Αυτές τις ημέρες ο Γιώργος Κόκκαλης και η σύζυγός του Θάλεια μπορούν να επικοινωνήσουν μόνο μέσα από τα κινητά τους. Αρρώστησαν μαζί και νοσηλεύονται σε χωριστούς θαλάμους στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Λαμβάνουν θεραπευτική αγωγή και μετρούν αντίστροφα για το εξιτήριο. Τους ήταν αδύνατο να φανταστούν ότι έπειτα από 43 χρόνια συμβίωσης θα έφτανε κάποτε αυτή η στιγμή. «Σε αποξενώνει αυτός ο ιός. Να μιλάω εγώ με τη γυναίκα μου στο τηλέφωνο και να είναι στο διπλανό δωμάτιο;» λέει ο 69χρονος. «Εμείς, που δεν κάναμε λεπτό ο ένας μακριά από τον άλλον. Κι όμως, όλα γίνονται».
Από το πρώτο κιόλας κύμα της πανδημίας, τα νοσοκομεία της χώρας καλούνταν συχνά να αντιμετωπίσουν περιπτώσεις ενδοοικογενειακής διασποράς. Κάθε τόσο στη διάρκεια του τελευταίου χρόνου, με τηλεοπτικές παρεμβάσεις τους, μέλη της ιατρικής κοινότητας εφιστούσαν την προσοχή ώστε να μην τρυπώσει ο ιός μέσα σε κάποιο σπίτι και μεταφερθεί σε άλλα συγγενικά μέλη. Λόγω της μεταδοτικότητάς του είναι έπειτα πολύ δύσκολο να περιοριστεί σε μόνο ένα άτομο. Στα μέσα Μαρτίου, εφημερεύοντες γιατροί στο «Τζάνειο» ανέφεραν στην «Κ» ότι αρκετά από τα ασθενοφόρα που υποδέχονταν έξω από τα Επείγοντα του νοσοκομείου δεν μετέφεραν μεμονωμένους ασθενείς, αλλά μέλη της ίδιας οικογένειας.
Για τον κ. Κόκκαλη και τη σύζυγό του όλα ξεκίνησαν με λίγα δέκατα, το βράδυ της 17ης Μαρτίου. Το επόμενο πρωί, η ένδειξη στο θερμόμετρο δεν είχε αλλάξει και για τους δύο, τα δέκατα επέμεναν, ενώ ο 69χρονος εμφάνιζε σταδιακά έναν ενοχλητικό βήχα – κυρίως αργά τη νύχτα ή νωρίς το πρωί. Αφού βρέθηκαν θετικοί σε έλεγχο που έκαναν σε ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο, αποφάσισαν να επισκεφθούν και το νοσοκομείο «Σωτηρία», στις 21 Μαρτίου, για επιπλέον εξετάσεις. Βλέποντας όμως την εικόνα της αξονικής, οι γιατροί έκριναν ότι το ζευγάρι θα έπρεπε να εισαχθεί σε κλινική COVID-19. Ηταν ακόμη νωρίς και είχαν την ευκαιρία να αναχαιτίσουν τον ιό προτού αυτός εξαπολύσει τη μεγάλη επίθεσή του. Οι δύο ασθενείς δεν περίμεναν αυτή την εξέλιξη. Περνούσαν τη νόσο, όπως αισθάνονταν οι ίδιοι, σχετικά ελαφρά. «Τους είχα πει “παιδιά, δεν ήρθαμε για να μείνουμε”», λέει στην «Κ» ο κ. Κόκκαλης, ο οποίος δέχτηκε να μιλήσει τηλεφωνικά μέσα από το δωμάτιο νοσηλείας.
Την πρώτη νύχτα στο νοσοκομείο έμειναν μαζί σε δίκλινο δωμάτιο. Οταν όμως το επόμενο πρωί έγινε η εισαγωγή άλλης μιας γυναίκας, εκείνη πήρε τη θέση του κ. Κόκκαλη, ο οποίος μεταφέρθηκε σε άλλο θάλαμο με άνδρες, δύο πόρτες πιο κάτω. Πλάι του έχει άλλους τρεις νοσηλευομένους και το μεγάλο παράθυρο στο ψηλοτάβανο δωμάτιο του «Σωτηρία» βλέπει στις νεραντζιές και στα πεύκα της αυλής.
«Μας φροντίζουν και με το παραπάνω, κάνουν ό,τι μπορούν, δίνουν όλο τον εαυτό τους στους αρρώστους. Δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ πολύ σκληρά», λέει για το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό. Οι δύο ασθενείς λαμβάνουν μεταξύ άλλων, βάσει του σχετικού θεραπευτικού πρωτοκόλλου, ρεμδεσιβίρη και δεξαμεθαζόνη και, όπως λένε, δεν έχουν τις τελευταίες ημέρες κάποιο σύμπτωμα.
Το νήμα μετάδοσης
Κανένας από τους δύο, πάντως, δεν είναι σε θέση να εντοπίσει την πηγή της διασποράς. «Απορώ κι εγώ ακόμη πώς την αρπάξαμε. Προσέχαμε πολύ», τονίζει η 68χρονη κ. Κόκκαλη. Ο σύζυγός της προσπαθεί και αυτός μάταια να βρει το νήμα της μετάδοσης. Λέει ότι τον τελευταίο χρόνο είχαν περιορίσει τις κινήσεις τους στο ελάχιστο. Κάθονταν στον κήπο τους, κλάδευαν τα δέντρα τους, κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος, για να περάσει ο χρόνος της καραντίνας, φύτεψαν για πρώτη φορά και πατάτες. Εβγαιναν μία φορά στις δύο εβδομάδες από το σπίτι για ψώνια στο σούπερ μάρκετ, «και αυτά με λίστα, στοχευμένα», για να μην ψάχνουν στους διαδρόμους. Πήγαιναν και στον φούρνο της γειτονιάς μία ή δύο φορές την εβδομάδα. Και τα περπατήματα που έκαναν οι δυο τους δεν ήταν σε πολυσύχναστα μέρη, σπανίως να συναντούσαν κάποιο περαστικό. Ισως κάτι σε όλη αυτή την πορεία να είχε διαφύγει της προσοχής τους.
«Δεν το περίμενα με τα μέτρα που έπαιρνα», αναφέρει ο κ. Κόκκαλης. «Να πλένεις δέκα φορές τα χέρια σου μέσα στη μέρα με σαπούνι και ζεστό νερό, με οινόπνευμα, με αντισηπτικά. Και μέσα στο αυτοκίνητο, άλλα αντισηπτικά και άλλα υγρά μαντιλάκια. Κι όμως, δεν το γλιτώσαμε».
Ολους αυτούς τους μήνες, από τους ίδιους θαλάμους της Γ΄ Πανεπιστημιακής Παθολογικής Κλινικής στο «Σωτηρία» έχουν περάσει τόσοι και τόσοι ασθενείς. Εκεί νοσηλεύτηκαν ναυτικοί δεξαμενόπλοιου που είχε αγκυροβολήσει στον Πειραιά λόγω κρουσμάτων μεταξύ μελών του πληρώματος, ξένοι τουρίστες και μετανάστες που μόλις είχαν επιστρέψει από διακοπές στις πατρίδες τους, ασθενείς από θυλάκους υπερμετάδοσης σε διάφορες συνοικίες της Αττικής, μεταξύ των οποίων ένας πατέρας μαζί με τον 20χρονο γιο του. Το τελευταίο διάστημα νοσηλεύονταν στην ίδια κλινική ένα άτομο με σύνδρομο Down και ένα με άνοια. Κάποιοι ηλικιωμένοι και άλλοι νεότεροι, με υποκείμενα νοσήματα ή χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας, με διαφορετική συμπτωματολογία και άλλη βαρύτητα ο καθένας κατά την εκδήλωση της COVID-19, όλοι αυτοί οι ασθενείς οδηγήθηκαν σε αυτά τα δωμάτια εξαιτίας της πανδημίας.
«Ηρθε τώρα αυτή η ασθένεια και μας καθήλωσε εδώ. Θα το ξεπεράσουμε κι αυτό», λέει ο κ. Κόκκαλης. «Κάνουμε υπομονή, δίνουμε θάρρος και κουράγιο στον εαυτό μας για να επιστρέψουμε και πάλι στο σπίτι μας».