Είναι οι μέρες τώρα. Προχωράω προς το σπίτι κρατώντας στο χέρι ένα ακόμη φυλλάδιο που μοίραζαν έξω από το σχολείο, μια ακόμη πρόταση εκπαιδευτικού καλοκαιρινού προγράμματος για τα παιδιά. «Αγγλικά και αθλητισμός» γράφει το συγκεκριμένο, το διαβάζω κι ένα ρίγος με διαπερνά. Η λίστα που έχω μαζέψει με ό,τι υπάρχει φέτος στην Αθήνα είναι μεγάλη και πλούσια σε ιδέες, κι όμως γιατί μου προκαλεί μελαγχολία; Ενα κουτί γεμάτο με ρουχαλάκια μιας κούκλας μού τραβάει την προσοχή στο σπίτι. Είναι καιρός που το περιεργάζομαι: βγάζω την κούκλα και της φτιάχνω τα μαλλιά, φαντάζομαι διάφορα ωραία παιχνίδια που θα μπορούσαμε να παίξουμε με την κόρη μου, αν είχαμε χρόνο, ουσιαστικό χρόνο όπου θα ένιωθα πιο ξεκούραστη κι έτοιμη να παίξω.
Μια από τις λίγες εναλλακτικές για έναν εργαζόμενο γονιό, όταν κλείνουν τα σχολεία, είναι τα εκπαιδευτικά καλοκαιρινά προγράμματα. Είναι, όμως, αυτό που πραγματικά ευχαριστεί εμάς ή τα παιδιά; Το όνειρο αρκετών γονιών θα ήταν να μπορούν να περνούν περισσότερο ανέμελο χρόνο με τα παιδιά τους. Και μόνο η έκφραση αυτής της επιθυμίας μοιάζει απαγορευμένη. Εχει να κάνει με την κοινωνία μας; Θα θέσω δύο παραδείγματα.
Μια γυναίκα στην Αγγλία, σαράντα έξι χρόνων, πρόσφατα επέστρεψε στον χώρο εργασίας ύστερα από αρκετά χρόνια. Οσο μεγάλωνε τα παιδιά της μέχρι να πάνε στο πανεπιστήμιο είχε μια part time δουλειά με ικανοποιητικό μισθό, οπότε είχε τον χρόνο που χρειαζόταν, ενώ τώρα δηλώνει πανευτυχής γιατί βρήκε μια δουλειά σχετική με τις σπουδές που είχε κάνει νεότερη μ’ έναν καλό μισθό. Ας δούμε μια αντίστοιχη Ελληνίδα μητέρα. Εννοείται πως τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει για εκείνην, άρα το μόνο που κάνει πιθανόν είναι να «ζηλεύει» τη σύνταξη που πήραν κάποιες «τυχερές», οι οποίες όμως, όταν τα παιδιά τους μεγαλώσουν, θα θέλουν ίσως να δουλέψουν και δεν θα μπορούν. Δηλαδή, όλα ανάποδα. Κι εν τω μεταξύ, ο χρόνος τρέχει, το όνειρο ξεθωριάζει, σαν την κούκλα που σε λίγα χρόνια θα βρίσκεται ξεχασμένη σε μια ντουλάπα.