Το πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος από μακριά είναι τα χρώματα: κάποια από τα δωμάτια είναι βαμμένα ροζ, μπλε, μαύρα και κόκκινα στο εξωτερικό τους, ενώ τα ρούχα που κρέμονται από τα κάγκελα των μπαλκονιών δίνουν λίγη ζωντάνια στα τσιμέντα του δεκαώροφου κτιρίου.
Πλησιάζοντας τις παλαιές φοιτητικές εστίες του ΕΜΠ, το μάτι «πιάνει» και άλλες παρεμβάσεις: κουρτίνες κάθε είδους, μήκους και χρώματος καλύπτουν τα παράθυρα, σε κάποια δωμάτια έχουν μπει και τέντες ή πανιά, ένα μπαλκόνι ξεχωρίζει γιατί έχει κεραία για δορυφορική τηλεόραση. Σε πολλά μπαλκόνια, υπάρχουν τοποθετημένα στη σειρά μπουκάλια με νερό.
Οι ένοικοι έχουν προσπαθήσει να βάλουν χρώμα και στο εσωτερικό του δαιδαλώδους κτιρίου. Πόρτες ζωγραφισμένες σε διάφορα χρώματα, με κολλημένα αυτοκόλλητα ή σημειώματα, γκράφιτι στους τοίχους και τα ασανσέρ. Καλοταϊσμένες γάτες κυκλοφορούν στους διαδρόμους και ξύνουν τις πόρτες ζητιανεύοντας λίγο ακόμα φαγητό, μια-δυο φορές ακούστηκαν και γαυγίσματα.
Παρά τις πινελιές ζωντάνιας, το κτίριο αποπνέει μια αίσθηση παρακμής. Η κίνηση στους διαδρόμους είναι λιγοστή πια, το μόνο σημάδι ανθρώπινης παρουσίας είναι οι παντόφλες και τα αθλητικά παπούτσια έξω από τις πόρτες των δωματίων, ορισμένες φορές η μουσική που ακούγεται από αυτά.
Υπάρχουν, όμως, και πιο βίαια σημάδια: σχεδόν σε όλα τα δωμάτια του δεκαώροφου κτιρίου – ειδικά στον πρώτο, τον δεύτερο, τον όγδοο και τον ένατο όροφο – οι πόρτες είναι ξηλωμένες. Σε κάποια δωμάτια, υπάρχουν τρύπες εκεί που βρισκόταν το χερούλι, μέσα από τις οποίες φαίνονται τα καλοστρωμένα κρεβάτια και τα πράγματα των ενοίκων.
Ίσως οι παλαιές φοιτητικές εστίες του ΕΜΠ να ήταν ακόμα ξεχασμένες, αν δεν είχε γίνει η αστυνομική επιχείρηση της προηγούμενης εβδομάδας. «Δεν υπάρχει κάποια μέριμνα, είναι εντελώς παρατημένο. Είχαν γίνει παράπονα για τις συνθήκες, αλλά ούτε οι προηγούμενες ούτε η τωρινή πρυτανεία είχαν ασχοληθεί», λέει η Κατερίνα, η οποία περιμένει μια φίλη της για να πάνε για καφέ.
Μια εστία χωρίς αίσθημα κοινότητας
Ένα από τα πολλά παράδοξα των παλιών εστιών της Πολυτεχνειούπολης είναι ότι δεν φιλοξενούν φοιτητές από το ΕΜΠ, αλλά κυρίως από το Πάντειο, το Χαροκόπειο και το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής (ΠΑΔΑ). Έτσι, παρόλο που είναι δίπλα στις εγκαταστάσεις του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, οι ένοικοί τους φοιτούν σε άλλες περιοχές και κάνουν καθημερινά διαδρομές έως και μία ώρα για να πάνε στα πανεπιστήμιά τους.
Αυτό, βέβαια, ωχριά μπροστά στις συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό: δωμάτια όπου τα νεανικά όνειρα στριμώχνονται σε μερικά τετραγωνικά, καλώδια ethernet στους τοίχους, πλυντήρια τοποθετημένα στα πιο περίεργα σημεία, βρώμικα κοινόχρηστα μπάνια και τουαλέτες, σκοτεινοί διάδρομοι, άδειοι κοινόχρηστοι χώροι.
Οι τελευταίοι είναι το πιο απτό δείγμα της παρακμής της εστίας. Παλιές εστίες υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ένα αίσθημα κοινότητας και αλληλεγγύης, όταν οι νεαροί ένοικοι συναντιούνται όλοι μαζί στην τραπεζαρία ή το αναγνωστήριο. Στην περίπτωση της παλιάς εστίας του ΕΜΠ, το εστιατόριο έκλεισε το φετινό καλοκαίρι – κατά κάποιους γιατί τέλειωσε η σύμβαση, κατά άλλους γιατί το έσπασαν οι συμμορίτες. Ένας μεγάλος κοινόχρηστος χώρος στον πρώτο όροφο, επίσης, δεν χρησιμοποιείται πια. Μόνο στην ταράτσα που γίνονταν κάποια πάρτι υπήρχε η δυνατότητα κοινωνικοποίησης – αν και μετά οι συμμορίες επεκτάθηκαν στους πάνω ορόφους.
«Στο πρώτο έτος που ήμουν εδώ, γίνονταν συνελεύσεις στο προαύλιο. Ερχόταν και καθόταν κόσμος έξω και στο εστιατόριο. Οι παλιοί σε βοηθούσαν με τα κατατόπια, με τη σχολή, να βρεις παρέα. Υπήρχε και σύλλογος οικοτρόφων, αλλά διαλύθηκε», μάς λέει ο Σαμπρί που μένει εδώ τέσσερα χρόνια.
Το αίσθημα εγκατάλειψης εντείνει το γεγονός ότι την τελευταία εβδομάδα πολλοί από τους ενοίκους σηκώθηκαν και έφυγαν. «Έχουν μείνει 32 άτομα εδώ. Φύγανε οι περισσότεροι μετά από αυτό που έγινε», αναφέρει ο Μ., ένοικος επί τέσσερα έτη.
Τριτοκοσμικές συνθήκες
Για του λόγου του αληθές, πετύχαμε μια άλλη ένοικο που έμενε επίσης εκεί τέσσερα χρόνια και εκείνη την ώρα έβγαινε από την εστία με έναν φίλο της για να πάνε να δούνε ένα διαμέρισμα. «Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Το έχουν παρατήσει εντελώς το κτίριο. Το χειρότερο είναι η καθαριότητα στα μπάνια και τις τουαλέτες. Έχουμε δει και κατσαρίδες», αναφέρει η κοπέλα που επιθύμησε να κρατήσει την ανωνυμία της.
Όπως εξηγεί στην «Κ», πέρα από την καθαριότητα, ένα άλλο ζήτημα είναι και η θέρμανση τον χειμώνα. Κεντρική θέρμανση με καλοριφέρ δεν υπάρχει, οπότε πρέπει ο κάθε ένοικος να εξοπλιστεί με δικό του θερμαντικό σώμα. Και μπορεί έτσι αυτό να αποτελεί λύση για τη ζέστη, όταν όμως λειτουργούν πολλές σόμπες μαζί, είναι συχνό φαινόμενο να πέφτει το ρεύμα.
Όσο για το μυστήριο με τα δεκάδες μπουκάλια νερό που είχαν στα δωμάτιά τους κάποιοι ένοικοι δίνει την απάντηση: λόγω των παλαιών σωληνώσεων, αρκετά δωμάτια (είναι εξοπλισμένα με ατομικό νιπτήρα) δεν είχαν καθόλου τρεχούμενο νερό. Αλλά και από την αυτοψία μας, διαπιστώσαμε ότι και σε κάποια μπάνια δεν είχε νερό.
Και να υπάρχει νερό, βέβαια, δεν είναι πάντα ζεστό. «Τον χειμώνα που μας πέρασε για 1,5 μήνα δεν είχε ζεστό νερό» σημειώνει ο Μ. Από τη μεριά του, ο Σαμπρί επισημαίνει ότι επί ένα μήνα είχε αναφέρει το πρόβλημα με τον νιπτήρα του και δεν είχε έρθει κάποιος από τη συντήρηση για να τον φτιάξει. Έτσι, αναγκαζόταν να πηγαίνει στην τουαλέτα αν ήθελε να πλύνει τα πιάτα του.
«Στις 8 το βράδυ τον κλείνουν τον θερμοσίφωνα για το νερό, οπότε εκείνη την ώρα έχει κοσμοσυρροή στα ντους γιατί όλοι πάνε για μπάνιο. Το ζεστό νερό “κρατάει” το πολύ μέχρι τις 10. Όταν έμενα στον όγδοο, δεν είχαμε φως στον διάδρομο για ένα χρόνο», αναφέρει ο νεαρός που συναντήσαμε κατά τη δεύτερη επίσκεψή μας στις εστίες στην αρχή της εβδομάδας. Σημειωτέον εκείνη την ημέρα δεν μας επιτράπηκε η είσοδος μέσα στο κτίριο για «λόγους ασφαλείας».
«Όταν ήρθαν οι συμμορίες, μπήκε ο φόβος εδώ μέσα»
Για τον Σαμπρί, πάντως, η ασφάλεια ήταν και παραμένει ένα από τα «αγκάθια». Λόγω του κενού αυτού, εξάλλου, βρήκαν τρόπο και ήρθαν οι συμμορίες και εγκαταστάθηκαν με το έτσι θέλω πριν από ένα χρόνο, εν μέσω κορωνοϊού.
Και μπορεί οι φύλακες να αναρωτήθηκαν ποια ήταν αυτά τα άτομα, αλλά -όπως μας περιέγραψαν διαφορετικοί ένοικοι- οι κακοποιοί απλά τούς έδειξαν τα όπλα τους, τα οποία δεν δίσταζαν να χρησιμοποιούν από τα μπαλκόνια των δωματίων κάποια βράδια. Στην επόπτευση του χώρου, τους είχε βοηθήσει και η συλληφθείσα δόκιμη αστυνομικός, την οποία κάποιοι θυμούνται να μπαινοβγαίνει στον χώρο.
«Υπήρχαν μικροκλοπές μέσα στην εστία, μπαίνανε και πέρνανε λάπτοπ, φαγητά, χρήματα. Σίγουρα είναι καλύτερα τώρα που συλλάβανε όλα αυτά τα άτομα, αλλά πιστεύω δεν τους πιάσανε όλους. Κυκλοφορούν ακόμα μέσα στο κάμπους της Πολυτεχνειούπολης εγκληματίες. Και από αυτούς που πιάσανε, δεν ξέρουμε πόσοι θα πάνε φυλακή και αν θα ξαναγυρίσουν», σημειώνει ο νεαρός από την Ξάνθη.
Ένας άλλος ένοικος, ο Νίκος, έχει τη δική του θεωρία που εξηγεί εν μέρει τον δισταγμό πολλών να μας μιλήσουν: «Νομίζω ότι από τη στιγμή που ήρθαν οι συμμορίες, μπήκε ο φόβος εδώ μέσα. Δεν εμπιστευόμασταν ο ένας τον άλλο τόσο εύκολα».
Συμπληρώνει ακόμα ότι είναι κάποιοι που δεν μένουν οι ίδιοι στα δωμάτια, αλλά τα δίνουν σε συγγενείς ή και φίλους τους. Το διαπιστώσαμε και μπροστά στα μάτια μας όταν δεν επιτράπηκε η είσοδος σε έναν νεαρό που φαινομενικά συζούσε με τη φίλη του στην εστία.
Ζητούνται λύσεις
Όλοι συμφωνούν, πάντως, ότι τα προβλήματα της εστίας προϋπήρχαν των συμμοριών. Ο Σαμπρί θεωρεί ότι θα ήταν πιο ανθρώπινο για τους ενοίκους να τους βάλουν έστω και προσωρινά σε ένα ξενοδοχείο.
«Μπορεί να το κάνει το κράτος αυτό. Έστω και, για παράδειγμα, ένα μέτριο ξενοδοχείο στην Ομόνοια θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από εδώ και θα ήμασταν πιο κοντά στις σχολές μας», σημειώνει ο φοιτητής του ΠΑΔΑ.
Η Άννα, την οποία πετύχαμε την ώρα που έκανε φασίνα στο δωμάτιό της, υποστηρίζει ότι το κτίριο αυτό που είναι σπίτι για πολλούς φοιτητές είναι εντελώς παρατημένο και ξεχασμένο. «Χρειάζεται επειγόντως χρηματοδότηση, έστω για μια ανακαίνιση. Ο χώρος ήταν υποβαθμισμένος, προτού γίνει “άντρο ανομίας”, όπως λένε. Προτιμούν, όμως, να δίνουν χρήματα για την πανεπιστημιακή αστυνομία. Πώς ακριβώς θα μας βοηθήσει όταν ενίοτε δεν έχουμε ζεστό νερό και ρεύμα;».
«Αν δεν υπήρχε αυτό το μέρος να μείνουμε, δεν θα είχαμε έρθει εδώ να σπουδάσουμε»
Και μπορεί πολλοί να τα μάζεψαν και να έφυγαν, κάποιοι όμως παραμένουν αμετακίνητοι, ενώ η εστία αποκτά και νέους ενοίκους. Δύο πρωτοετείς φοιτήτριες κατέφτασαν αυτές τις μέρες. Παράδοξο και αυτό βέβαια, γιατί επίκειται ανακαίνιση του χώρου – κατά πληροφορίες – με το νέο έτος.
Η μία ίσως είναι και η μοναδική ένοικος της εστίας που φοιτά πράγματι στο ΕΜΠ. Η νεαρή πολιτική μηχανικός από την Ξάνθη άδειαζε τις βαλίτσες της στο δωμάτιό της. Ήταν ελαφρώς προβληματισμένη με τον χώρο, αλλά ανυπομονούσε για τη νέα της αρχή. Οι γονείς της που είχαν έρθει να τη βοηθήσουν φαίνονταν κουρασμένοι, αλλά περήφανοι.
Εξίσου ενθουσιασμένη ήταν και η Δέσποινα, η οποία σπουδάζει στο ΠΑΔΑ. Όπως πολλοί άλλοι, δεν θέλησε να σχολιάσει τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας, εκφράζοντας πάντως την πεποίθηση ότι πλέον δεν ανησυχεί για την ασφάλειά της.
Εξάλλου, σύμφωνα με την ίδια, η εστία έχει ένα πλεονέκτημα που υπερτερεί όλων των προβλημάτων: «Αν δεν υπήρχε αυτό το μέρος να μείνουμε, δεν θα είχαμε μπορέσει να σπουδάσουμε. Είναι δείγμα της θέλησής μας ότι ήρθαμε εδώ».
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr