Τα πέντε κορίτσια δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά τις ένωσε από το πρώτο κιόλας έτος του Πανεπιστημίου Πατρών το κοινό ενδιαφέρον για τον πανελλήνιο διαγωνισμό Χημικής Μηχανικής. Λόγω κορωνοϊού για δύο χρόνια ο διαγωνισμός δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά πέρυσι, στο τρίτο έτος φοίτησής τους, είδαν στη λίστα πως ήταν οι μοναδικές κοπέλες που είχαν δηλώσει συμμετοχή. Και τότε, είχαν την ίδια σκέψη: να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να εκπροσωπήσουν το πανεπιστήμιό τους στον διαγωνισμό με μια ομάδα μόνο με κορίτσια. Το ζητούμενο ήταν ο σχεδιασμός και η κατασκευή ενός καινοτόμου ενεργειακά αμαξιδίου, που κινείται και σταματάει αποκλειστικά με χημικό τρόπο, διανύοντας μια συγκεκριμένη απόσταση. «Επειδή είμαστε σε σχολή μηχανικών και λόγω της κατασκευής αμαξιδίου, όλοι θεωρούν πως τέτοιες προκλήσεις απευθύνονται σε αγόρια. Θέλαμε να δείξουμε πως μπορούμε κι εμείς να τα καταφέρουμε», εξηγούν στην «Κ».
«Ξεκινώντας θεωρούσαμε πως θα είναι κάτι απλό», λένε σήμερα. «Πως θα ασχολούμασταν κάποιες ώρες την ημέρα και αυτό θα ήταν αρκετό, ίσως και υπερβολικό, αλλά τελικά αφιερωθήκαμε για έξι μήνες εξ ολοκλήρου στον “Οσκαρ”». Ετσι αποκαλούν το αμαξίδιο· από το car (αυτοκίνητο στα αγγλικά) και το χημικό στοιχείο ΟS. Την ομάδα τους την ονόμασαν Lamborgenious.
Ξεκίνησαν κάνοντας έρευνα στη βιβλιογραφία για να καταλήξουν στους μηχανισμούς που θα χρησιμοποιούσαν και προχώρησαν στον σχεδιασμό και τα πειράματα. Το πανεπιστήμιο κάλυψε τα έξοδα (800 ευρώ) και τους διέθεσε ένα εργαστήριο. Στην πορεία τούς έδωσε και τα κλειδιά γιατί τα κορίτσια ήθελαν να κάθονται μέχρι αργά, συχνά μετά τα μεσάνυχτα, αφού το πανεπιστήμιο είχε ερημώσει. Ενα βράδυ, θυμούνται, δούλευαν στο σκοτάδι και ήταν τόσο απορροφημένες που τρόμαξαν όταν ξαφνικά κάποιος τις φώτισε με έναν φακό. Ηταν ο επίσης τρομαγμένος φύλακας του πανεπιστημίου. Εκείνες καθάριζαν ψευδάργυρο και ο ήχος αντηχούσε σε όλο το κτίριο. Εκτοτε, κάθε βράδυ, τους κρατούσε τα φώτα του ορόφου ανοικτά μέχρι να φύγουν. Παράλληλα παρακολουθούσαν τους παλαιότερους παγκόσμιους διαγωνισμούς που γίνονται κάθε χρόνο στην Αμερική. Εκεί όπου συμμετέχει η αφρόκρεμα των πανεπιστημιακών ομάδων κάθε χώρας. Καμία δεν είχε ταξιδέψει στην Αμερική και η συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό αυτού του επιπέδου ήταν ένα όνειρο και για τις πέντε. Οταν προκρίθηκαν στην πρώτη φάση και θα εκπροσωπούσαν το πανεπιστήμιό τους στον πανελλήνιο διαγωνισμό, η συμμετοχή τους στον παγκόσμιο δεν φάνταζε πλέον τόσο απίθανη.
«Δύο ημέρες πριν από τον τελικό νιώσαμε πως όλα είχαν τελειώσει. Ολα πήγαιναν λάθος, οι μηχανισμοί είχαν χαλάσει. Μας πήρε από κάτω, αλλά αποφασίσαμε να μην τα παρατήσουμε. Πήραμε κρέπες, κουβέρτες από τα σπίτια μας και όλο το βράδυ κάναμε πειράματα στον διάδρομο της σχολής. Το ξημέρωμα το αμαξίδιο λειτούργησε ξανά όπως το θέλαμε. Ηταν μια μοναδική στιγμή», θυμούνται.
Mε σκληρή δουλειά, φαντασία και αμέτρητα ξενύχτια κατασκεύασαν καινοτόμο ενεργειακά αμαξίδιο, που κινείται και σταματάει αποκλειστικά με χημικό τρόπο.
Την ημέρα του διαγωνισμού, παρά την κούραση και την αϋπνία, ένιωθαν απίστευτο ενθουσιασμό και χαρά. Στο αυτοκίνητο τραγούδησαν δυνατά το «We are the champions» και υποσχέθηκαν η μια στην άλλη να το ευχαριστηθούν. Οταν μπήκαν στην αίθουσα αντίκρισαν μια γεμάτη κερκίδα: οι άνθρωποι του μηχανουργείου, οι ερευνήτριες από το διπλανό εργαστήριο που τους είχαν βοηθήσει, μέλη της λέσχης ρομποτικής όπου είχαν εκτυπώσει τα τελικά γρανάζια του «Οσκαρ», ακόμη και φοιτητές που δεν τις γνώριζαν προσωπικά αλλά είχαν εμπνευστεί από την πεντάδα που για έξι μήνες δούλευε ακατάπαυστα. Τα κορίτσια τα έχασαν με το πόσοι είχαν έρθει να τις στηρίξουν. Συγκεντρώθηκαν όμως γιατί τους περίμενε μια δύσκολη πρόκληση: τους ανακοίνωσαν πόσα μέτρα έπρεπε να διανύσει το αμαξίδιο και είχαν μια ώρα για να προσαρμόσουν την μπαταρία και τον μηχανισμό ώστε ο «Οσκαρ» να τρέξει και να φτάσει όσο το δυνατόν πιο κοντά στον στόχο. Οταν συνειδητοποίησαν πως είχαν κερδίσει την πρώτη θέση και άρα τη συμμετοχή τους στον παγκόσμιο διαγωνισμό της Αμερικής, αγκαλιάστηκαν συγκινημένες. Πέρα από τη σημαντική διάκριση είχαν γίνει πλέον μια πραγματικά δεμένη παρέα. Η Αγγελική Σούλου, που έχει απόλυτη ακρίβεια στα πειράματα, η Βαλεντίνη Βασιλείου, που οργάνωνε την ομάδα, η Ειρήνη Μίκου, που έχει πάντα χρήσιμες ιδέες και παρατηρήσεις, η Εριφύλη Μωραΐτη, η ήρεμη δύναμη που κρατούσε τις ισορροπίες και η Σοφία Σαβελώνα, που με τον ενθουσιασμό της τις κρατούσε σε εγρήγορση. Πήγαν μαζί διακοπές και παρότι είχαν συμφωνήσει να κάνουν… διάλειμμα από τον «Οσκαρ», αυτός καθημερινά μονοπωλούσε τις συζητήσεις τους.
Τα χρήματα για το ταξίδι
Στην Πάτρα και την Πολυτεχνική Σχολή επέστρεψαν αμέσως μετά τον Δεκαπενταύγουστο για να προετοιμαστούν για την επόμενη μεγάλη πρόκληση: τη συμμετοχή τους στον διαγωνισμό στην Αριζόνα στις αρχές Νοεμβρίου. Ηδη από την εταιρεία «Πλαστικά Κρήτης» είχαν επικοινωνήσει μαζί τους και χωρίς να τις γνωρίζουν προσωπικά θα τους κάλυπταν τα αεροπορικά εισιτήρια. Εβαλαν όμως κάτω τα υπόλοιπα έξοδα και συνειδητοποίησαν πως ούτε το πανεπιστήμιο αλλά ούτε οι ίδιες θα μπορούσαν να τα καλύψουν. Θα έμενε το όνειρο μισό; Ξεκίνησαν να ψάχνουν χορηγίες και οργάνωσαν μια διαδικτυακή καμπάνια χρηματοδότησης. Συγκινήθηκαν όταν είδαν όχι μόνο φίλους, αλλά και αγνώστους να καταθέτουν, κάποιοι ακόμα και 3 ευρώ, για να μπορέσουν εκείνες να ταξιδέψουν.
View this post on Instagram
«Ο ανταγωνισμός εκεί είναι τεράστιος. Οι 39 καλύτερες ομάδες του κόσμου που συμμετέχουν είναι πολύ οργανωμένες, συνήθως πολυάριθμες, και κάποιες δουλεύουν χρόνια πάνω στα δικά τους αμαξάκια. Αλλά αποδείξαμε πως με σκληρή δουλειά μπορούμε να σταθούμε ισάξια δίπλα τους». Και να τα καταφέρουν.