφή πως «ο ψευτοπατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα», εκτιμάται πως ο πρωθυπουργός «φωτογράφισε» τα κόμματα στα δεξιά της Ν.Δ. και πρωτίστως τον Κυρ. Βελόπουλο. Πάντως, παρότι η Ν.Δ. στην τελική ευθεία προς τις ευρωεκλογές θα επενδύσει πρωτίστως στη λεγόμενη «θετική ατζέντα», ο Κυρ. Μητσοτάκης πολιτικοποίησε ήδη την αναμέτρηση, συνδέοντας τα αποτελέσματα της κάλπης με τη διατήρηση της υφιστάμενης πολιτικής σταθερότητας. Αυτό που δεν θα συμβεί είναι να τεθεί συγκεκριμένος πήχυς τον οποίο θα πρέπει να υπερβεί το κυβερνών κόμμα: στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές η Ν.Δ. έθεσε ως στόχο το «13 στις 13» για τις περιφέρειες της χώρας και αυτό της κόστισε πολλαπλώς στον δεύτερο γύρο.
Πώς «ξεκλειδώθηκε» η βοήθεια προς Κάιρο
Πολύμηνες διαβουλεύσεις και έντονο παρασκήνιο με ενεργό τον ρόλο της Αθήνας βρίσκονται πίσω από την απόφαση της Ε.Ε. να στηρίξει εμπράκτως την Αίγυπτο, μέσω πακέτου οικονομικής βοήθειας ύψους 7,4 δισ. ευρώ, αλλά και σε συμβολικό επίπεδο, με τη σημερινή παρουσία της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, του Κυρ. Μητσοτάκη και άλλων κορυφαίων Ευρωπαίων παραγόντων στο Κάιρο.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η πρώτη βολιδοσκόπηση προς την αιγυπτιακή πλευρά για το ενδεχόμενο ευρωπαϊκής στήριξης έγινε από τον Κυρ. Μητσοτάκη στον Σίσι σε συνάντηση που είχαν στις 4 Αυγούστου στο Ελ Αλαμέιν. Ο Κυρ. Μητσοτάκης πήρε το πράσινο φως από τον Αιγύπτιο πρόεδρο και το θέμα μπήκε στην ατζέντα των Βρυξελλών. Ηδη από τότε είχε καταστεί σαφές πως η Αίγυπτος μπορούσε να αποτελέσει μείζον πρόβλημα όχι μόνο για την περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά και για την ίδια την Ευρώπη: Η οικονομία της αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα, ενώ εντός των συνόρων της είχαν συγκεντρωθεί πάνω από 10 εκατομμύρια πρόσφυγες. Ομως, ως είθισται, οι διεργασίες στις Βρυξέλλες ήταν αργές. Καταλύτης για να επιταχυνθούν υπήρξε, κατά τις ίδιες πηγές, το Συμβούλιο Σύνδεσης Ε.Ε. – Αιγύπτου που πραγματοποιήθηκε στις 23 Ιανουαρίου, με την παρουσία του Αιγυπτίου υπουργού Εξωτερικών Σαμέχ Σούκρι. Στον απόηχο του Συμβουλίου κατέστη σαφές ότι η κατάσταση στην Αίγυπτο έβαινε διαρκώς επιδεινούμενη σε δύο μέτωπα: Πρώτον, στο οικονομικό, καθώς στα υφιστάμενα προβλήματα είχε προστεθεί απώλεια εσόδων από το Σουέζ, της τάξεως του 40%, λόγω των επιθέσεων των Χούθι. Δεύτερον, στο προσφυγικό, καθώς άρχισε να δημιουργείται ο κίνδυνος νέων ροών από τη Γάζα προς την Αίγυπτο. Παράλληλα, υπήρξε συναντίληψη ότι «η Αίγυπτος είναι πολύ μεγάλη και σημαντική για να πέσει»: αποσταθεροποίηση του Καΐρου και της κυβέρνησης Σίσι θα μπορούσε να προκαλέσει ένα τσουνάμι μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη, ενώ θα στερούσε έναν «μετριοπαθή παίκτη» από τη σκακιέρα του Μεσανατολικού. Με το σκέλος της οικονομικής βοήθειας να «κλειδώνει» εντός του Φεβρουαρίου, το μόνο που έμενε ήταν ο συντονισμός των κορυφαίων παραγόντων της Ε.Ε. και η εξεύρεση του κατάλληλου χρόνου προκειμένου να πραγματοποιηθεί η σημερινή επίσκεψη στο Κάιρο.
Τα αιτήματα της Αθήνας
Για την Αθήνα η στήριξη της Αιγύπτου και της κυβέρνησης του Σίσι έχει μείζονα σημασία και σε διμερές επίπεδο, λόγω της στρατηγικής σχέσης των δύο χωρών, αλλά και υπό το πρίσμα των αυξημένων ροών των τελευταίων μηνών προς τη Γαύδο και την Κρήτη. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Αθήνα προωθεί συμφωνία με το Κάιρο για τον επαναπατρισμό των προσφύγων που έχουν έλθει σε ελληνικό έδαφος. Στόχος είναι να αποσταλεί «μήνυμα» προς Αιγυπτίους και όσους βρίσκονται στο έδαφος της Λιβύης ότι η Ελλάδα δεν είναι ένας ευνοϊκός «διάδρομος». Επίσης, δρομολογείται διμερής συμφωνία για την πολυετή απασχόληση Αιγυπτίων εργατών γης και ψαράδων, κατά τα πρότυπα αντίστοιχης που υπεγράφη πρόσφατα με την Ινδία, και αναμένεται να υπογραφεί με άλλες τρίτες χώρες ώστε να στηριχθεί η νόμιμη «άφιξη» στην Ελλάδα. Τέλος, νέα ώθηση πρόκειται να δοθεί στο εγχείρημα της διασύνδεσης Ελλάδας – Αιγύπτου με στόχο τη μεταφορά πράσινης ενέργειας προς την Ευρώπη. Το συγκεκριμένο σχέδιο, πέραν του οφέλους που αποκομίζει η Αθήνα, καθιστά το Κάιρο «κομβικό» για την Ε.Ε. όχι μόνο βραχυπρόθεσμα, λόγω του προσφυγικού και του μεταναστευτικού, αλλά και μακροπρόθεσμα.