Ενας μεγάλος Ελληνας ευπατρίδης, πολιτικός, εφοπλιστής και πάνω απ’ όλα οικογενειάρχης, έφυγε χθες από τη ζωή. Ο Γιώργος Δαλακούρας, γνωστός σε όλους για την οξυδέρκειά του, αλλά και το πηγαίο χιούμορ του, αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι του τόσο στην ελληνική ναυτιλία και πολιτική όσο και στον τόσο πολύ κόσμο που είχε την τύχη να τον γνωρίσει.
Ενας από τους πρώτους Ελληνες ευρωβουλευτές το 1981, με τα χρώματα της Νέας Δημοκρατίας, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ και αφού έκανε τα πρώτα του βήματα εργαζόμενος σε ναυτιλιακά γραφεία, δημιούργησε σταδιακά και μεγέθυνε τον δικό του στόλο. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1974 στη Β΄ Αθηνών και επανεξελέγη το 1977.
Η πολυσχιδής δραστηριότητά του δεν περιορίστηκε στην πολιτική και στη ναυτιλία, όπου και διέπρεψε ακόμα και στα πιο δύσκολα χρόνια, αλλά επεκτάθηκε και σε καινοτόμες για την εποχή πρωτοβουλίες, όπως οι διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Ηταν άλλωστε πρωτεργάτης στην οικοδόμηση των ελληνοϊσραηλινών και ελληνοτουρκικών οικονομικών σχέσεων, θεμέλια πάνω στα οποία ακόμα στηρίζονται αυτές οι σχέσεις.
Το 2004 ανέλαβε πολιτικός διοικητής του Αγίου Ορους, θέση την οποία και υπηρέτησε με επιτυχία για έξι χρόνια. Νωρίτερα είχε προσωπικά βοηθήσει μοναστικές κοινότητες της Χερσονήσου του Αθω, όπως την Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Σταυρονικήτα.
Ενθερμος οπαδός της ΑΕΚ, διετέλεσε άλλωστε και αντιπρόεδρός της, ήταν πάντοτε ενεργός φίλος της, ενώ ακόμα και στις δύσκολες στιγμές της πρωτοστατούσε στην ανάταξή της. Ομοίως, στάθηκε πάντα δίπλα στο Κολλέγιο Αθηνών, διακεκριμένος απόφοιτος του οποίου ήταν, όπως και μέλος του ελληνοαμερικανικού εκπαιδευτικού ιδρύματος.
Παντρεμένος με την Ελένη Δαλακούρα, δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά, εκτός από τη ναυτιλία, και στον τουρισμό, αλλά και στα ακίνητα. Αφήνει πίσω του τη σύζυγό του και τα τέσσερα παιδιά του, Κατερίνα, Δημήτρη, Βασίλη και Μιχάλη, που πρόλαβε να τα δει να διαπρέπουν όλα είτε στην ποντοπόρο ναυτιλία είτε στην ακαδημαϊκή κοινότητα του Λονδίνου.
Αγάπησε όσο κανένας την Πάτμο και ήταν ένας από τους πρώτους Ελληνες που έσπευσαν να αναστηλώσουν την ιστορική πρωτεύουσά της, Χώρα, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO αργότερα. Στην Πάτμο του άρεσε άλλωστε να περνά όλα τα καλοκαίρια του, τα τελευταία χρόνια μαζί με τα 12 εγγόνια του, που του χάρισαν η κόρη του, οι τρεις γιοι του και οι σύζυγοί τους, που τον τιμούσαν πάντοτε όλοι.
Λιγοστοί άνθρωποι της γενιάς του απόλαυσαν την ουσιαστική επιρροή και την ειλικρινή αναγνώριση που ο ίδιος κέρδισε από μικρός, ανεβαίνοντας σταθερά τη σκάλα της προσωπικής και επαγγελματικής εξέλιξης, αλλά και κουβαλώντας μαζί του ψηλότερα όσο περισσότερους μπορούσε να σηκώσει. Και μπορούσε πολλούς. Θα λείψει πολύ στη σύζυγό του, στα παιδιά του και στα εγγόνια του, αλλά και σε εκείνους τους φίλους του και φίλους των παιδιών του, που τόσο φιλόξενα και ζεστά αγκάλιαζε πάντοτε.