Η αλήθεια είναι ότι πριν από τον εγκλεισμό μας εξαιτίας της COVID-19 δεν είχα παρατηρήσει αν συνέβαινε ή όχι. Η πρώτη φορά που τράβηξε την προσοχή μου ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι την περίοδο της καραντίνας. Σε μια βόλτα που έκανα στον Εθνικό Κήπο, πρόσεξα πέντε κορίτσια που είχαν στρώσει ένα πολύχρωμο παρεό στο γρασίδι κάτω από μια μεγάλη μουριά, τσιμπολογούσαν μεζεδάκια από τάπερ που είχαν μαζί τους, έπιναν μπίρες και αναψυκτικά, διασκέδαζαν και γελούσαν με μια αξιοζήλευτη ανεμελιά ακούγοντας μουσική από
ένα smartphone.
Επειτα απ’ αυτή τη σκηνή άρχισα να παρατηρώ πιο εντατικά ανάλογα στιγμιότυπα σε πάρκα και κήπους. Οικογένειες που έστηναν πρόχειρα πικ νικ, ζευγάρια που απολάμβαναν τον καφέ τους, παρέες παιδιών που απλώς άραζαν εκεί αντί να βρίσκονται καθηλωμένα με τις ώρες σε μια καφετέρια. Ηταν λες και η καραντίνα είχε γεννήσει μια νέα, διαφορετική εξωστρέφεια. Σε αντίθεση με τους Βορειοευρωπαίους που τρέχουν με τα καρό τραπεζομάντιλα στα πάρκα μόλις σκάσει λίγος ήλιος, στην Ελλάδα αυτή η συνήθεια δεν ήταν ποτέ ευρέως διαδεδομένη. Για την πλειονότητα των Ελλήνων η έννοια της εξόδου δεν ήταν ποτέ συνδεδεμένη με μια βόλτα στο πάρκο.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα γυμναστήρια. Κι εκεί η πανδημία του κορωνοϊού φαίνεται να αλλάζει τα δεδομένα. Το τελευταίο διάστημα τα πάρκα είναι γεμάτα γκρουπ ανθρώπων που αθλούνται στη φύση. Οι επαγγελματίες γυμναστές δουλεύουν με μικρές ομάδες, σχεδιάζοντας προγράμματα ανάλογα με τις ανάγκες των μελών τους, με λάστιχα και βαράκια, κάνουν από πιλάτες και γιόγκα μέχρι cross fit. Με ταβάνι τον ουρανό, χωρίς τεχνητό φως, χωρίς κλιματιστικά, σε φυσικό περιβάλλον κάτω από τα δένδρα έχουν στηθεί εξωτερικά γυμναστήρια που με το κλίμα της Αττικής θα μπορούσαν να λειτουργούν ακόμη και δέκα μήνες τον χρόνο.
Είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για αλλαγή τρόπου ζωής και για επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με τον δημόσιο χώρο, σίγουρα όμως η πανδημία ανέδειξε την προοπτική μιας νέας καθημερινότητας. Η Ελλάδα προσφέρεται για outdoor ψυχαγωγία πολλών ειδών κι αν η καραντίνα μάς άνοιξε την όρεξη, αυτό μόνο ως θετικό μπορεί να καταγραφεί. Ούτως ή άλλως όλοι μιλάνε για την ανάγκη να επιστρέψουμε στη φύση με ταπεινότητα και σεβασμό. Ενα, δύο, τρία, πάμε!