«Σε λένε Αλέξη και είσαι ηγέτης. Η κάθε σου λέξη, ομόνοια και καταπέλτης», έγραψε ποίημα η πρώην βουλευτής της Ενωσης Κεντρώων και νυν του ΣΥΡΙΖΑ, Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου και το απήγγειλε περήφανη στην τηλεόραση, σε εκπομπή της Νανάς Παλαιτσάκη. Μένεις με ανοιχτό το στόμα, όπως κάθε μέρα.
Μα είναι βουλευτής αυτή και εκείνοι που την ψήφισαν ήξεραν ποια ψηφίζουν; Και να ήταν η μόνη…
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πολιτικός διάλογος κινείται σε χαμηλά επίπεδα. Αλλά είναι η πρώτη φορά, μετά τη μεταπολίτευση, που δεν θυμίζει καν διάλογο. Περισσότερο μοιάζει με μια ανταλλαγή χυδαίων συχνά εξυπνακισμών, με έναν ανελέητο πρωταθλητισμό της δευτεράντζας. Και το χειρότερο είναι ότι κάθε καινούργια χοντροκοπιά αναπαράγεται ασύστολα από το φθονερό Διαδίκτυο. Πολλά από αυτά που εκστομίζουν –από τη Μεγαλοοικονόμου μέχρι τον Πολάκη– είναι πολύ χειρότερα από εκείνα που θα διανοούνταν κάποτε σαρκάζοντάς τους, να τους αποδώσει ένας Τζίμης Πανούσης.
Να γιατί τα τελευταία χρόνια ανατρέχουμε τόσο συχνά στην προφητική ρήση του Μάνου Χατζιδάκι (Τρίτο Πρόγραμμα), «Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά».
Ομως, εκτός από την κατάργηση των δημοκρατικών θεσμών που ονειρεύεται ο φασισμός, υπάρχει και η γελοιοποίηση και επομένως η υπονόμευση των θεσμών αυτών, μέσα από τη συμπεριφορά ανθρώπων που ορκίστηκαν, υποτίθεται, να τους διαφυλάσσουν. Αυτό ζούμε σήμερα.