Εγινε τελικά «προπαρασκευαστικό» ραντεβού μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, στο οποίο συζητήθηκε η κοινοβουλευτική αμφισβήτηση της κυβέρνησης; Οι πληροφορίες της «Κ» μιλούν για ένα τετ α τετ στα βόρεια προάστια στις 20 Μαρτίου, όπου μεταξύ ενός φαστ φουντ γεύματος και ενός αφεψήματος συζητήθηκε η πιθανότητα να κατατεθεί πρόταση δυσπιστίας. Δεν υπήρχε λόγος η συνάντηση να ανοιχτεί σε άλλους, καθώς μόνο η συμμετοχή των δύο μπορούσε να εξασφαλίσει τον μαγικό αριθμό των «50» υπογραφών. Ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2019-2023 είχε καταθέσει τρεις προτάσεις δυσπιστίας μόνος του. Αλλες εποχές…
Στο επίκεντρο της συνάντησης φέρεται να είχε βρεθεί η Νίκη Κεραμέως για την υπόθεση διαρροής των emails, με προέκταση τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Στο «πακέτο» θα έμπαιναν ασφαλώς και τα Τέμπη με τις περίπου 1,3 εκατ. υπογραφές. Το ερώτημα είναι αν η πρωτοβουλία αυτή «σκόνταψε» γιατί δεν έφτασε ποτέ στα υψηλά κλιμάκια της Χαριλάου Τρικούπη ή αν ο Νίκος Ανδρουλάκης περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να πάρει την πρωτοβουλία μόνος του και να αιφνιδιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Το παραγόμενο αποτέλεσμα, που ήταν οι δύο παραιτήσεις υπουργών, «γκρίζαρε» τη συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας, με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να αισθάνεται τελικά δικαιωμένος για την επιλογή του.
Η διπλή στόχευση Κασσελάκη με το αίτημα για διεξαγωγή εκλογών παρουσία διεθνών παρατηρητών.
Η συνάντηση φαίνεται να έμεινε καλά κρυμμένη, καθώς στελέχη της Κουμουνδούρου, που μίλησαν στην «Κ», έδειξαν να μην τη γνωρίζουν. Δεν είναι μυστικό πως στον ΣΥΡΙΖΑ όσοι βρίσκονται κοντά στον Στέφανο Κασσελάκη παρουσιάζουν διάφορες «αλλεργίες» μόλις στρίψουν από τη Σόλωνος, αρκετά μακριά δηλαδή από τη Χαριλάου Τρικούπη 50, όπου βρίσκονται τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με το που έγινε γνωστή η κοινή πρόταση δυσπιστίας, έσπευσε να πάει ένα «βήμα» πιο κάτω και να ζητήσει την παραίτηση της κυβέρνησης, αλλά να κάνει και ένα «άλμα» μιλώντας για επιβολή επιτροπείας στις εκλογές, από κάποιους ερμηνεύτηκε ως προσπάθεια πλειοδοσίας. Ισως όμως τελικά να υπάρχουν ακόμη δύο ερμηνείες: Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δυσανασχέτησε από το γεγονός ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν τον περίμενε, λόγω του ραντεβού που, σύμφωνα με πληροφορίες, είχε προηγηθεί. Εκτός και αν ήταν περισσότερο μια κίνηση τήρησης διακριτών αποστάσεων, αλλά και αρνητικού «σινιάλου» σε όσους μέσα στο κόμμα οραματίστηκαν το «σπάσιμο του πάγου» με τους «32» του Νίκου Ανδρουλάκη. Ακολούθησε το άρθρο που χαρακτήριζε τη διαδικασία στη Βουλή «κοκορομαχία», τη στιγμή που ο Σωκράτης Φάμελλος σε συνέντευξή του μιλούσε για μια «κρίσιμη συνεδρίαση». Η οπτική πως οι κοινές πολιτικές πρωτοβουλίες αποδυναμώνουν το ηγεμονικό προφίλ του Στέφανου Κασσελάκη θα μπορούσε να είναι ακόμη μία εξήγηση των αποστάσεων που κράτησε.
Οπως και να έχει πάντως –και στη Θήβα να μην ήταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ–, η απουσία του από τη Βουλή δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ισα ίσα στη συγκεκριμένη περίπτωση υπήρχε το «άλλοθι» της εκπλήρωσης των στρατιωτικών του υποχρεώσεων. Το «τρένο» της πρότασης δυσπιστίας χάθηκε για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ σύντομα θα ανέβει σε άλλη αμαξοστοιχία, καθώς θα φροντίσει τις υπόλοιπες 70 ημέρες μέχρι τις ευρωεκλογές η παρουσία του να είναι συνεχής και καθημερινή ξεκινώντας το «rebranding – Στέφανος Κασσελάκης».
Υπάρχει και μια άλλη λεπτομέρεια. Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν ζήτησε την παραίτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μόνο για να διατηρήσει την «παράδοση» του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης που συνήθως δεν βαριέται να ζητεί εκλογές. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πως μπορεί να πετύχει ένα καλό ποσοστό και να καθαρίσει την υπόθεση δεύτερη θέση. Παράλληλα, γρήγορες ή διπλές κάλπες τον Ιούνιο θα σήμαιναν προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία με λίστα (δεν έχουν περάσει 18 μήνες από τις προηγούμενες εκλογές). Και επειδή από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας «φως» για τη Βουλή δεν υπάρχει, μέσω αυτής της οδού μπορεί να φτιάξει –με τον απαιτούμενο σεβασμό στην υπάρχουσα σειρά κατάταξης– μια κοινοβουλευτική ομάδα πιο πολύ «στα μέτρα του». Και κυρίως ο ίδιος να βρεθεί ανάμεσα στους «300». Το τριήμερο που πέρασε έδειξε πως η απουσία τριών ετών από τις μάχες της ολομέλειας δεν είναι κάτι που «χωνεύεται» εύκολα.