Ο ιστορικός του μέλλοντος όταν ανατρέξει στην περίοδο της πανδημίας αναζητώντας τους «πρωταγωνιστές» της, τους ήρωες της πρώτης γραμμής και της καθημερινότητας, θα σταθεί σίγουρα στους γιατρούς και στους νοσηλευτές, αλλά επίσης θα ξεχωρίσει τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ, τους ταχυμεταφορείς, τους διανομείς φαγητού που ακόμη και με σκληρό lockdown ήταν πρόθυμοι να μας εξυπηρετήσουν.
Εδώ και λίγες μέρες, ένας διανομέας φαγητού, ο γνωστός μας ντελιβεράς όπως συνηθίζεται να τον αποκαλούμε, μπήκε στη βιτρίνα μιας από τις δημοφιλέστερες αθηναϊκές αίθουσες τέχνης, της γκαλερί Ζουμπουλάκη.
Οποιος περάσει από την οδό Κριεζώτου θα ξαφνιαστεί με την εικόνα: Τo ομοίωμα ενός ντελιβερά με κράνος, δερμάτινο μπουφάν, γάντια αλλά και μάσκα, πάνω σε μια συλλεκτική μοτοσικλέτα του 1940 εφοδιασμένη με το γνωστό κουτί όπου μπαίνουν τα προς διανομή φαγητά.
Για ένα επάγγελμα παντός καιρού, επικίνδυνο, κουραστικό, χωρίς ωράριο και γεμάτο άγχος καθώς είναι αντιμέτωπο με τον χρόνο, κάνουν λόγο οι υπεύθυνοι της γκαλερί εξηγώντας το σκεπτικό τους πίσω από την εγκατάσταση-αφιέρωμα της εικαστικού Ανδριάνας Βερβέτη στον ανώνυμο ντελιβερά· στον άνθρωπο που οποιαδήποτε ώρα χτυπάει την πόρτα μας για να μας φέρει ό,τι θέλουμε: καφέ, φαγητό, φάρμακα, βιβλία, είδη πρώτης ανάγκης. Σε όλα αυτά που ορθώς αναφέρονται θα πρέπει να προσθέσουμε επίσης ότι πρόκειται και για ένα από τα πιο κακοπληρωμένα επαγγέλματα.
Αλλά ας επιστρέψουμε στον ντελιβερά της γκαλερί Ζουμπουλάκη, ο οποίος «παραδόθηκε» στην τέχνη και στο φιλότεχνο κοινό που πλέον μπορεί να τον κρίνει και για την καλλιτεχνική του αξία. Είτε αρέσει είτε όχι ως έργο τέχνης, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει πέρα ώς πέρα το ότι «η τέχνη αντιγράφει τη ζωή».
Βέβαια θα ήταν προτιμότερο τα ίδια αντανακλαστικά, την ίδια ευαισθησία για το επάγγελμα του ντελιβερά και τους κινδύνους που κρύβει, να δείχναμε όλοι χωρίς εξαιρέσεις –εργοδότες και πελάτες–, οπότε να έλειπαν οι εικόνες των προηγούμενων ημερών με διανομείς φαγητού να κάνουν πατινάζ με τις μηχανές τους στους χιονισμένους δρόμους της πόλης, επειδή κάποιος λιγουρεύτηκε μια πίτσα μαργαρίτα.