«Γεννήθηκα στη Γαλλία και πήγα νηπιαγωγείο στη Γαλλία γιατί οι δικοί μου δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα λόγω της δικτατορίας», γράφει σε ανάρτησή του στο Facebook ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης, γιος του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Εχει εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων, έναν δήμο που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στα ευρωπαϊκά κονδύλια, σημειώνει με νόημα.
Ημέρες που είναι, ανάμεσα στο «ναι» και το «όχι», η χώρα απομακρύνεται, αποστασιοποιείται από την «κακή» Ευρώπη. Από το «είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ» έχουν περάσει 35 χρόνια. Μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων δεν χρειάζεται να μάθει για την Ευρώπη γιατί την έχει ζήσει, την ξέρει σαν το σπίτι της.
«Στενομυαλιά»
Ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης, στην ανάρτησή του, ζητάει συγγνώμη για τον συναισθηματικό τόνο της ανάρτησής του και συνεχίζει: «Οταν από την Ελλάδα πήγα να σπουδάσω στη Γαλλία, αναγνώρισαν αμέσως το απολυτήριο λυκείου και έτσι σπούδασα Νομική και Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στη Γαλλία. Στην Ελλάδα, πάλι, χρειάστηκε να περάσω από το ΔΙΚΑΤΣΑ για να αναγνωριστεί το πτυχίο μου. Με στενοχωρεί που άνθρωποι που μεγάλωσαν και δούλεψαν στην Ευρώπη, άνθρωποι που η Ευρώπη τούς προσέφερε μια αγκαλιά επιδεικνύουν τώρα τόση στενομυαλιά. Μεγάλωσα αποδεχόμενος ότι η ευρωπαϊκή ταυτότητα θα μας προστατεύσει από κάθε είδους εθνικισμό, απολυταρχία και φόβο επανάληψης καταστροφικών γεγονότων του παρελθόντος. Θεωρώ μέγιστη υποκρισία, εγώ που έχω ευεργετηθεί πολλαπλά από την ιδέα της Ευρώπης, πέρα από την πολιτική μου άποψη, να απομακρυνθώ, να την αρνηθώ. Θεωρώ καταστροφική επιλογή οτιδήποτε θέτει σε κίνδυνο αυτή την ταυτότητα και που οδηγεί αναμφισβήτητα σε απομόνωση και αποκλεισμό τη χώρα. Το τι Ευρώπη θέλουμε και χρειαζόμαστε είναι άλλη συζήτηση που πρέπει να γίνει, αλλά μια άλλη στιγμή. Με βάζουν να διαλέξω εκβιαστικά και διαλέγω “ναι”», καταλήγει.
Στη Γαλλία γεννήθηκε και η Ειρήνη Γεωργίου, εκεί έζησε μέχρι τα 14, όταν μετακόμισε μαζί με τους γονείς στην Ελλάδα. Στη Γαλλία επέστρεψε για να σπουδάσει νομικά. Τώρα δουλεύει στην Ελλάδα από επιλογή. «Ποτέ δεν ένιωθα Γαλλίδα ή Ελληνίδα. Νιώθω Ευρωπαία πολίτις. Ξέρω πως εδώ στην Ελλάδα ακούγεται περίεργα κάτι σαν αλαζονεία, αλλά δεν βρίσκω άλλη λέξη. Η κάθε χώρα έχει να πάρει και να δώσει κάτι στην Ευρώπη, είναι ένας μεγάλος πλούτος. Τα σύνορα είναι πιο πολύ στο μυαλό μας έτσι όπως οι άνθρωποι επικοινωνούν μέσω της τεχνολογίας. Η Ευρώπη δεν είναι απειλή, είναι δύναμη και όχι μόνο οικονομικά», λέει. Τις διακοπές στην Ελλάδα πριν από το κοινό νόμισμα σχεδόν δεν τις θυμάται. «Ηταν μπελάς για τους γονείς μου», λέει γελώντας.
Τα οφέλη από την Ε.Ε.
Η αρχιτέκτονας Μαρία Βιδάλη ξεκίνησε από την Τήνο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε για να σπουδάσει έξι χρόνια στην Αγγλία αρχιτεκτονική, «χάρις στην Ενωμένη Ευρώπη, που πλήρωσε μέσω ενός προγράμματος όλα τα έξοδα για τις σπουδές μου». Με τα δικά της οικονομικά μέσα, οι σπουδές στο εξωτερικό θα ήταν απλώς αδύνατες. «Εχω επωφεληθεί στο έπακρο από την Ενωμένη Ευρώπη».
Εκτός όμως από σπουδές κέρδισε και μια διαφορετική οπτική, μια άλλη δυνατότητα να βλέπει τον κόσμο και φυσικά τη δουλειά της. «Εντός των συνόρων μας -των όποιων συνόρων μας- βολευόμαστε, περιορίζουμε αυτά που βλέπουμε, αυτά που προσπαθούμε, αυτά που θέλουμε να φτάσουμε. Η άνεση να μπορείς να φύγεις και να βρεθείς με συγκεκριμένες συνθήκες και προϋποθέσεις σε έναν μεγαλύτερο “χώρο” είναι μεγάλο δώρο».
Κι αν όλα άλλαζαν, αν η Ελλάδα απομακρυνόταν από την Ευρωπαϊκή Ενωση; «Η απομόνωση; Δεν μπορώ να το φανταστώ».