Ενα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα, μια τόσο στυγερή δολοφονία, όπως της φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη, δεν μπορεί παρά να μας προκαλεί οργή, αποτροπιασμό και αισθήματα καταδίκης για τους δράστες, που δυστυχώς, είναι νεαρά παιδιά τα οποία πριν ακόμα μπούν στο στίβο της ζωής, επέλεξαν να διαπράξουν ένα άγριο έγκλημα.
Η αγόρευση της εισαγγελέως Αριστοτελείας Δόγκα στη δίκη προκάλεσε αίσθηση, για όσα η εισαγγελέας υποστήριξε, ενώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χιλιάδες χρήστες εξέφρασαν τις απόψεις τους, άλλοι ταυτίστηκαν με την εισαγγελική αγόρευση και άλλοι τοποθετήθηκαν κρατώντας επιφυλάξεις.
Η δίκη για την άγρια δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, το τραγικό τέλος που τις επιφύλαξαν οι δράστες και όσα ακολούθησαν στο στάδιο των ερευνών για το προφίλ τους και την εν γένει δράση τους έχουν προκαλέσει οργή.
Δεν είναι δυστυχώς, ούτε η πρώτη αλλά ούτε η τελευταία φορά, που η δικαιοσύνη επωμίζεται το βάρος να τιμωρήσει δράστες σκληρών και αποτρόπαιων εγκλημάτων. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που εισαγγελείς, αυτό συμβαίνει σχεδόν πάντα, γυναίκες η άνδρες, που τοποθετούνται στην αγόρευση τους καταδικάζοντας απερίφραστα την εγκληματική προσωπικότητα των δραστών με λόγια σκληρά, όπως και τις πράξεις τους.
Επίσης πάρα πολλές φορές εισαγγελείς αναφέρονται με συμπόνοια, λένε λόγια παρηγοριάς, όπως και οφείλουν, σε θύματα- αν ζουν- και σε συγγενείς τους που μετέχουν στη δικαστική διαδικασία εκπροσωπώντας τους απόντες σαν τραγικές φιγούρες.
Οι τοποθετήσεις εισαγγελέων με συναίσθημα είναι φαινόμενο συνηθισμένο στα δικαστήρια. Τόσο στυγερά εγκλήματα δεν μπορεί να αφήσουν άλλωστε ασυγκίνητους τους παράγοντες της δίκης, που καλούνται να βιώσουν, κι όταν η αυλαία της δίκης πέσει, τη βαρβαρότητα ανθρώπινων συμπεριφορών, κάτι που μόνο εύκολο δεν είναι.
Ομως η εισαγγελέας Αριστοτελεία Δόγκα, που η πρόταση της ήταν εξαιρετικά θεμελιωμένη για την ενοχή των δραστών και την αποτρόπαια δράση τους, έκανε κάτι παραπάνω. Ταυτίστηκε, χωρίς να κρατήσει ούτε καν μια αναγκαία απόσταση, δημόσια, φανερά με το θύμα, κάτι που δεν έπρεπε. Οχι γιατί όλοι δεν ταυτιζόμαστε με την Ελένη. Με την Ελένη είμαστε όλοι. Ο εισαγγελέας όμως, αυτός είναι ο θεσμικός του ρόλος, είναι υποχρεωμένος να πείθει για την αντικειμενικότητα του και την αμεροληψία του.
Και αυτό όχι για λόγους τεχνοκρατικής προσήλωσης, όχι μόνο για λόγους νομικού πολιτισμού. Αλλά για λόγους ουςίας που σχετίζονται πρώτα απ΄όλα με τη δικαίωση των θυμάτων. Διότι η απόφαση οφείλει – και επιβάλλεται- να είναι ισχυρή, να είναι αμερόληπτη, να πείθει ότι το δικαστήριο έκρινε με βάση τα πραγματικά περιστατικά, αντικειμενικά.
Η εποχή της αυτοδικίας, άλλωστε έχει περάσει πιά και η απονομή δικαιοσύνης ορίζεται από την γαλλική επανάσταση.