Ο Μιχάλης Μεσσολωράς και η Αντωνία Βασιλείου το σκέφτονταν σοβαρά να πουλήσουν το καΐκι. Ενα ξύλινο παραδοσιακό δωδεκάμετρο Λίμπερτι, αλιευτικό στην Κεφαλονιά, ζητούσε περισσότερα από αυτά που ως οικογένεια ψαράδων έβγαζαν. Ο αλιευτικός τουρισμός ήταν μια ιδέα της Αντωνίας μήπως και…
Εβγαλαν μία από τις πρώτες άδειες για το επάγγελμα στην Ελλάδα, έκαναν τις απαραίτητες μετατροπές στο καΐκι και ξεκίνησαν. Τον πρώτο χρόνο με το ζόρι έκαναν 10 «ταξίδια» όλο το καλοκαίρι και η πληρότητα των δρομολογίων ήταν μικρή. Ομως επέμεναν, και σήμερα, οκτώ χρόνια αργότερα, στη Fishing Tourism Kefalonia Mixalis, όπως έχουν ονομάσει την εταιρεία τους, ανήκει ένα ακόμη μικρότερο, πλαστικό σκάφος, που το οδηγεί η Αντωνία, η οποία στα 43 της από γεωπόνος έγινε καπετάνισσα.
Την ώρα που μιλάμε ο Μιχάλης, 56 χρόνων και ψαράς από πάντα, ετοιμάζεται να βγει στη θάλασσα έπειτα από αργία δέκα ημερών λόγω καιρού. «Οταν ασχολείσαι με τον αλιευτικό τουρισμό δεν σημαίνει ότι σταματάς να ψαρεύεις, κάθε άλλο. Απλώς υπάρχει η δυνατότητα για ένα επιπλέον εισόδημα που οι οικογένειές μας το έχουν ανάγκη», λέει η Αντωνία.
Οι άδειες
Σήμερα έχουν εκδοθεί 350 άδειες τουριστικής αλιείας σε όλη την Ελλάδα, ωστόσο, όπως παραδέχθηκε ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Λευτέρης Αυγενάκης μιλώντας σε πρόσφατο συνέδριο για τον αλιευτικό τουρισμό, «ο αλιευτικός τουρισμός παραμένει ακόμη και σήμερα μια ανεξερεύνητη ευκαιρία για τη χώρα μας».
Πριν από περίπου ένα χρόνο συστήθηκε το Πανελλήνιο Σωματείο Αλιευτικού Τουρισμού Επαγγελματιών Αλιέων, του οποίου η Αντωνία Βασιλείου είναι πρόεδρος, με πρώτο στόχο να ενημερωθούν οι αλιείς και να υιοθετήσουν τη νέα δραστηριότητα.
«Οι περισσότεροι ψαράδες είναι μεγάλοι σε ηλικία και έχουν συνηθίσει να είναι μόνοι τους στη θάλασσα, φοβούνται να πάρουν στο καΐκι άλλους ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς να φερθούν. Η προσπάθεια είναι να μπουν και νέοι άνθρωποι και να δουλέψουν οικογένειες όπως εμείς στα καΐκια», εξηγεί η ίδια.
Από την άλλη, όμως, οι ψαράδες δεν θέλουν να ανοίξει ο αλιευτικός τουρισμός για τα τουριστικά πλοία. «Οι ψαράδες ζουν από τη θάλασσα και ζουν για τη θάλασσα», λέει η Αντωνία. «Ξέρουν πού πρέπει να πάνε, τι επιτρέπεται να ψαρέψουν, πώς να κρατήσουν το καΐκι σταθερό για να μη ζαλιστούν οι επιβάτες και κυρίως ξέρουν τη θάλασσα και μπορούν να προσφέρουν ασφάλεια στους επισκέπτες», επισημαίνει.
Το θέμα δεν είναι να φτιάξουμε τουριστικά πλοία που να μιμούνται τη διαδικασία ψαρέματος για τουριστικούς λόγους, «αλλά να δώσουμε την ευκαιρία στους τουρίστες που το επιλέγουν να ζήσουν κοντά μας για λίγο και να δοκιμάσουν την εμπειρία».
Τα δύο σκάφη της οικογένειας ξεκινούν να μεταφέρουν τουρίστες από την Αγία Πελαγία στην Κεφαλονιά στις 8 η ώρα το πρωί ή για τα βραδινά δρομολόγια στις 5 το απόγευμα. «Οταν ξεκινάμε σερβίρουμε στους επιβάτες ελληνικό καφέ, κέικ και χυμό για τα παιδιά και μετά πηγαίνουμε να σηκώσουμε τα δίχτυα που έχουμε ρίξει από την προηγούμενη μέρα», λέει η Αντωνία.
Το μάζεμα και το ξεψάρισμα διαρκεί 40-45 λεπτά και συνήθως οι επιβάτες θέλουν να συμμετέχουν στη διαδικασία. «Τους βοηθάμε, γιατί μερικές φορές φοβούνται τους αστακούς. Κουνιούνται και μοιάζουν απειλητικοί. Στο τέλος του ψαρέματος πηγαίνουμε σε έναν κόλπο όπου τους προσφέρουμε δεκατιανό: ριγανάδα, κάτι σαν μπρουσκέτα με λαχανικά και ελαιόλαδο δικό μας, βιολογικό».
Οσο οι τουρίστες δροσίζονται στη θάλασσα, το πλήρωμα του σκάφους φτιάχνει το μεσημεριανό. Αστακομακαρονάδα φυσικά. «Οι ψαράδες ξέρουν να μαγειρέψουν, ειδικά την ψαριά τους. Τους χρειάζεται όταν μένουν κάποιες μέρες στη θάλασσα», σημειώνει η Αντωνία.
«Αν η εποχή είναι μετά την πρώτη Σεπτέμβρη που απαγορεύεται το ψάρεμα του αστακού, μαγειρεύουμε ό,τι πιάνουμε», λέει και εξηγεί ότι πολλές φορές ρίχνουν πίσω στη θάλασσα μεγάλους αστακούς αν δουν ότι έχουν αυγά. «Ο αλιευτικός τουρισμός βοηθάει τους ψαράδες αλλά βοηθάει και τη θάλασσα, γιατί οπωσδήποτε αυτή η διαδικασία σημαίνει ότι μαζεύουμε πολύ λιγότερα ψάρια, οπότε αυξάνονται τα ιχθυαποθέματα», καταλήγει η πρόεδρος του σωματείου.