Θα ξεκινήσουμε με μια εξομολόγηση: ο γράφων δεν κατανοεί το μεγαλύτερο μέρος αυτού του πράγματος που λέγεται σύγχρονη τέχνη. Δεν καταλαβαίνω καν τα σχοινοτενή σημειώματα των επιμελητών (curators) που εξηγούν κάθε έργο, λες και η τέχνη χρειάζεται γραπτές πατερίτσες. Μάλλον είμαι σαν τις καθαρίστριες του Μιλάνου, οι οποίες το 2015, σαν είδαν σκορπισμένα στο πάτωμα άδεια μπουκάλια, αποτσίγαρα, κομφετί, παπούτσια και ρούχα, αποφάσισαν να καθαρίσουν, μην κατανοώντας ότι τα σκουπίδια ήταν εικαστική έκθεση με τίτλο «Θα χορέψουμε απόψε». Ετσι, δεν μπορώ να καταλάβω το βαθύτερο νόημα της παράστασης «Ορος Ολυμπος» του νέου διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών, Γιαν Φαμπρ, που εμπεριέχει τον «χορό των παλλόμενων πεών». Και φυσικά δεν θα τη δω· ποιος αντέχει να βλέπει μια 24ωρη παράσταση;
Το πρόβλημα όμως με το νέο Φεστιβάλ Αθηνών δεν είναι η αλλοπρόσαλλη καλλιτεχνική δημιουργία του νέου διευθυντή του· κάποτε, όπως διαβάζουμε, πετούσε γάτες στα σκαλιά του δημαρχείου της Αμβέρσας. Δεν είναι καν ότι το Φεστιβάλ Αθηνών μετονομάστηκε σε Διεθνές και δεν χώρεσε Ελληνες καλλιτέχνες, που αυτόν το καιρό έχουν ανάγκες. Να σημειώσουμε ότι το υπουργείο Πολιτισμού δεν είναι Πρόνοιας και Καλλιτεχνικών Εξασφαλίσεων για να δίνει δουλειές σε εγχώριους παραγωγούς. Είναι για να προάγει τον πολιτισμό χωρίς σύνορα.
Το θέμα είναι πως το Φεστιβάλ Αθηνών γίνεται «Φεστιβάλ Γιαν Φαμπρ», αφού ο διευθυντής του –που θέλει να τον αποκαλούν «επιμελητή»– ενέταξε πληθώρα δικών του έργων του σ’ αυτό. Εκτός από την 24ωρη παράσταση «Ολυμπος», οι φιλότεχνοι θα δουν την έκθεση «Stigmata» (διά χειρός Γιαν Φαμπρ), η οποία σύμφωνα με το δελτίο Τύπου «θα αποτελεί μια πρόβα που θα προετοιμάζει το κοινό για το Φαμπριανό σύμπαν»· θα ακούσουν βελγικά ποιήματα (κάποια του Γιαν Φαμπρ)· θα παρακολουθήσουν σεμινάρια (από την ομάδα διδασκαλίας Γιαν Φαμπρ)· «θα παρουσιαστεί η διάσημη παράσταση του Jan Fabre, Preparatio Mortis», όπως διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου· θα διαβάσουν τα ποιήματα του Γιαν Φαμπρ αφού θα μεταφραστούν και θα εκδοθούν στα ελληνικά. Το όνομα του διευθυντή –που θέλει να λέγεται «επιμελητής»– κυριαρχεί. Στο εντελώς πρόχειρο πρόγραμμα διαβάζουμε ότι θα γίνει έκθεση βελγικής τέχνης «Εγκαίνια την Τετάρτη 29η Ιουνίου (παρουσία του Jan Fabre)». Δηλαδή είναι τόσο σημαντικό ότι θα παρευρεθεί στα εγκαίνια της έκθεσης ο διευθυντής του φεστιβάλ που τη διοργανώνει; Μυστήριο πράγμα, για εμάς τους κοινούς θνητούς, αυτή η σύγχρονη τέχνη.
Από μία άποψη, είναι ευτύχημα για το φεστιβάλ ότι ο διευθυντής του –που θέλει να λέγεται «επιμελητής»– είναι πολυτάλαντος (ποιητής, δραματουργός, σκηνοθέτης, εικαστικός) διότι πώς αλλιώς θα γέμιζε ένα φεστιβάλ που ανέλαβε στα μέσα της περιόδου; Αυτό το εκ των ενόντων κατασκεύασμα, που βαφτίστηκε «Διεθνές Φεστιβάλ», είναι προϊόν της πρόχειρης πολιτικής του κ. Αριστείδη Μπαλτά, ο οποίος καρατόμησε τον πρώην, τον κ. Γεώργιο Λούκο, χωρίς να έχει προετοιμάσει σχέδιο για την επόμενη μέρα. Είναι κατά κάποιον τόπο η επιτομή της πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που μπορεί να ονομαστεί «μη δημιουργική καταστροφή».
Γκρεμίζουν και σε ό,τι αφορά το μέλλον ισχύει το φλαμπουράρειο «έλα, μωρέ, τώρα…». Αυτό έκαναν κατά τη διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω: γκρέμισαν μια ισχνή ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, για να φέρουν κεφαλαιακούς ελέγχους. Το ίδιο έπραξαν και με την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» και τώρα έχουμε αιματηρές συμπλοκές στις λάσπες της Ειδομένης, στη Χίο και στον Πειραιά.