Ο σχεδιασμός της επόμενης μέρας, της μεταμνημονιακής περιόδου, για την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ ενεργοποιεί, όπως ανέδειξε περίτρανα η συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας στις αρχές της εβδομάδας, τις δυνάμεις στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος οι οποίες επιθυμούν να προσδιορίσουν τα χαρακτηριστικά αυτής της επόμενης μέρας και να διεκδικήσουν αυτό που πιστεύουν ότι τους αναλογεί στην κομματική και κυβερνητική «γεωγραφία». Γιατί, όμως, οι δυνάμεις αυτές ενεργοποιούνται τώρα, αρκετούς μήνες πριν από την τυπική ολοκλήρωση της μνημονιακής εποχής; Μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι η σχετική συζήτηση δεν μπορεί να γίνει την τελευταία στιγμή. Η δεύτερη απάντηση είναι αυτή που δίδεται ανοικτά από κυβερνητικά στελέχη: επί της ουσίας, για την κυβέρνηση το μνημόνιο θα τελειώσει με το κλείσιμο της τρέχουσας αξιολόγησης, καθώς αυτή αποτελεί την τελευταία μεγάλη δοκιμασία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, γίνονται οι σχεδιασμοί για την επόμενη μέρα, και στο επίκεντρο φαίνεται ότι βρίσκεται μια σκληρή ιδεολογική διαμάχη για τη φυσιογνωμία του κόμματος στο τέλος της μνημονιακής περιόδου. Είναι περισσότερο από σαφές ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας κινείται με όρους μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς τον κεντρώο χώρο, λείανσης των θέσεών του με σοσιαλδημοκρατικό επίχρισμα, προκειμένου να καταφέρει να λειτουργήσει ως το κεντρικό σημείο αναφοράς στην Κεντροαριστερά. Υπάρχει, ωστόσο, μια διόλου αμελητέα μερίδα κομματικών στελεχών και κομματικού ακροατηρίου που θεωρεί ότι η περίοδος του αναγκαστικού συμβιβασμού, όσον αφορά τις αφετηριακές αρχές και θέσεις του κόμματος, τελειώνει μαζί με την ολοκλήρωση του μνημονίου, οπότε και εκλείπουν οι όποιες δικαιολογίες για τη μη υλοποίηση μιας καθαρά αριστερής κυβερνητικής πολιτικής.
Οι «53+»
Ο ενθουσιασμός με τον οποίο ο πρωθυπουργός, το επιτελείο του και κυβερνητικά στελέχη πανηγυρίζουν για την επιτυχία του προγράμματος που οδηγεί στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας έχει ενοχλήσει τη σημαντικότερη εσωκομματική αντιπολιτευόμενη ομαδοποίηση, την κίνηση «53+», εδώ και καιρό. Ουσιαστικά, ήδη από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, από το βήμα κάθε κομματικού οργάνου προειδοποιούν ότι δεν θα πρέπει η κυβέρνηση να εγκλωβιστεί στη λογική «ιδιοκτησίας» του προγράμματος. Η συστράτευση που ο κ. Τσίπρας ζήτησε, προκειμένου το πρόγραμμα, που «δείχνει να βγαίνει τελικά», να ολοκληρωθεί ομαλά και συντεταγμένα, με υλοποίηση των προαπαιτουμένων που απομένουν, λειτούργησε ως θρυαλλίδα της τελευταίας αντίδρασης. Η εσωκομματική ομαδοποίηση έσπευσε να υπογραμμίσει ότι το πρόγραμμα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με όρους ιδιοκτησίας, αλλά θα πρέπει διαρκώς να αναζητούνται εκείνες οι πολιτικές που θα προκαλέσουν ρηγματώσεις στο μνημονιακό μοντέλο.
Το μεταναστευτικό
Στο μεταναστευτικό, επίσης, ήδη από τον Μάρτιο του 2016 και τη συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας, οι «53+» βρέθηκαν απέναντι, ζητώντας να μην εφαρμοσθεί η συμφωνία αυτή. Σταθερά, έκτοτε, επανέρχονται στο αίτημά τους. Και αυτό ζήτησαν στις αρχές της εβδομάδας, στρέφοντας τα βέλη τους στον αρμόδιο υπουργό, Γιάννη Μουζάλα. Αλλωστε, ποτέ δεν έκρυψαν τις διαφωνίες με την πολιτική που ασκείται. Εκτιμάται από κυβερνητικά και κομματικά στελέχη ότι η αναζωπύρωση του μετώπου με τον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής δεν ήρθε τυχαία μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του για τη θέση επιτρόπου στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου θεωρούν ότι η ομάδα των «53+» θα επιθυμούσε να δει ένα δικό της στέλεχος στο συγκεκριμένο υπουργείο.
Το τελευταίο ζήτημα που προκάλεσε την αντίδραση των «53+» ήταν η δημόσια τοποθέτηση του πρωθυπουργού κατά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Η πρώτη αντίδραση ήρθε λίγες ημέρες μετά τη συνάντηση, όταν σε άρθρο του το στέλεχος των «53+» Πάνος Λάμπρου χαρακτήρισε τη δήλωση του πρωθυπουργού για τον κ. Τραμπ «μη αναμενόμενη». «Το διαβολικό, που ενίοτε είναι για καλό, μας ξάφνιασε», αναφερόταν στο άρθρο και ακολουθούσε μια λίστα με δηλώσεις και ενέργειες του Αμερικανού προέδρου, για την οποία «η Αριστερά σε όλο τον πλανήτη χωρίς καμία αμφιβολία τοποθετείται με σαφήνεια».
Με τη συζήτηση για τον μετα-μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ να έχει μόλις ανοίξει, θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξει συνέχεια. Επόμενος σταθμός, η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, η οποία έχει ήδη καθυστερήσει και αναμένεται ότι θα πραγματοποιηθεί μέσα στον Νοέμβριο.