Στο μέσο περίπου της διαδρομής των 390 χλμ. από το Κούσκο προς το Πούνο το, γεμάτο Περουβιανούς και καθόλου τουρίστες, λεωφορείο σταματά στη μέση του δρόμου. Ο οδηγός δίνει προτεραιότητα σε ένα ζευγάρι το οποίο χόρευε και τραγουδούσε στη μέση του δρόμου συνοδευόμενο από τους δεκάδες καλεσμένους στον γάμο τους, που μόλις είχε τελεστεί. Oλοι οι επιβάτες κατέβηκαν από το λεωφορείο και χειροκροτούσαν και φώναζαν ευχές στους νεόνυμφους. Ολα αυτά συνέβησαν σε μια τυπική, κατά τα άλλα, διαδρομή μεταξύ δύο πόλεων του Περού με το τοπικό λεωφορείο. Δεν θύμιζε σε τίποτα τα οχήματα, που βλέπουμε στη χώρα μας, την υπόλοιπη Ευρώπη, ούτε καν τα παλαιά μαλτέζικα λεωφορεία. Και αυτό γιατί ήταν λεωφορεία που διέθεταν κουκέτες, προκειμένου να ξεκουράζονται οι Περουβιανοί που πραγματοποιούν συστηματικά την εν λόγω διαδρομή για να καταλήξουν στην πόλη Τιτικάκα κοντά στα σύνορα με τη Βολιβία.
Πρόκειται για μία από τις πολλές ιστορίες που έφερε στις αποσκευές της η ομάδα «green project», της ομώνυμης αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας, η οποία πραγματοποίησε ένα οδοιπορικό στη Λατινική Αμερική με σκοπό να καταγράψει και να φωτογραφίσει σημεία οικολογικού ενδιαφέροντος. Η ομάδα ξεκίνησε το ταξίδι από την Κολομβία, συνέχισε στο Εκουαδόρ, το Περού, τη Βολιβία, τη Βραζιλία, την Ουρουγουάη, την Αργεντινή και κατέληξε στη Χιλή. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, η ομάδα χρησιμοποίησε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς που βρήκε διαθέσιμα. «Η πλειονότητα των μεγάλων αποστάσεων πραγματοποιείται από τους τουρίστες με αεροπλάνο, αλλά εμείς θέλαμε να έρθουμε σε επαφή με όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο και ήταν ο καλύτερος τρόπος» εξηγεί στην «Κ» ο επικεφαλής της ομάδας Γιάννης Τζώρτζης.
Η ομάδα εντυπωσιάστηκε από το ιδιαίτερο αυτό λεωφορείο στην παραπάνω διαδρομή στο Περού, καθώς «δεν είχαμε συναντήσει πουθενά στον κόσμο λεωφορεία με καμπίνες, όπου μπορεί ο επιβάτης να κοιμηθεί» περιγράφει ο κ. Τζώρτζης.
Συνολικά χρειάστηκαν 52 ημέρες για να διανύσει η ομάδα 17.135 χιλιόμετρα σε οκτώ χώρες, καταγράφοντας παράλληλα όλη την εμπειρία σε 60.000 φωτογραφίες και ένα ντοκιμαντέρ, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νάουσας. Πήραν 40 συνεντεύξεις από ντόπιους, κατέγραψαν 61 μνημεία οικολογικού ενδιαφέροντος, ενώ ταυτόχρονα πραγματοποιούσαν μετρήσεις (συνολικά 68) της ποιότητας του αέρα. «Πεποίθησή μας είναι ότι η φωτογραφία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μας και είναι σημαντικό να αξιοποιούμε τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που διαθέτουμε για τέτοιους σκοπούς» υποστηρίζει ο κ. Τζώρτζης, ο οποίος ξέκλεψε χρόνο από τις υποχρεώσεις του ως νομικός σύμβουλος της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας για να πραγματοποιήσει ακόμη ένα οδοιπορικό.
Η ομάδα του «green project» συνάντησε στα υψίπεδα της Βολιβίας ένα νεκροταφείο… τρένων. Κοντά στη λίμνη του αλατιού στη Βολιβία όπου «κανείς αντιλαμβάνεται πόσο πραγματικά μικρός και ασήμαντος είσαι μπροστά στη φύση και συνειδητοποιείς πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες» υπάρχει παρατημένο εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό τροχαίο υλικό. Οπως μας εξήγησε ο κ. Τζώρτζης είχαν προσπαθήσει να φτιάξουν ένα σιδηροδρομικό δίκτυο το οποίο θα εξυπηρετούσε τη μεταφορά πολύτιμων μεταλλευμάτων που βρίσκονται σε αφθονία στην περιοχή. «Εκεί αντικρίζει κανείς σήμερα μόνο τα απομεινάρια του τρένου και πραγματικά η αίσθηση είναι σαν να βλέπεις ένα νεκροταφείο, που υποδηλώνει όμως ότι το σημείο κάποτε είχε έντονη ζωή» περιγράφει ο κ. Τζώρτζης.
Η ομάδα έχει πραγματοποιήσει άλλα τρία οδοιπορικά στην Κίνα, τη Βόρεια Ευρώπη και τη Νότιο Αφρική, ενώ το επόμενο θα γίνει τον ερχόμενο Αύγουστο στην Ωκεανία. Η ομάδα έχει ήδη κερδίσει αρκετές διακρίσεις μεταξύ των οποίων το πρώτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό φωτογραφίας ενεργειακής κοινότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, διάκριση στο φεστιβάλ φωτογραφίας στη Σαγκάη, το τρίτο βραβείο στη Σύνοδο του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή στο Κανκούν το 2010. Η UNESCO έχει χαρακτηρίσει την πρωτοβουλία «one success story».