Τα παιδιά κατανοούν πλήρως τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί εξαιτίας του κορωνοϊόύ, την απειλή της ασθένειας, γιατί άλλαξε η καθημερινότητά τους και έμειναν μακριά από το σχολείο και τους φίλους τους. Την ίδια ώρα, όμως θέλουν να επιστρέψουν στις ανέμελες στιγμές προ πανδημίας.
Πέντε παιδιά, μαθητές και μαθήτριες δημοτικού από διάφορες περιοχές της χώρας, καταθέτουν στο kathimerini.gr τις δικές τους εμπειρίες καραντίνας, τους φόβους τους για το ενδεχόμενο να κλείσουν ξανά τα σχολεία, αλλά και όσα δεν θα ξεχάσουν ποτέ.
Πονοκέφαλος η τηλεκπαίδευση
Κοινή μαρτυρία, η ταλαιπωρία της τηλεκπαίδευσης. Οι πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, τα προβλήματα συνδεσιμότητας που προέκυπταν κάποιες φορές, αλλά και η έλλειψη της φυσικής επαφής κατέστησαν την απομακρυσμένη διδασκαλία μία -τουλάχιστον- κουραστική διαδικασία. «Δεν μου άρεσε η τηλεκπαίδευση», παραδέχεται η εντεκάχρονη Παΐσια Καρακώττα, που ζει στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης. Όπως εξηγεί, ειδικά την πρώτη εβδομάδα, ο πόνος στα μάτια και το κεφάλι ήταν συχνός.
Τις ίδιες επιπτώσεις αναφέρουν ο Βασίλης με τον Γιώργο Τζώνη, οι οποίοι είναι αδέρφια και μένουν στο Χαλάνδρι. Ο Γιώργος φοίτησε, τον περασμένο χρόνο, στην Α’ Δημοτικού. «Με κούραζε, πονούσαν τα μάτια μου. Φορούσα τα γυαλιά μου και προσπαθούσα να συνεχίσω να προσέχω στο μάθημα, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Καμιά φορά πάγωνε η οθόνη και δεν καταλάβαινα τι έλεγε η δασκάλα», αναφέρει.
Ο Βασίλης, ο οποίος φέτος θα πάει στη Δ’ Τάξη, προσθέτει την κόπωση από τη στάση σώματος στο γραφείο του σπιτιού. Ψάχνει να βρει ένα θετικό, σκέφτεται. «Ήταν καλό ότι μπορούσες καμιά φορά να κλείσεις την κάμερα, αλλά αυτόν τον πονοκέφαλο δεν θα τον ξεχάσω ποτέ», λέει.
Διαβάστε επίσης⇒ Επιστροφή στα θρανία: Στόχος η αύξηση εμβολιασμένων μαθητών
Από την άλλη, η εξάντληση και η κεφαλαλγία ήταν «το μικρότερο κακό» για τη δεκάχρονη Σοφία Ματθαίου και τον συνομήλικό της Νικόλα Παππά, που τους «πονούσε» περισσότερο η απουσία της συναναστροφής με τους αγαπημένους φίλους τους.
«Ένιωθα άσχημα. Καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ζούμε με αποστάσεις και το κάνω, αλλά δεν έχω συνηθίσει ακόμα αυτόν τον κορωνοϊό. Δεν μου αρέσει! Θέλω να αγκαλιάζω τις φίλες μου, χωρίς να φοβάμαι», προσπαθεί να μου εξηγήσει η Σοφία, η οποία κατοικεί μόνιμα στην Ορεστιάδα. «Όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα ξεχάσω ότι ήρθε κάποτε ο καιρός που στα θρανίο το κάθε παιδί καθόταν μόνο του», συμπληρώνει.
Ο Νικόλας ζει στη Δήμαινα Αργολίδας και πηγαίνει στο δημοτικό σχολείο Αρχαίας Επιδαύρου. Καθώς η απόσταση ανάμεσα στα δύο χωριά διανύεται σε περίπου 20 λεπτά, βρίσκει στα θετικά του Webex το ωράριο που ξεκινούσε αργά. Παρ’ όλα αυτά, θα προτιμούσε να ξυπνά νωρίς για να πάει στο σχολείο, αρκεί να έβλεπε την παρέα του.
Φόβοι για νέα «άνοιξε – κλείσε»
Ο Γιώργος προσπαθεί να μιλά με συμπεράσματα, όσο συζητάμε. Αναφέρεται στα πλεονεκτήματα της τεχνολογίας. «Με την κάμερα έβλεπα, έστω κι έτσι,τους συμμαθητές και τη δασκάλα μου. Κάπως καλύτερο από το να μην τους έβλεπα καθόλου», αυτοπαρηγορείται. Τώρα είναι χαρούμενος. Ανυπομονεί να γνωρίσει τη νέα του δασκάλα από κοντά, να συναντήσει τους συμμαθητές του και να τα πουν για τις καλοκαιρινές διακοπές. «Δεν θέλω να κλείσουν πάλι τα σχολεία, αλλά φοβάμαι πως μπορεί να ξανά συμβεί», ομολογεί.
Η Παΐσια φέρνει στο μυαλό της την περίοδο του lockdown. «Αν τα σχολεία μείνουν ανοιχτά, θα βγαίνουμε τουλάχιστον για να πάμε εκεί. Είναι κάτι αυτό από μόνο του και ας φοράμε συνεχώς μάσκες και ας μην αγκαλιαζόμαστε μεταξύ μας» τονίζει, ενώ λέει πως όσο και αν δεν επιθυμεί να συμβεί, πιστεύει πως τα σχολεία θα ανοιγοκλείνουν και αυτή τη χρονιά.
Το ίδιο αναφέρει ο Νικόλας, ο οποίος σπεύδει να πει ότι καταλαβαίνει πως πρόκειται για μία περίπλοκη κατάσταση και «δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να λάβουν οι μεγάλοι, αλλά το τέλειο θα ήταν να γυρίσουμε στην κανονική ζωή, όπως ήμασταν πριν τον κορωνοϊό».
Μίσος για τη μάσκα
Για τον φόβο μιας νέας καραντίνας, κάνει λόγο η Σοφία, μολονότι την ίδια ώρα παραδέχεται ότι θα ήθελε «λίγο ακόμα καλοκαίρι και ξεγνοιασιά». Της ζητώ να μου πει αν προτιμά την τηλεκπαίδευση ή την επιστροφή στον φυσικό χώρο του σχολείου. «Το καθένα έχει τα καλά του και τα κακά του. Καλή η τηλεκπαίδευση, μόνο αν είναι για λίγο – πολύ λίγο», λέει και προσθέτει «Κουράστηκα με τα άνοιξε – κλείσε. Νομίζω προτιμώ την επιστροφή στην τάξη».
Ο Βασίλης βάζει στη συζήτηση την υποχρεωτική χρήση μάσκας. «Για να πάμε στο σχολείο, θα πρέπει να φοράμε μάσκα, καταναγκαστικά. Τη μισώ. Είναι τόσο άθλια, όσο και η τηλεκπαίδευση. Το σιδεράκι πιέζει στη μύτη και βγάζουμε σπυράκια», επιχειρηματολογεί. Στην ερώτηση για το αν θα προτιμούσε την τηλεκπαίδευση, προκειμένου να γλίτωνε τη μάσκα, προβληματίζεται. Μετα από λίγο αποφαίνεται πως όχι. «Τη μάσκα την αντέχω, ενώ αν κλείσουν τα σχολεία θα ξανά στερηθούμε τα ίδια και θα υπάρχει επίσης ο κίνδυνος να μείνουμε πίσω στα μαθήματά μας», συμπληρώνει..
Και η Σοφία μισεί τη μάσκα, μην βλέποντας, μάλιστα, κανένα θετικό. Από την άλλη ο Νικόλας και ο Γιώργος εμφανίζονται πιο συμβιβασμένοι. Ο ένας συγκρίνει την υφασμάτινη με τη μίας χρήσεως, καταλήγοντας ότι «με τη χειρουργική αναπνέουμε καλύτερα», ενώ ο άλλος αναγνωρίζει τι του προσφέρει και δεσμεύεται να προσπαθήσει να τη φορά «όσο το δυνατόν περισσότερο, αφού θα είναι υποχρεωτική και στα διαλείμματα».
Ναι μεν αλλά, η περίοδος της καραντίνας
Αν και σε γενικές γραμμές, το καθένα τους έχει να θυμηθεί όμορφες στιγμές από τον εγκλεισμό, όλα συμφωνούν πως ήταν μία δύσκολη περίοδος που «μακάρι να έχει τελειώσει για πάντα».
Για παράδειγμα, η Παΐσια παρομοιάζει την καραντίνα σαν «μεγάλες χριστουγεννιάτικες διακοπές» με παιχνίδι, διάβασμα λογοτεχνικών, άπλετο χρόνο στο σπίτι με τους γονείς της και βόλτες με τον σκύλο. Μολαταύτα δεν μπορεί να ξεχάσει τον φόβο που ένιωθε μην αρρωστήσει κάποιος δικός της άνθρωπος και ειδικά η μητέρα της, η οποία έχει νοσήσει από καρκίνο. Ανατρέχει στον χειμώνα που -όπως θυμάται- κάποια ατυχήματα κατέστησαν απαραίτητες τις μετακινήσεις σε γιατρούς. «Όλοι προσέχαμε πολύ – πάρα πολύ, αλλά επειδή πηγαίναμε σε γιατρούς φοβόμασταν μην κολλήσει κάποιος από εμάς και το μεταφέρει στο σπίτι» εξηγεί, εκφράζοντας ευτυχία που δεν συνέβη. Σύμφωνα με την ίδια, ο κορωνοϊός προκάλεσε «ένα θετικό και ένα αρνητικό». Το αρνητικό, που δεν θα ξεχάσει σε όλη τη ζωή της, είναι ο έντονος φόβος. Το θετικό, ο κοινός χρόνος με την οικογένεια, καθώς οι γονείς της εργάζονταν περισσότερο από το σπίτι.
Διαβάστε επίσης⇒ Οι τελικές οδηγίες για το άνοιγμα των σχολείων σε 14 ερωταπαντήσεις
Ανησυχία για την υγεία των συγγενών του εξέφρασε και ο μικρός Γιώργος, ο οποίος χωρίζει το lockdown σε «όμορφες και στενάχωρες» στιγμές. Το πιο θλιβερό γι΄αυτόν; Δεν ήταν η μακρά παραμονή στο σπίτι, αλλά η συνειδητοποίηση του «θανάτου που σκορπίζει αυτός ο ιός». «Στην τηλεόραση έλεγαν συνέχεια για ανθρώπους που πεθαίνουν από τον κορωνοϊό σε όλο τον κόσμο. Ήθελα να προσέχω πολύ, γιατί φοβόμουν μην κολλήσει κάποιος δικός μου», εξηγεί.
Επιχειρώ να ελαφρύνω τη συζήτηση και τον ρωτώ για την ωραιότερη ανάμνησή του από το διάστημα της καραντίνας. «Τα γενέθλιά μου» αποκρίνεται, χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι γονείς του είχαν ετοιμάσει μία μικρή, απρόσμενη έκπληξη. Μπορεί να μην είχε γύρω του όλους τους φίλους του, ούτε να πήρε τα ίδια δώρα με άλλες χρονιές, αλλά η «έφοδος της μαμάς και του μπαμπά με την τούρτα στα χέρια ήταν μία μοναδική στιγμή που χαράχθηκε στη μνήμη για πάντα».
Αυτό το μικρό πάρτυ θα έχει να θυμάται και ο αδερφός του ο Βασίλης. Ο ίδιος συνήθισε γρήγορα στα μέτρα και χάρη σ’ αυτά αισθανόταν «που και που» ασφάλεια. «Καμιά φορά ξέχναγα τον κορωνοϊό. Αφού προσέχαμε όλοι, δεν φοβόμουν», δηλώνει. Ωστόσο, ως μεγαλύτερος αντιλαμβάνεται και άλλες αλλαγές στην καθημερινότητα μας, όπως την καθυστέρηση ενός δέματος, το οποίο έχει παραγγείλει «από την Ελλάδα, εδώ και πολλούς μήνες, αλλά ακόμα δεν έχει φτάσει». «Πριν τον κορωνοϊό και τα lockdown δεν συνέβαιναν αυτά», σχολιάζει.
Για τον Νικόλα, η κοινή καραντίνα ήταν «ένα τίποτα» μπροστά σ’ εκείνη στην οποία τέθηκε πρόσφατα, επειδή ήρθε σε επαφή με κρούσμα. «Ήταν κάτι λυπητερό για εμένα. Ενώ είχα άγχος μην είχα κολλήσει, φοβόμουν μην χάσω και τον γάμο του θείου μου, που θα γινόταν σε λίγες ημέρες. Έκανα αρκετά μοριακά τεστ και κάθε αρνητικό αποτέλεσμα ήταν ανακουφιστικό. Έξι μέρες δεν έβγαινα από το δωμάτιο, εκεί έτρωγα και αν έβγαινα ήταν μόνο με μάσκα. Ήταν δύσκολο να μην έρχομαι σε κοντινή απόσταση με τους γονείς και τη μικρή αδερφή μου. Χάρηκα πολύ με το τελευταίο τεστ» διηγείται.
Η Σοφια είναι παιδί που απολαμβάνει τον χρόνο στο σπίτι, δεν το βαριέται εύκολα, όμως «η καραντίνα κούρασε πολύ». Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να ξανά ζήσει κάτω από απαγορεύσεις και μόνο έναν τρόπο βλέπει για να συμβεί αυτό. «Να εμβολιαστούν όλοι οι μεγάλοι, οι οποίοι κινδυνεύουν περισσότερο να αρρωστήσουν βαριά», ζητά και συνεχίζει «Τότε, θα μπορούσαμε τα παιδιά να είμαστε ελεύθερα, να συναντάμε τους φίλους μας, να παίζουμε και να αγκαλιαζόμαστε».
Πήραμε το μάθημά μας
Κλείνοντας την κουβέντα, ρωτώ και τους πέντε τι μας δίδαξε η περιπέτεια του κορωνοϊού.
Ο Βασίλης απαντά αφοπλιστικά «να μην τρώμε περίεργα, άγρια ζώα». Όπως έχει καταλάβει, «ο κορωνοϊός υπήρχε, αλλά δεν απειλούσε τον άνθρωπο. Όλα ξεκίνησαν όταν ένας Κινέζος έφαγε μία νυχτερίδα και καθώς στη φύση υπάρχει μία διαρκής εξέλιξη των πάντων, αν συνεχίσουμε να τρώμε νυχτερίδες, φίδια και άλλα τέτοια, υπάρχει κίνδυνος στο μέλλον να έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν ακόμα πιο επικίνδυνο ιό. Οπότε η ασφαλέστερη λύση είναι να μην τα τρώμε».
«Αν όμως έρθουμε αντιμέτωποι με έναν νέο ιό, ο κορωνοϊός μας έμαθε τι πρέπει να κάνουμε αμέσως, χωρίς να χαθεί πολύτιμος χρόνος», σημειώνει η Σοφία.
Διαβάστε επίσης⇒ Ισραήλ: Πώς άνοιξαν τα σχολεία εν μέσω έξαρσης
«Μας δίδαξε επίσης να είμαστε ενωμένοι, ώστε να ξεπερνάμε τις δυσκολίες και να δείχνουμε την αγάπη μας με πράξεις, που αν και μικρές έχουν τεράστια σημασία. Όπως τα μαλλιά που κόβω κάθε χρόνο και κάνω δώρο, για τη μαμά μου», προσθέτει η Παΐσια.
Παράλληλα, «μάθαμε να είμαστε πιο τυπικοί με τα μέτρα υγιεινής, όπως το πλύσιμο των χεριών και να κάνουμε πράγματα που μας δυσαρεστούν αλλά είναι για καλό σκοπό, να προστατεύουμε τους άλλους», αναφέρει ο Γιώργος.
«Να προστατεύουμε και το περιβάλλον», δήλωνει ο Νικόλας, ο οποίος παρατήρησε ότι «όσο μέναμε στα σπίτια μας, μειώθηκαν τα σκουπίδια στους δρόμους και η μόλυνση γενικότερα».