Με υψηλό βαθμό αφοσίωσης σε μια οθόνη εδώ και ένα χρόνο πλέον, οι περισσότεροι έχουμε εξοικειωθεί με τα ψηφιακά εργαλεία σε βαθμό που δεν είχαμε φανταστεί. Το γεγονός ότι η ζωή εκτυλίσσεται μέσα από τα κουμπιά ενός πληκτρολογίου αποτελεί μια συνθήκη η οποία κάποιους γοητεύει ενώ σε άλλους προκαλεί (ακόμα) εκνευρισμό. Ορισμένοι μιλούν για μια νέα κατάσταση πραγμάτων που ήρθε για να μείνει, ενώ άλλοι χαρακτηρίζουν την τηλεργασία ως «αδόκιμη» εργασία.
Το βέβαιο είναι ότι και οι πιο τεχνοφοβικοί αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, με τη διαδικασία διδασκαλίας να έχει αλλάξει άρδην. «Υπήρχε καθηγήτρια η οποία μέχρι τον περασμένο Μάρτιο δεν είχε ούτε κινητό τηλέφωνο. Μέσα σε μία εβδομάδα απέκτησε κινητό τηλέφωνο, laptop και κυρίως εξοικείωση με τον ψηφιακό κόσμο», περιγράφει στην «Κ» ο κ. Ηλίας Μουρίκης, διευθυντής σπουδών και ιδιοκτήτης κέντρου ξένων γλωσσών. Η μετάβαση τον περασμένο Μάρτιο από τη φυσική αίθουσα στην ψηφιακή απαίτησε πολύ κόπο, οργάνωση και ταχύτητα στη συνεργασία. «Η αρχή ήταν δύσκολη, ωστόσο οι συνεργάτες μας επέδειξαν εξαιρετικά αντανακλαστικά, ενώ είχαμε σημαντική βοήθεια από τους εκδοτικούς οίκους, οι οποίοι είχαν ήδη προχωρήσει στη μετάβαση στην ψηφιακή εποχή πριν από την πανδημία», εξηγεί ο κ. Μουρίκης. Οι εκδοτικοί οίκοι στην πλειονότητά τους είχαν ήδη ψηφιοποιήσει το υλικό τους παρέχοντας εργαλεία για τη διαμόρφωση της νέας τάξης πραγμάτων, σημειώνει ο κ. Μουρίκης.
«Οι πρώτες μέρες πέρυσι τον Μάρτιο ήταν πολύ απαιτητικές», συμφωνεί η κ. Ελένη Μαξίδου, ψυχολόγος – λογοθεραπεύτρια. «Ηταν ένας τρόπος θεραπείας που δεν είχα ξανακάνει και έπρεπε ταχύτατα να αποκτήσω τεχνικές γνώσεις και να μετατρέψω όλο το θεραπευτικό υλικό σε ψηφιακό», συμπληρώνει. Ειδικά στο κομμάτι της ψυχοθεραπείας υπήρχαν συνάδελφοί της που πραγματοποιούσαν συνεδρίες μέσω Διαδικτύου και πριν από την πανδημία, κυρίως με ασθενείς στην επαρχία. «Παρακολούθησα πολλά σεμινάρια για να μάθω πώς να προσαρμόσω τη θεραπευτική διαδικασία στα νέα δεδομένα. Υπήρχε βέβαια έντονη κινητικότητα από τον σύλλογό μας και από αντίστοιχους συλλόγους του εξωτερικού που μας βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό στην προσαρμογή, ώστε να μη χαθεί η ροή των θεραπειών που ήταν ήδη σε εξέλιξη», περιγράφει η κ. Μαξίδου.
Η επικοινωνία
«Παρακολούθησα πανάκριβα σεμινάρια που σε μαθαίνουν πώς να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους. Ο τρόπος που θα τους μιλήσεις, η εικόνα που θα τους δώσεις, οι κατευθύνσεις της οποιασδήποτε κίνησης, από μακριά αλλάζουν όλα. Ολα έπρεπε να συμβαδίσουν με τον ρυθμό του σήμερα που έχει σαν περιεχόμενο μόνο δουλειά και καθόλου εκτόνωση», εξηγεί η κ. Νάντια Σανταμούρη, δασκάλα γιόγκα.
Πέραν της προετοιμασίας από την πλευρά του δασκάλου, απαιτήθηκε προσαρμογή και από τους ίδιους τους μαθητές, είτε πρόκειται για παιδιά είτε για ενηλίκους. «Υπήρχαν παιδιά που εκ των πραγμάτων δεν μπορούσαν να προχωρήσουν σε τηλεθεραπεία. Τα περισσότερα όμως προσαρμόστηκαν με ιδιαίτερη ταχύτητα. Ορισμένα παιδιά μάλιστα, κυρίως αυτά που αντιμετωπίζουν ζητήματα διάσπασης προσοχής, φαίνεται ότι ανταποκρίθηκαν καλύτερα στην τηλεθεραπεία, ενδεχομένως γιατί δεν είχαν άλλα ερεθίσματα γύρω τους να τους αποσπούν την προσοχή», λέει η κ. Μαξίδου. «Τα παιδιά αναγκάστηκαν να ωριμάσουν λίγο ταχύτερα και να αναλάβουν περισσότερες ευθύνες. Κλήθηκαν να αξιοποιήσουν εργαλεία που χρησιμοποιούσαν για την ψυχαγωγία τους για το μάθημά τους, γεγονός το οποίο ενδεχομένως να κατέστησε το μάθημα λίγο πιο ελκυστικό», εκτιμά ο κ. Μουρίκης.
«Η ανταπόκριση των ασκούμενων ήταν μεγάλη γιατί υπάρχει η ανάγκη για σωματική άσκηση και ψυχική ισορροπία που προσφέρει η γιόγκα», λέει για τη δική της εκπαιδευτική εμπειρία η κ. Σανταμούρη. Η ίδια υποστηρίζει ότι η διαδικτυακή πρακτική της γιόγκα είναι πολύ πιο δύσκολη και κουραστική από τη διά ζώσης. «Η ευθύνη είναι τεράστια. Βλέπεις έναν άνθρωπο από ένα παραθυράκι και δεν ξέρεις πότε θα φύγει το μυαλό του και ξέρεις ότι αν δεν μείνει συγκεντρωμένος ίσως τραυματιστεί κι εσύ δεν είσαι εκεί να το προλάβεις αυτό», συμπληρώνει.
Η εξοικονόμηση χρόνου αποτελεί ένα από τα θετικά της τηλεκπαίδευσης, ωστόσο θα διατηρηθεί μόνο για εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως εκτιμούν οι περισσότεροι. «Μπορεί να εφαρμοστεί σε περιπτώσεις παιδιών που απουσιάζουν για καιρό από το φροντιστήριο, ή ακόμα και για θερινά μαθήματα τα οποία θα μπορεί να παρακολουθήσει κανείς από τις διακοπές του ή το εξοχικό του», σημειώνει ο κ. Μουρίκης. «Πλέον ξέρουμε ότι σε περιπτώσεις που η προσέλευση είναι αδύνατη, η θεραπεία δεν χρειάζεται να χαθεί», συμπληρώνει η κ. Μαξίδου.
Ψυχική υγεία
«Τα διαδικτυακά μαθήματα θα διατηρηθούν για ειδικές περιπτώσεις, π.χ. για ασκούμενους που μένουν μακριά ακόμα και σε άλλη χώρα», εξηγεί η κ. Σανταμούρη. Ως προς την εξοικονόμηση χρόνου η ίδια σημειώνει ότι «είναι ένα μέρος της ζωής να ετοιμαστείς για να πας κάπου κι αυτό μας το έχουν στερήσει. Ολα γίνονται από το σπίτι. Αργά ή γρήγορα η ψυχική υγεία θα νοσήσει αν δεν έχει ήδη…». Η κ. Μαξίδου μάλιστα τονίζει ότι η εξοικονόμηση χρόνου από τη μετακίνηση επενδύεται στην προετοιμασία της τηλεθεραπείας, η οποία απαιτεί πολύ μεγαλύτερη ετοιμότητα και προσαρμοστικότητα από ό,τι η διά ζώσης θεραπεία.