O Αμερικανός οικονομολόγος και διευθυντής του Κέντρου Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών CEPR, Μαρκ Βάισμπροτ, υποστηρίζει ότι δεν κατανοεί τον θόρυβο για το ενδεχόμενο η Ελλάδα να αναζητήσει εναλλακτικό δανεισμό από τη Ρωσία ή την Κίνα, αν και θεωρεί ότι μάλλον δεν θα το επιτύχει: «Γιατί είναι έγκλημα ένα ταξίδι ή και το αν θα πάρουν χρήματα από μια χώρα όπως η Ρωσία; Υπάρχει κανένας κανόνας στην Ευρωζώνη που να λέει ότι ένα μέλος δεν μπορεί να δανεισθεί από τρίτη χώρα; Δεν γνωρίζω αν το εξετάζει η ελληνική κυβέρνηση, αλλά ακόμη και αν το ήθελε δεν πιστεύω ότι θα γίνει, διότι οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα πιέσουν τη Ρωσία και την Κίνα να μην το κάνουν. Η Ρωσία αντιμετωπίζει κυρώσεις, θα ήθελε να επιλύσει τη διαφορά, και νομίζω ότι ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δεν θέλει να τους έχει απέναντι σε ζητήματα που δεν χρειάζεται. Τους αντιμάχεται για την Ουκρανία, καθώς το θεωρεί βασικό ζήτημα ασφάλειας, αλλά θα το κάνει για την Ελλάδα; Μάλλον όχι. Ούτε καν ο Στάλιν δεν το έκανε»!
Ο κ. Βάισμπροτ θεωρεί ότι η πιο πιθανή λύση στο ελληνικό πρόβλημα είναι ένας συμβιβασμός, διότι η Δύση δεν θέλει να δει την Ελλάδα να φεύγει από το ευρώ. Οσο για τον ρόλο των ΗΠΑ, στην αρχή ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έκανε κάποιες θετικές δηλώσεις «για να πιέσει τους Γερμανούς διότι, καθώς η Ευρώπη είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος των ΗΠΑ, αντιδρά σε οτιδήποτε θα μπορούσε να αδυνατίσει αυτή τη συμμαχία». Παράλληλα, εκτιμά ότι δεν είναι εξίσου ξεκάθαρη, πλέον, η θέση του.
Εν τω μεταξύ, η ελληνική οικονομία πλήττεται και οι εκτιμήσεις για την ανάπτυξη μειώνονται, «καθιστώντας τα πάντα πιο δύσκολα για την κυβέρνηση: να επιτύχει το πρωτογενές πλεόνασμα, να συλλέξει φόρους, να ικανοποιήσει τις υποχρεώσεις της. Νομίζω ότι είναι μέρος μιας συνειδητής στρατηγικής να αναγκάσουν την κυβέρνηση να υποχωρήσει». Οπως εκτιμά, αυτή η στρατηγική καθιστά πιθανότερη την ανάγκη μεγαλύτερης αναδιάρθρωσης του χρέους, καθώς «στον βαθμό που επιβραδύνουν την οικονομία καθιστούν πιθανότερο η όποια αναδιάρθρωση του χρέους να είναι μεγαλύτερη ή να περιλαμβάνει και κούρεμα». Αν και το θεωρεί τεράστιο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπισθεί σύντομα, σημειώνει ότι δεν συνθλίβει άμεσα την οικονομία.
Εχοντας ερευνήσει τον ρόλο του ΔΝΤ στη Λατινική Αμερική, λέει ότι αυτό που είναι ιστορικά πρωτοφανές στην περίπτωση της κρίσης της Ευρωζώνης είναι ότι «χώρες με υψηλά εισοδήματα αντιμετωπίζονται από το ΔΝΤ όπως οι αναπτυσσόμενες», αναγκάζοντάς τις να υιοθετήσουν πολιτικές που επιδεινώνουν την ύφεση και αναδιαρθρώνουν την οικονομία, με τρόπο που περιορίζει το κοινωνικό κράτος και τα εργατικά δικαιώματα. Οπως τονίζει, όμως, δεν θέλει να δώσει μεγάλη έμφαση στο ΔΝΤ «διότι είναι ο μικρότερος εταίρος της τρόικας και όχι αυτός που αποφασίζει, αν και δεν βοηθά». Αντίθετα, τονίζει ότι «το ΔΝΤ δεν θα έπρεπε να παίζει αυτόν τον αποσταθεροποιητικό ρόλο, είδαμε την τεράστια αντίσταση που προκάλεσε στη Λατινική Αμερική, σε σημείο που να μην έχει πλέον σχεδόν καμιά επιρροή εκεί».