Τα ταξίδια με το πλοίο για τους περισσότερους είναι άμεσα συνδεδεμένα με την αίσθηση του καλοκαιριού, των διακοπών. Για έναν μόνιμο επιβάτη του τρένου (ηλεκτρικού και μετρό) όπως είμαι εγώ, τα ταξίδια με το πλοίο προσφέρουν ακόμη μία ενδιαφέρουσα διάσταση. Κάτι σαν αυτό που μας συμβαίνει όταν επισκεπτόμαστε το σπίτι κάποιου φίλου ή γνωστού, αυτή η απελευθέρωση και η χαλάρωση που νιώθουμε: ο χώρος μάς φαίνεται πολύ πιο όμορφος από το σπίτι μας, ίσως γιατί γινόμαστε παρατηρητές της ζωής κάποιου άλλου και ξεφεύγουμε για λίγο από τις έννοιες της δικής μας.
Το ίδιο συμβαίνει μαγικά σχεδόν με τις φευγαλέες γνωριμίες των λίγων ωρών με συμπαθητικούς συνταξιδιώτες στα πλοία. Δεν αναφέρομαι σε όσους κοιτάζουν να κάνουν όσο πιο πολύ θόρυβο μπορούν σαν να είναι μόνοι τους, σε όσους δεν υπάρχει περίπτωση να σου δώσουν την κενή θέση δίπλα τους και άλλους ενοχλητικούς. Μιλάω για τους ανθρώπους που γίνονται για τις ώρες που θα κρατήσει το ταξίδι σας τρυφεροί και υπομονετικοί συνοδοιπόροι. Ρίχνεις μια μικρή ματιά στη ζωή τους, μοιράζονται μαζί σου κάτι σημαντικό γι’ αυτούς, πιθανόν θα κάνεις κι εσύ το ίδιο, κι ύστερα θα χαιρετηθείτε με όμορφες, θετικές ευχές ο ένας για τον άλλον.
Σε αντίθεση, οι καθημερινές διαδρομές με το τρένο είναι πολύ σκληρές, τόσο ως προς αυτά που βλέπεις (μια παρέλαση συχνά τερατόμορφων ζητιάνων και αστέγων) αλλά και ως προς αυτά που ακούς (άνθρωποι που μιλούν ακατάπαυστα και δυνατά στο κινητό ή μεταξύ τους για τα προσωπικά τους, ζοφερές εξομολογήσεις ναρκομανών κ.ά). Δεν λέω, οι «ζωές των άλλων» και η παρατήρησή τους σε αυτή την περίπτωση σου μαθαίνουν πολλά, νιώθεις προσγειωμένος με το τι πραγματικά συμβαίνει και συγχρόνως πολύ μόνος, σχεδόν απελπισμένος… Ετσι έρχεται σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα ο ήχος του πλοίου που φεύγει, η ελαφριά αστάθεια καθώς ανεβαίνεις τις σκάλες για το κατάστρωμα και η φωνή του άγνωστου που θα σε ρωτήσει: «Μπορώ να καθίσω»;