Εβρισκε λάθος τη λέξη «κανείς» και προτιμούσε ο Αμλετ να διατύπωνε το ερώτημα «Να ζεις, να μη ζεις». Αγαπημένο του έργο ήταν το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», αν και το όνομά του θα μείνει για πάντα συνδεδεμένο με όλα τα έργα του Σαίξπηρ που μετέφρασε, σε έναν συγγραφικό άθλο που κράτησε περίπου 15 χρόνια. Ο Ερρίκος Μπελιές, ποιητής και φιλόλογος, άφησε χθες την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 66 ετών, ύστερα από πολύμηνη ασθένεια στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν».
Γαλλικής καταγωγής, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950 και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Εξέδωσε έξι ποιητικές συλλογές, μετέφρασε πάνω από 20 πεζογραφήματα και περισσότερα από 150 θεατρικά έργα. Συνήθιζε να λέει ότι ξεκίνησε τυχαία να ασχολείται με τον Σαίξπηρ και στην αρχή μετέφραζε για τον εαυτό του. Η πρώτη του παραγγελία ήρθε το 1990 από τον Γιώργο Μιχαηλίδη για το «Χειμωνιάτικο παραμύθι» και από τότε ξεκίνησε μια σχέση με τον βικτωριανό συγγραφέα που ολοκληρώθηκε το 2004. Εγραφε τις μεταφράσεις του χειρόγραφα, σε ένα τετράδιο, προτού τις περάσει στον υπολογιστή, ενώ ως προς τη χρήση της γλώσσας έλεγε ότι δεν είναι δουλειά του μεταφραστή να «βελτιώνει» ένα κείμενο, αλλά να αναδεικνύει το προσωπικό ύφος του συγγραφέα στη δική του γλώσσα. Οι κωμωδίες, έλεγε, ήταν αυτές που «γερνούσαν» πρώτες από τα κλασικά κείμενα καθώς το γλωσσικό ιδίωμα του αστείου αλλάζει μέσα σε λίγα χρόνια. Για τη λογοτεχνία υποστήριζε πως ο στοχασμός έχει αντικατασταθεί από την πληροφορία και γι’ αυτό δεν υπάρχουν μυθιστορήματα «ποταμοί» όπως του Ντοστογιέφσκι και άλλων κλασικών.
Ο Ερρίκος Μπελιές ήταν ο δεύτερος μετά τον Βασίλη Ρώτα που έβαλε την υπογραφή του στη μετάφραση και των 37 θεατρικών έργων του Σαίξπηρ στην ελληνική γλώσσα, τα οποία εκδόθηκαν από τον Κέδρο.