«Το ΥΠΠΟΑ είναι βέβαιο ότι οι καλλιτέχνες και οι πολλοί φίλοι του Φεστιβάλ θα κατανοήσουν ως πολίτες την αναγκαιότητα αυτής της δύσκολης απόφασης». Ετσι ολοκληρώνεται η ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού για την παύση του Γιώργου Λούκου από τη θέση του προέδρου του Ελληνικού Φεστιβάλ. Κατά τα λοιπά, όπως θα διαβάσετε και στο ρεπορτάζ της Ολγας Σελλά σήμερα, η ανακοίνωση κάνει λόγο για το ιστορικό της κακοδιαχείρισης που κόστισε 2,7 εκατ. ευρώ στον οργανισμό. Μεταξύ άλλων, η ανακοίνωση του υπουργείου αναφέρει και τη βαθιά εκτίμηση του υπουργού Αρ. Μπαλτά στο πρόσωπο του κ. Λούκου.
Η υπόθεση του Ελληνικού Φεστιβάλ είναι πλέον στα χέρια της Δικαιοσύνης· εκείνη μόνο θα μπορέσει να διαλευκάνει την υπόθεση, να αποδώσει κατηγορίες και να αποσύρει, άπαξ και διά παντός, φήμες και κουτσομπολιά. Η κυβέρνηση, όμως, γι’ άλλη μια φορά, παίζει το παιχνίδι που γνωρίζει καλά: λειτουργεί και πάλι στο όνομα του λαού, ενώ ξανά παίρνει μια απόφαση με «πόνο ψυχής». Η αστεία μελοδραματικότητα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ωστόσο, δεν την αφήνει στιγμή να ησυχάσει. Η απολογητική ανακοίνωση για την παύση του Γιώργου Λούκου είναι ανώφελη, παραπλανητική.
Εφόσον, λοιπόν, η εν λόγω υπόθεση είναι πλέον στα χέρια της Δικαιοσύνης και των Αρχών, γεννώνται ερωτήματα σχετικά με την αμυντική στάση που κρατά το υπουργείο σχετικά με την απόφασή του – στην οποία δεν παραλείπει να αναφερθεί καταλεπτώς στο ιστορικό της απόφασης. Και, βέβαια, δεν σταματά εκεί· επικαλείται τους καλλιτέχνες και τους «πολλούς» φίλους του Φεστιβάλ που «ως πολίτες» χρειάζεται να καταλάβουν την «αναγκαιότητα αυτής της δύσκολης απόφασης». Δάκρυα, σαν αυτά του κ. Σπίρτζη που υπέγραψε «με πολύ πόνο», προ δύο εβδομάδων, την πώληση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων – και πάλι για το καλό του λαού και, ασφαλώς, εν ονόματί του.
Οι ποινικές ευθύνες του κ. Λούκου και τριών άλλων στελεχών του Ελληνικού Φεστιβάλ μένει ν’ αποδειχθούν ή ν’ αποσυρθούν μια και καλή. Αυτό που θα μείνει, όμως, είναι ο φόβος, η άμυνα και τα δάκρυα της συγκυβέρνησης κάθε φορά που υπογράφει κάτι που είναι εναντίον των «αρχών» της. Μόνο που, τελικά, τίποτα απ’ όσα κάνει δεν αντιτίθεται στις «αξίες» της· αξία της παραμένει η κλάψα, εις το όνομα του λαού, του ιού της ανικανότητας και του αγίου πνεύματος που τους εγκατέλειψε εδώ και χρόνια.