Επί μέρες, μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης οι κάμερες ήταν ασυνήθιστα πολλές.
Στην ασφυκτικά γεμάτη δικαστική αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου, η εισαγγελέας αγόρευε αρθρώνοντας αργά και σταθερά λέξη λέξη την πρότασή της για τη δολοφονία του 19χρονου Αλκη Καμπανού. Κάθε της φράση ξυπνούσε μνήμες από την πολύμηνη δίκη αλλά και τον άγριο και άδικο θάνατο του φοιτητή, που έκλαψε όλη η Ελλάδα.
Ενάμιση χρόνο μετά, στο σημείο όπου δολοφονήθηκε ο Αλκης τα σημειώματα συνεχίζουν να καλύπτουν τον τοίχο, που πλέον έχει πάρει το όνομά του, η μορφή του αποτυπώνεται σε γκράφιτι σε αυλές σχολείων, ενώ στη μνήμη του πραγματοποιούνται εκδηλώσεις και πορείες.
«Ο Αλκης έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της οπαδικής βίας γιατί ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Δεν ήταν οργανωμένος, καθόταν και έπινε την μπίρα του όπως όλοι οι φοιτητές. Δεν ήταν ένα ραντεβού θανάτου, και η βαρβαρότητα της δολοφονίας του ήταν σοκαριστική», δηλώνει ο Αλέξανδρος Τζιμπιλής, ο οποίος σοκαρισμένος από το συμβάν της 1ης Φεβρουαρίου του 2022 δημιούργησε μαζί με άλλους συμπολίτες του την οργάνωση «Εις το Ονομα του Αλκη». Ολοι τους γονείς, ένωσαν τις δυνάμεις τους με στόχο να μην ξεχαστεί η δολοφονία του νεαρού φοιτητή, να υποστηριχθούν τα θύματα οπαδικής βίας και κυρίως να αλλάξει η οπαδική συνείδηση. Σε αυτό το τελευταίο, ωστόσο, ο δρόμος φαίνεται ακανθώδης.
Παρά τη συγκίνηση για τον χαμό του παιδιού, τις σκληρές εξαγγελίες πολιτικών για έλεγχο του φαινομένου, τις πορείες και τα μεγάλα λόγια παραγόντων του αθλητισμού, η οπαδική βία στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει. Προκαθορισμένα ραντεβού και στημένες επιθέσεις συνεχίζουν να στέλνουν σχεδόν κάθε μήνα τραυματισμένους οπαδούς στα νοσοκομεία της χώρας, που από τύχη δεν έχει θρηνήσει ακόμη ένα θύμα.
«Και πριν από τον Αλκη, ήταν ο Τόσκο. Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο από τη δολοφονία του Αλκη. Δείτε τι έγινε στα Γιάννενα και στην Αθήνα. Τα επεισόδια επανέρχονται και στη Θεσσαλονίκη», σημειώνει ο κ. Τζιμπιλής.
«Οι συναισθηματικά φορτισμένες αντιδράσεις στη δολοφονία του Αλκη αγγίζουν ένα κομμάτι της νεολαίας που επηρεάζει τις οπαδικές κοινότητες, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά στη βία. Μια αντίδραση ή μια κινητοποίηση δεν μπορούν να σταματήσουν ένα τέτοιο πράγμα», σχολιάζει ο Διαμαντής Μαστρογιαννάκης, διδάσκων στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, με εξειδίκευση στον χουλιγκανισμό.
Προκαθορισμένα ραντεβού και στημένες επιθέσεις συνεχίζουν να στέλνουν σχεδόν κάθε μήνα τραυματισμένους οπαδούς στα νοσοκομεία.
«Μαχαίρια και μαδέρια»
Τα λόγια του επιβεβαιώνονται από τον Φώτη Καραβίτη, ο οποίος προσεγγίζει το στερεοτυπικό μοντέλο του πιστού οπαδού του ΠΑΟΚ. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τούμπα, δίπλα στο γήπεδο, και θυμάται να πηγαίνει στις κερκίδες του από τότε που ήταν τεσσάρων ετών. Μέχρι σήμερα, στα 41 του χρόνια, ακολουθεί ανελλιπώς την ομάδα του: δεν χάνει σχεδόν κανένα αγώνα, συχνά και στο εξωτερικό, και γνωρίζει καλά τις παλιές και νέες γενιές των οπαδών. Τον ρωτάω αν έπειτα από όλα αυτά έχει αλλάξει κάτι. «Οχι, αντιθέτως. Βγήκε περισσότερο μίσος. Κανονίζονται ραντεβού πριν από τους αγώνες, μαζεύονται 20-30 άτομα και παίζουν ξύλο». Τα πράγματα έχουν επιδεινωθεί σε σχέση με παλαιότερα καθώς, όπως λέει, τώρα οι συμπλοκές γίνονται με μαχαίρια και μαδέρια. Οι πρωταγωνιστές είναι νέοι, περίπου 20 ετών, ενώ οι αφορμές αμέτρητες.
Ο μεγάλος αριθμός των κρουσμάτων οπαδικής βίας τους τελευταίους μήνες αποδεικνύει πως ούτε τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν μετά τη δολοφονία του νέου αγοριού αποδείχθηκαν επαρκή. «Τι σχέση έχει το κλείσιμο των συνδέσμων; Γνωρίζονται ονομαστικά οι άνθρωποι στους συνδέσμους. Εχουν τηλέφωνα. Παίρνει ο ένας τον άλλο και του λέει: “Θανάση, θα σε σκίσω”. Δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό, δυστυχώς», περιγράφει ο κ. Καραβίτης. Με τον ίδιο τρόπο δημιουργούνται και βεντέτες, σχολιάζει. Αν πέσει ξύλο στο περιθώριο ενός αγώνα στο εξωτερικό, δημιουργείται μια βεντέτα και έπειτα οι οπαδοί των ομάδων που ενεπλάκησαν στο επεισόδιο θα αναζητήσουν ο ένας τον άλλον στην πατρίδα για να συνεχίσουν τον καβγά. Αναφορικά με τα μέτρα που επιβάλλονται, ο ίδιος σχολιάζει πως τον οπαδό θα τον πονέσει μόνο αν δει την ομάδα του να πέφτει κατηγορία.
Εκτός γηπέδων
Μέτρα όπως η απαγόρευση μετακίνησης φιλάθλων ή το σφράγισμα των συνδέσμων περιορίζουν τη βία εντός των γηπέδων, αλλά τη μεταφέρουν εκτός αυτών, όπου σημειώνονται και τα πιο βίαια επεισόδια, σχολιάζει ο κ. Μαστρογιαννάκης. «Το φαινόμενο δεν έχει ελεγχθεί. Η βία εκδηλώνεται σε χώρους που πλέον δεν μπορεί να ελέγξει η αστυνομία». Εχοντας μελετήσει συστήματα αντιμετώπισης της βίας σε πολλές χώρες, ο κ. Μαστρογιαννάκης εξηγεί πως σε κράτη όπως η Γερμανία, το Βέλγιο ή η Γαλλία αναζητούν μακροπρόθεσμες στρατηγικές αντιλαμβανόμενοι πως η οπαδική βία είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. «Στη Γερμανία αντιλήφθηκαν ότι τα παιδιά που συμμετέχουν στα επεισόδια έχουν συχνά ένα δύσκολο κοινωνικό υπόβαθρο, μπορεί να μεγάλωσαν σε συγκρουσιακό περιβάλλον ή ακόμη να δυσκολεύτηκαν να αποκατασταθούν επαγγελματικά». Οπως περιγράφει, δημιουργούν συνδέσμους με τα μέλη της οπαδικής κοινότητας με τη βοήθεια ψυχολόγων και κοινωνιολόγων και προσπαθούν να λύσουν σταδιακά τα προβλήματα που κατευθύνουν μια ομάδα νέων προς την οπαδική βία. «Η απομόνωση και ο αποκλεισμός των ανθρώπων αυτών φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα».
Στα σχολεία
Την πραγματικότητα αυτή συνάντησε ο Αλέξανδρος Τζιμπιλής εφαρμόζοντας πιλοτικά σεμινάρια για την οπαδική βία στα σχολεία της Θεσσαλονίκης. Εκεί αντιλήφθηκε πως η ρίζα του κακού είναι βαθιά. Συνήθως, όπως αναφέρει, τα παιδιά ενστικτωδώς πηγαίνουν προς το καλό και το σωστό. Αυτό ωστόσο αλλάζει, επισημαίνει, όταν υπάρχουν συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού ή παραμέλησης. «Δείχνουμε στους μαθητές δύο εικόνες και τους ρωτάμε ποιες στιγμές γηπέδου θέλουν. Στην πρώτη εικόνα δείχνουμε παιδιά που γελούν και στην άλλη επεισόδια, πυρσούς και οπαδούς να πετούν καρέκλες ο ένας στον άλλο. Υπάρχουν παιδιά που επιλέγουν τη δεύτερη εικόνα. Ρωτάμε: Θα επιτρέψουμε να έχουμε έναν ακόμη Αλκη μεταξύ μας; Κάποια παιδιά απαντούν “ναι”. Και για πλάκα ή αντίδραση να το κάνουν, είναι πολύ ανησυχητικό. Τους εξηγούμε ότι θα μπορούσε να είναι ένας φίλος τους που δεν θα έρθει ποτέ ξανά να κάτσει στο διπλανό θρανίο στο σχολείο. Αυτά είναι παιδιά Δ΄ με ΣΤ΄ Δημοτικού».
Με δεκαετή εμπειρία στις ακαδημίες ποδοσφαίρου και ιδιοκτήτης πλέον της δικής του, ο Μάριος Κράββαρης μιλάει καθημερινά με νέους αθλητές, 4 έως 17 ετών. «Είναι δύσκολο η οπαδική βία να ασκηθεί από παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό, γιατί έχουν καλλιεργήσει αξίες, όπως η ευγενής άμιλλα. Συνήθως αυτοί που είναι εκτός αθλητισμού μπλέκονται σε τέτοια επεισόδια. Πλέον έχει γίνει και πρόοδος χάρη στη νέα γενιά προπονητών. Προπονητές δεν γίνονται πρώην παίκτες, αλλά μορφωμένοι επαγγελματίες που φέρνουν μια νέα κουλτούρα και διδάσκουν στα παιδιά ότι παίζουμε για τη διασκέδαση και τον αθλητισμό και δεν φανατιζόμαστε με το αποτέλεσμα». Ωστόσο, το ίδιο δεν ισχύει για τους γονείς, που συχνά χρειάζονται μεγαλύτερη εκπαίδευση από τα παιδιά. «Μετά το τέλος των αγώνων, οι αθλητές της ακαδημίας δίνουν τα χέρια. Δεν επιτρέπουμε στους γονείς που παρακολουθούν απέξω να φωνάζουν. Εχει τύχει αρκετές φορές να έρχονται γονείς με άλλο σκεπτικό και να βλέπουν αυτό που κάνουμε ως ανδρικό ποδόσφαιρο και όχι ως παιδικό. Τους πείθουμε όμως να μην επεμβαίνουν, γιατί κάθε ένταση που προέρχεται έξω από το γήπεδο μεταφέρεται στον αγώνα. Εξηγούμε πως τα οφέλη του αθλητισμού είναι πολύ περισσότερα από το να γίνουν ποδοσφαιριστές τα παιδιά». «Πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά μάς ρωτούν στις παρουσιάσεις “τι να κάνουμε όταν ο μπαμπάς μάς μαλώνει στο γήπεδο”», συμπληρώνει ο κ. Τζιμπιλής.
Πέντε σκέψεις για την πόλη και το κακό
Της Σοφίας Νικολαΐδου
Ο σφαγιασμός του Αλκη Καμπανού, του Αλκη όπως τον έμαθε όλη η Ελλάδα, στο Χαριλάου, κάτω από το σπίτι του, ξυπνάει αρχετυπικούς φόβους, γεννάει μαύρες σκέψεις και ανοίγει την καταπακτή, να δούμε όλα αυτά που κρύβουμε και προσπαθούμε να ξεχνάμε στην πόλη. Ή μήπως στη χώρα; Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά:
1. Για το ίδιο το γεγονός, αυτό που ακούσαμε, αυτό που διαβάσαμε, αυτό που είδαμε στο βίντεο που κυκλοφόρησε δεν υπάρχουν λέξεις. Ο,τι και αν πούμε εμείς οι απέξω, αδύνατον να αγγίξουμε το μέγεθος του παραλογισμού των συμβάντων και το ίζημα του άφατου πόνου. Είναι το πρώτο που σκέφτομαι και, ίσως, το πρώτο που σκέφτεται κανείς. Δεν υπάρχει πιο αρχετυπικός, πιο βαθύς, πιο σκοτεινός φόβος για έναν γονιό. Μην πάθει κακό το παιδί. Η κραυγή του Αλκη θα μας στοιχειώνει όλους.
2. Σαμουράι των δρόμων. Εχει η Θεσσαλονίκη περισσότερους μαχαιροβγάλτες από την Αθήνα; Εχει πιο φανατικούς φιλάθλους; Δεν ήταν ραντεβού οπαδών. Σεσημασμένοι χούλιγκαν επιτέθηκαν σε μια παρέα αγοριών. Εν ψυχρώ. Κάτω από το σπίτι τους. Διαβάζω ότι η Υποδιεύθυνση Αντιμετώπισης της Αθλητικής Βίας λέει ότι «έχει κάνει 400 συλλήψεις τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη». Στις άλλες πόλεις πόσες; Και μετά τις συλλήψεις; Πού πηγαίνουν όλοι αυτοί; Επιστρέφουν στα σπίτια τους; Πώς ζουν; Τους πληρώνει κάποιος; Υπάρχει κάποια σκέπη που τους φροντίζει και τους λύνει τα προβλήματα;
3. «Μια πόλη, μια ομάδα». Δεν ξέρω πώς ακούγεται στους απέξω, αλλά είναι ένα σύνθημα που χτύπησε –και εξακολουθεί να χτυπάει– στην καρδιά της Θεσσαλονίκης. Στα μεγάλα ματς, όταν μπαίνει γκολ, δονείται το κέντρο της πόλης. Χοροπηδάν τα μπαλκόνια. Σηκώνεται βοή. Μόνο εδώ συμβαίνει αυτό; Μόνο εδώ οι ομάδες βγάζουν βουλευτές και δημάρχους;
4. Η Εκκλησία και το ποδόσφαιρο κάνουν κουμάντο στην πόλη. Ορίζουν την ιδιοπροσωπία της. Το 2010 με τον Μπουτάρη είχαμε πιστέψει πως τα αφήσαμε αυτά πίσω μας. Με όλα τα στραβά και τις γκρίνιες, η πόλη μας έδειξε ένα άλλο πρόσωπο. Ομως η καταπακτή δεν είχε κλείσει καλά και άνοιξε με την πρώτη ευκαιρία. Πολύ θα ήθελα να ξέρω πού είναι σήμερα όλοι αυτοί που είχαν επιτεθεί τον Μάιο του 2018 στον Μπουτάρη. Διαβάζω πως το δικαστήριο τους καταδίκασε σε 6-11 μήνες με τριετή αναστολή (ανάμεσά τους ήταν και ένας αστυνομικός). Ολοι είχαν αρνηθεί τις πράξεις τους.
5. Υπάρχει μια ερμηνεία που λέει: το κακό συνέβη εδώ. Θα μπορούσε να συμβεί αλλού. Στην Αθήνα, στην Κρήτη, στη Λάρισα. Υπάρχει και μια σκέψη που λέει: το κακό δεν είναι κάτι που πέφτει πάνω σου αίφνης. Είναι ένα δίχτυ από ανθρώπους, συμβάντα, πράξεις, επιλογές που δένονται σε κόμπους και γίνονται σύστημα και κινούνται σαν τα γρανάζια σε μια μηχανή. Και, αν συμβαίνει αυτό, όσο και αν προσπαθείς να σπάσεις το κακό σπυρί, η ρίζα του μένει και γεννάει κι άλλα.
Μπορεί να έχω άδικο, και μακάρι.
Η κ. Σοφία Νικολαΐδου είναι συγγραφέας.
Ο δικός μας, βαρύς «εξαιρετισμός»
Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Η Θεσσαλονίκη έχει κοντή Ιστορία, κουτσουρεμένη, κολοβή: ογδόντα χρόνια όλα κι όλα. Εχασε ένα μεγάλο κομμάτι της το ’12 (και έκτοτε, φαντάσου, δεν ονομάζει τουρκικά ή έστω οθωμανικά κάποια από τα μνημεία της, τα λέει «μεταβυζαντινά»), και ένα ακόμη, το μεγαλύτερο και πιο βαθύ, στο φρικτό Ολοκαύτωμα, που τη διέλυσε, τη σακάτεψε, την ορφάνεψε. Και ποια απ’ όλες ήταν αυτή η πόλη; Οχι όποια κι όποια: ήταν η ίδια η Νέα Ιερουσαλήμ. Και, ναι, είναι μια ένοχη πόλη – και το ξέρει. Κανείς μας δεν μπορεί να περηφανεύεται πως τα χέρια του είναι καθαρά. Γιατί, κι αν πράγματι είναι, οι πολλές χειραψίες με τα άλλα, τα λερωμένα αίμα και κλεμμένο χρυσάφι, βρωμίζουν και τα δικά μας.
Μια τέτοια πόλη, με τις τέτοιες ιδιαιτερότητες, δεν μπορεί να λειτουργεί κανονικά, σαν μια άλλη, μια τυχαία πελαγωμένη πόλη. Γιατί η ίδια είναι ακριβώς ακόμη πιο πελαγωμένη από όλες. Δεν θα δεις, φέρ’ ειπείν, τόσο πολλούς βαθιά εθνικιστές αριστερούς αλλού – δεν πρόκειται, χαμένος χρόνος. Τέτοια χαρά και τέτοιο καρδιοχτύπι με την ομόδοξη Ρωσία επίσης πουθενά – άδικα θα ψάξεις. Προγλωσσικούς τραμπούκους να δέρνουν εν μέση οδώ δημάρχους; Ούτε. Οπως άλλωστε παλαιότερα μόνο εδώ, σε εμάς, έβλεπες σαρισοφόρους στην παραλία της, να παρελαύνουν όλο περηφάνια φορώντας σανδάλια από την Αντίπαρο και περικεφαλαίες από το Μοναστηράκι, έτσι και μόνο εδώ, μόνο σε εμάς, θα δεις σήμερα αδελφικά συνθήματα συμπαράστασης σε δολοφόνους – και θα τα δεις μέσα σε γήπεδα, σε κοινή θέα, γραμμένα σε πανό: ΑΔΕΛΦΙΑ, ΚΡΑΤΑΤΕ ΓΕΡΑ. Ναι, αυτά όλα είναι δικά μας πράγματα, είναι trademark, σαλονικιώτικος «εξαιρετισμός», κάτι σαν τον Λευκό Πύργο και τα σουτζουκάκια.
Εξ ου και η άγρια και καλά οργανωμένη δολοφονία του φοιτητή Αλκη Καμπανού από τους δώδεκα συνδεσμίτες του ΠΑΟΚ, ένα φονικό που μας διέλυσε, μας σακάτεψε, μας ορφάνεψε, δεν μας «έμαθε» κάτι. Ναι, θα πληρώσουν οι συγκεκριμένοι. Μα αυτοί που μισούν το ίδιο με δαύτους, αυτοί που είναι ποτισμένοι τα ίδια μαθήματα με δαύτους, αυτοί που είναι μέλη στις ίδιες συμμορίες με δαύτους, δεν θα πέσουν σε χειμερία νάρκη. Δεν έπεσαν καν τους τελευταίους δεκάξι μήνες. Μόνο τις πρώτες δύο εβδομάδες είχαν κρυφτεί. Τα «περίπολα» της νύχτας –καθώς δεν έχουν πληροφορηθεί πως τα πράγματα πήραν ν’ αλλάζουν, και σύντομα θα αλλάξουν άρδην– είναι ακόμη εδώ. Υπάρχει ένα τελείως συγκεκριμένο σχέδιο από πίσω, ένα σχέδιο που θέλει την κατίσχυση επί του αντιπάλου διά της βίας, του εκφοβισμού και της τρομοκρατίας. Και όχι για… οπαδικούς λόγους. Τι σημαίνει άλλωστε αυτό; Τίποτε απολύτως. Οχι: σε αυτή την παράξενη πόλη, όλα ήταν πάντα θέμα γεωπολιτικής. Η Θεσσαλονίκη είναι το κοσμικό Αγιον Ορος της Ελλάδας.
Οπότε, ναι, η πόλη θα παραμείνει για λίγο καιρό ακόμη όμηρος αυτών των συμμοριτών. Μα όταν πάψουν να ταΐζονται, όταν εξυγιανθεί ο πόλος που τους εκπέμπει, θα αλλάξουν όλα. Αν είμαστε και αν ζούμε καλά έως τότε; Ναι, δόξα τω Θεώ. Η πόλη έχει πολύ περισσότερα όμορφα, ζωντανά, υγιή πράγματα απ’ όσα φαίνονται σε έναν τρίτο. Και πολύ περισσότερα από τα ουζερί της και τη θάλασσά της. Είναι το next big thing της χώρας και της ευρύτερης περιοχής. Και θα το αποδείξει.
Ο κ. Κυριάκος Αθανασιάδης είναι συγγραφέας.
Οπαδισμός, η προπαιδεία του φασισμού
Του Θανάση Τριαρίδη
Ο οπαδισμός είναι η προπαιδεία του φασισμού, του μίσους και του φόνου. Οι άνθρωποι που εν χορώ βρίζουν τις μανάδες των συνανθρώπων τους επειδή βρίσκονται στην απέναντι κερκίδα είναι ήδη θέσει φασίστες και εν δυνάμει δολοφόνοι. Πολλοί από εμάς συμμετείχαμε ως νέοι σε αυτό, λογαριάζοντάς το για μια «πηγαία λαϊκή έκφραση» – μα η συμμετοχή μας και οι παιδικές-εφηβικές μνήμες μας δεν πρέπει να θολώνουν τον νου μας: Συμμετείχαμε σε δοξολογίες του φόνου, της απανθρωπιάς, του πιο ωμού σεξισμού. Συμμετείχαμε στη χειραγωγημένη έκπτωση οποιασδήποτε ανθρώπινης αλληλεγγύης, οποιουδήποτε σεβασμού για τον άλλον, οποιασδήποτε ανθρωπιάς.
Οι κερκίδες των γηπέδων είναι το εκκολαπτήριο του φόνου. Ενα ολόκληρο σύστημα χειραγώγησης της νεανικής ορμής και μετατροπής της σε τελετουργία θανάτου βάζει τα δρεπάνια στα χέρια των νέων ανθρώπων, που μετασχηματίζονται σε νέους δολοφόνους. Ολα τα κομμάτια της κοινωνικής και οικονομικής ελίτ (όλοι μαζί πιασμένοι χέρι χέρι) βάζουν το μερίδιό τους για να δημιουργηθούν οι στρατιές των δολοφόνων. Και όσοι διαμαρτύρονται για όλα αυτά περιθωριοποιούνται: είναι «κομπλεξικοί που δεν ξέρουν τη γιορτή του να είσαι οπαδός».
Η Θεσσαλονίκη, ως εθνοκαθαρμένη μέσα στον 20ό αιώνα πόλη, είναι ένα case study του κοινωνικού εκφασισμού μέσω του ποδοσφαίρου στην τελευταία δεκαετία. Είμαι ένας άνθρωπος που μεγάλωσε στην Ανω Τούμπα – αλλά πρέπει να δούμε καθαρά τι συνέβη στην πόλη: Επιλέχτηκε η μεγαλύτερης δημοφιλίας ομάδα και μεταβάλλεται σε εργαλείο τρομοκρατίας και εκφασισμού της κοινωνίας. Στα σχολεία ήδη λειτουργούν συμμορίες που επιδεικνύουν σιδερογροθιές, πεταλούδες και δρεπάνια – για να τρομοκρατήσουν τους συμμαθητές τους. Οσοι εκφέρουν πολιτικό λόγο –είτε σε τοπικό είτε σε κεντρικό επίπεδο– σιωπούν: δίχως τις οπαδικές ψήφους δεν θα κερδίσουν τις εκλογές. Το σύνθημα «όλη η πόλη μια ομάδα» είναι βαθύτατα φασιστικό – και μας δείχνει πού πάνε τα πράγματα. Οι υπόλοιπες ομάδες της πόλης στοιχίζονται στην ίδια ελεεινή ακολουθία: προσδοκούν την ένταξή τους σε μια δομή ισχύος που θα οργανώσει τις δικές τους στρατιές δολοφόνων.
Προφανώς το ίδιο ισχύει και για τις μεγάλης δημοφιλίας ομάδες της Αθήνας. Οι ίδιες δομές και οι ίδιες στρατιές. Αρκεί κανείς να παρακολουθήσει μια οπαδική εκπομπή στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση: Είναι ατέλειωτοι υπόνομοι λεκτικής βίας, σεξισμού και δοξολογίας του συμβολικού φόνου.
Και γενικότερα, στη μητροπολιτική βία των καιρών μας, ο οπαδισμός θα είναι η κεντρική της αρτηρία. Μέσα από αυτόν θα βρίσκουν πάντοτε ζωτικό χώρο ο νεοναζισμός και όλα τα κοινωνικά ορμέμφυτα της βίας και της απαξίας της ζωής.
Με άλλα λόγια: Οσοι βρίσκονται στις κερκίδες των γηπέδων κάθε Κυριακή ταΐζουν και ανακυκλώνουν το σύστημα της θανατερής βίας. Και είναι συναυτουργοί στον φόνο του Αλκη Καμπανού – αλλά και στον φόνο του επόμενου παιδιού. Ολοι και όλες.
Ο κ. Θανάσης Τριαρίδης είναι συγγραφέας. Το έργο του «Football – Το παιχνίδι της ανθρωπότητας» παίζεται από το 2019 μέχρι σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Επιθέσεις και συμπλοκές μετά τον φόνο
