Η αυριανή άφιξη του κ. Μαχμούντ Αμπάς στην Αθήνα και το ψήφισμα που θα υιοθετήσει η ελληνική Βουλή για την αναγνώριση «παλαιστινιακού κράτους» αποτελούν για τον κ. Αλέξη Τσίπρα τη λιγότερο απαιτητική στάση στη μεσανατολική εξωτερική πολιτική που ακολουθεί τον τελευταίο χρόνο. Το ψήφισμα έρχεται με καθυστέρηση κάποιων μηνών και το κείμενό του έχει συγγραφεί με μεγάλη προσοχή, προκειμένου να μη διαταράξει τις εξαιρετικά καλές σχέσεις μεταξύ Αθηνών και Τελ Αβίβ. Κυβερνητικές πηγές επισημαίνουν ότι το ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων κινείται στην κατεύθυνση εκείνων που κατατέθηκαν και από άλλες χώρες της Ευρώπης, δίχως, ωστόσο, να έχει τη βαρύτητα επίσημης, κρατικής πράξης αναγνώρισης της Παλαιστίνης, όπως αυτή στην οποία προχώρησε η Σουηδία το 2014.
Παρά το γενικά θετικό κλίμα, η συζήτηση για το ψήφισμα και το πιθανό περιεχόμενό του απασχόλησε τις τελευταίες εβδομάδες και την πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα, από την οποία εκφραζόταν αφενός ενδιαφέρον, αφετέρου ανησυχία, καθώς το Τελ Αβίβ αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στις απευθείας επαφές που θα πραγματοποιηθούν τον Ιανουάριο. Ηδη, την περασμένη Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε η δεύτερη (από το 2014) τριμερής συνάντηση σε επίπεδο γενικών γραμματέων των υπουργείων Εξωτερικών Ισραήλ, Ελλάδας και Κύπρου, με τη συμμετοχή των κ.κ. Ντορ Γκολντ, Δ. Παρασκευόπουλου και Αλ. Ζήνωνος. Οι τρεις διπλωμάτες προετοίμασαν την τριμερή της 28ης Ιανουαρίου, η οποία θα πραγματοποιηθεί στη Λευκωσία και θα έχει στο επίκεντρο τη συνεργασία στην ενέργεια, την αντιμετώπιση τρομοκρατικών απειλών, τη στρατιωτική συνεργασία αλλά και το προσφυγικό. Μία ημέρα νωρίτερα, στις 27 Ιανουαρίου, ο κ. Αλ. Τσίπρας θα μεταβεί στο Τελ Αβίβ και θα συναντηθεί με τον Ισραηλινό ομόλογό του Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Το ενεργειακό
Η συνάντηση έχει βαρύνουσα σημασία για το Ισραήλ, ιδίως ως προς το σκέλος της ενέργειας. Μέσω διαφόρων διαύλων, η Αθήνα γνωρίζει ότι ο κ. Νετανιάχου επιθυμεί να ξεπεράσει τάχιστα τα εμπόδια που υπάρχουν λόγω της περίπλοκης κατάστασης στην περιοχή και να προωθήσει την άμεση συνεργασία στον ενεργειακό τομέα ανάμεσα στο Ισραήλ, στην Κύπρο και στην Αίγυπτο. Σε αυτό το σχήμα οι ίδιοι οι Ισραηλινοί έχουν ζητήσει και την κινητοποίηση της Ελλάδας, προκειμένου να αποκτήσουν έναν ενεργειακό κόμβο προς την Ε.Ε. Από την Αθήνα επιθυμούν να προλάβουν το «γεωπολιτικό» παράθυρο, τουλάχιστον όσο οι σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ δεν επιστρέφουν στο επίπεδο που ήταν πριν από το 2010. Ωστόσο οι δημόσιες δηλώσεις του κ. Ταγίπ Ερντογάν περί αναζήτησης προϋποθέσεων για τη συμφιλίωση των δύο χωρών, η καταρχήν συμφωνία για την εκ νέου ανταλλαγή πρεσβευτών, αλλά και την ανάγκη της Αγκυρας για τις ενεργειακές πηγές του Ισραήλ συνιστούν αδιαμφισβήτητα βήματα προς μια κατεύθυνση η οποία δεν εξυπηρετεί τους στρατηγικούς στόχους των Αθηνών σε αυτήν την περίσταση. Είναι γνωστό ότι το Τελ Αβίβ επιθυμεί την επαναπροσέγγιση με την Αγκυρα, ενώ μια τέτοια εξέλιξη θεωρείται, μεσοπρόθεσμα, περίπου φυσιολογική από Ελληνες διπλωμάτες που γνωρίζουν καλά τις γεωπολιτικές ισορροπίες της περιοχής.
Ανεξαρτήτως των εξελίξεων, οι οποίες είναι λογικό να πολλαπλασιαστούν λόγω της ταχύτητας με την οποία εκτυλίσσονται τα γεγονότα στην ευρύτερη περιοχή, από την ανάμειξη των Ρώσων στη Συρία και τη σύγκρουση με τους Τούρκους μέχρι την αναβάθμιση του Ιράν στη διεθνή σκακιέρα, η Αθήνα θα παραμείνει στη γραμμή εμβάθυνσης της στρατηγικής συνεργασίας της με το Ισραήλ. Στο Μαξίμου, μάλιστα, περιγράφουν αυτήν τη στάση τους και ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνέχειας της εξωτερικής πολιτικής, αποδεχόμενοι ότι η προσέγγιση με το Ισραήλ αλλά και η μέθοδος των τριμερών συνεργασιών που άρχισαν επί κυβερνήσεων Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά συνιστούν στρατηγική επιλογή για τη χώρα.