«Τα περισσότερα παιδιά που καταλήγουν σε εμάς έχουν γονείς εν ζωή, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να τα αναθρέψουν. Το 98% των περιπτώσεων είναι κοινωνικά ορφανά», λέει στην «Κ» ο κ. Γιώργος Πρωτόπαπας, γενικός διευθυντής Παιδικών Χωριών SOS και μέλος, όπως ανακοινώθηκε χθες, του νέου διοικητικού συμβουλίου της «Κιβωτού του Κόσμου».
Εχοντας εργαστεί περισσότερα από 35 χρόνια στον τομέα της παιδικής προστασίας, διαθέτει τις γνώσεις που αφορούν τις ανάγκες ενός παιδιού που φιλοξενείται σε δομή, καθώς η βιολογική του οικογένεια δεν είναι σε θέση να το μεγαλώσει αλλά και να το προστατέψει.
Ως προς τον τρόπο λειτουργίας των δομών φιλοξενίας ανηλίκων, κάτι που βρίσκεται στο επίκεντρο του προβληματισμού το τελευταίο διάστημα ειδικά με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας για την «Κιβωτό του Κόσμου», ο κ. Πρωτόπαπας ξεκαθαρίζει ότι οι δομές πρέπει να αποτελούν ένα στάδιο στη ζωή των παιδιών και όχι το κέντρο της ζωής τους για πάντα.
«Τα παιδιά όταν μεγαλώσουν πρέπει να φύγουν έξω, να ζήσουν τη ζωή τους και όχι να επιστρέψουν σε αυτόν που τα μεγάλωσε. Είναι υγιές για έναν άνθρωπο να μείνει σε όλη του τη ζωή με τη μητέρα του;».
Διαφωνεί επίσης κάθετα με τη χρησιμοποίηση εθελοντών στις δομές για τη φροντίδα των φιλοξενουμένων. «Τα παιδιά πρέπει να μπορούν να αναπτύξουν δεσμούς και να αισθάνονται ασφάλεια. Κάποιος που ασχολείται εθελοντικά δεν μπορεί να δεσμευθεί να δώσει σε διάρκεια όσα χρειάζεται ένα παιδί».
Τα παιδιά στα Χωριά SOS, λέει ο κ. Πρωτόπαπας, ζουν –περίπου– όπως και τα υπόλοιπα της ηλικίας τους. Εχουν φίλους από το σχολείο, τους οποίους μπορούν να επισκέπτονται, στην πρώτη Γυμνασίου αποκτούν το πρώτο τους κινητό, πηγαίνουν σε πάρτι και όταν έρθει η ηλικία τους βγαίνουν με συνομηλίκους τους. «Από τη μια δεν μπορείς να μη βάλεις όρια, αλλά από την άλλη πρέπει να δίνεις πράγματα ανάλογα με την ηλικία», υπογραμμίζει.
Η αναδοχή
Ο γενικός διευθυντής των Παιδικών Χωριών SOS πιστεύει επίσης πολύ στην αναδοχή ως εργαλείο αποϊδρυματοποίησης. «Είναι νωρίς ακόμη, αλλά αν το κράτος τη στηρίξει θα προχωρήσει. Αλλωστε δεν είναι πολλά τα παιδιά που βρίσκονται στα ιδρύματα. Περίπου 1.500 και τα μισά από αυτά δεν μπορούν να πάνε σε αναδοχή για διάφορους λόγους».
Τον ρωτάμε αν πιστεύει το ίδιο και στην επαγγελματική αναδοχή (φιλοξενία παιδιών σε οικογένειες επί πληρωμή). «Είναι σωτήριο μέτρο διότι μπορείς και να προστατέψεις τα παιδιά και να παρακολουθείς το σύστημα. Στα Χωριά SOS κάθε παιδί στοιχίζει 15.000 ευρώ τον χρόνο. Στην επαγγελματική αναδοχή στοιχίζει λιγότερο. Καλύτερα λοιπόν να έχεις κοινωνικούς λειτουργούς να παρακολουθούν και να στηρίζουν τις οικογένειες παρά να δίνεις χρήματα για τα ιδρύματα», καταλήγει.