Σκέψου να κρυφτείς σε ένα δάσος για να αποφύγεις την αστυνομία που θα σε απελάσει ή μια πολιτοφυλακή που θα σε βασανίσει και να εγκλωβιστείς σε πύρινο κλοιό. Να έχεις μαζί σου το παιδί σου που θα κλαίει γιατί φοβάται, να έχεις μεγάλη κούραση γιατί περπάτησες πολύ μέχρι να περάσεις τα σύνορα, να έχεις ελπίσει ότι κάτι κατάφερες και, τελικά, να καείς.
Σκέψου να σε κλείσουν στο τρέιλερ ενός αυτοκινήτου μαζί με δεκάδες άλλους, ο ένας πάνω στον άλλο, και το αγριεμένο πλήθος γύρω να ζητάει την εξαφάνισή σου γιατί ακούστηκε ότι είσαι εμπρηστής, ένας από τους παράτυπους μετανάστες που φημολογείται ότι βάζουν φωτιές και που η ζωή τους δεν μετράει όσο η δική μας, γι’ αυτό και δεν συγκινούν όσο οι νεκροί στο Μάτι.
Σκέψου να σε βάλει στην καρότσα ένας θυμωμένος Αλβανός οδηγός, που ανεβάζει βίντεο στο Facebook για να θριαμβολογήσει ότι μάζεψε «25 κομμάτια» και οι followers του να του φωνάζουν «κάψ’ τους», αναζητώντας στα social media αναφορές σε «υβριδικό πόλεμο», «ασύμμετρες απειλές», «ξένο δάχτυλο» και «οργανωμένο σχέδιο εμπρησμών».
Πόσοι απανθρακώθηκαν στη Δαδιά; 18 ή 26; Δεν θα μάθουμε, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Γιατί οι απώλειες αυτές είναι «περίπου», δεν μετρούν όσο οι άλλες, των λευκών και χριστιανών. Δεν υπάρχει ερευνητική δημοσιογραφία αφοσιωμένη στη διαλεύκανση των συνθηκών του θανάτου τους. Πόσοι ήταν; Από πού ήρθαν; Πώς ξέμειναν μέσα στο δάσος; Τους κυνηγούσαν; Τους καθοδήγησαν διακινητές; Απειλήθηκαν; Πού ήθελαν να πάνε; Γιατί δεν εγκατέλειψαν τη φλεγόμενη περιοχή; Δεν πρόλαβαν; Μήπως τους εμπόδισαν; Σύροι, Αφγανοί ή Πακιστανοί; Σε τι θεό πίστευαν; Και ποια ήταν η τελευταία τους σκέψη; Το πρόσωπο της μάνας τους ή μιας Παναγιάς;
Δεν ξέρουμε και δεν θα μάθουμε. Δεν ενδιαφέρει ούτε η προέλευση ούτε ο προορισμός τους, πόσο μάλλον η ιστορία τους. Αλλοι τους λένε λαθρομετανάστες, άλλοι παράτυπους μετανάστες. Οι πρώτοι είναι οι σκληροί, οι δεύτεροι μετριοπαθείς και Ευρωπαίοι. Αίτηση για άσυλο δεν θα μπορούσαν να κάνουν έτσι κι αλλιώς, ούτε είναι οι μόνοι που η απώλεια της ζωής τους δεν καταγράφεται με ακρίβεια. Μήπως ξέρουμε πόσοι πνίγηκαν στην Πύλο; Και έχει σημασία εάν ήταν 500 ή 600;
Αυτό που σίγουρα έχει σημασία είναι η απώλεια του διαχειριστικού πλεονεκτήματος της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή που έχει ήδη συντελεστεί και η εμπέδωση μιας μοιρολατρικής αντίληψης, ότι θα είμαστε πάντα στο έλεος των φυσικών καταστροφών, ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, ποτέ δεν θα έχουμε αποτελεσματικό κράτος, σοβαρή τοπική αυτοδιοίκηση, αξιόπιστη ενημέρωση, ότι θα γίνεται όλο και χειρότερο, υπάρχει και πιο κάτω, πιο μαύρο, πιο ανυπόφορο.