Το λέω σε φίλους και δεν με πιστεύουν. Νομίζουν ότι είμαι παράξενος και πως όλοι μου βρωμάνε. Και όμως, η αλήθεια είναι ότι κάθε τέτοια εποχή αρχίζει το μαρτύριό μου. Να βρω προσωπικό για το ξενοδοχείο. Να βρω ανθρώπους υπεύθυνους, συνεπείς, που να τηρούν τον λόγο τους όπως εγώ τον δικό μου. Λοιπόν, στην Ελλάδα της κρίσης και της ανεργίας σε ποσοστό 45% στους νέους 18-38 ετών, δεν βρίσκω σωστούς υπαλλήλους. Μπορεί να μη δίνω μεγάλους μισθούς αλλά πρόκειται για ένα αξιοπρεπές μεροκάματο με ό,τι λέει ο νόμος, εξασφαλισμένη διαμονή στο ξενοδοχείο και φαγητό. Αν υπολογίσεις και τα φιλοδωρήματα που βγάζει κάποιος, μπορεί σε τέσσερις μήνες που είναι η σεζόν στο νησί, να μαζέψει ένα χρηματικό ποσό που θα τον βοηθήσει για κάποιο διάστημα».
Ο Μ. δεν ήταν ο πρώτος που μου έλεγε πόσο δυσκολεύεται να στελεχώσει το ξενοδοχείο του σε νησί των Σποράδων. Με προσωπικό που επιλέγει από διάφορα μέρη της Ελλάδας για να δουλέψει σεζόν στη ρεσεψιόν, στο μπαρ, στην κουζίνα, στο σέρβις. Πρόσφατα, ιδιοκτήτρια μεσαίας κλίμακας ξενοδοχείου σε νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου μού διηγήθηκε πολλά περιστατικά από υπαλλήλους που είτε είχαν «παραφουσκώσει» τα βιογραφικά τους, είτε δεν εμφανίζονταν ενώ είχαν «δώσει χέρια», είτε πήγαιναν και στον μήνα πάνω την παρατούσαν στα κρύα του λουτρού επειδή ξαφνικά τους προέκυπτε άλλη δουλειά στη Μύκονο (!). Μία από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις ήταν όταν την παρακάλεσαν να προσλάβει μια κοπέλα από την περιοχή, η οποία την τρίτη κιόλας ημέρα δουλειάς έβαλε χέρι στο ταμείο του μπαρ. Την απέλυσε και την επομένη ο πατέρας της, αστυνομικός στο επάγγελμα, ζητούσε τα ρέστα. «Από τότε είναι απαράβατος κανόνας μου να μην προσλαμβάνω από την τοπική κοινωνία. Το ξέρω, ακούγεται άσχημο, αλλά με κρατάει μακριά από μπελάδες».
Φυσικά το πρόβλημα κάλυψης θέσεων εργασίας είναι πολύ πιο σύνθετο και σοβαρό και δεν αφορά μόνο ξενοδοχεία ή εστίαση. Ο ΣΕΒ, σε ημερίδα που διοργάνωσε πριν από λίγες ημέρες, αναφέρθηκε με έμφαση στον κίνδυνο «να εγκλωβιστεί και να καθηλωθεί η Ελλάδα στις χώρες περιορισμένης παραγωγικής βάσης, χαμηλής προστιθέμενης αξίας, χαμηλών ειδικοτήτων και χαμηλών μισθών». Και υπογράμμισε το παράδοξο, να υπάρχουν ένα εκατ. άνεργοι που δεν μπορούν να βρουν δουλειά και ταυτόχρονα 60% των επιχειρήσεων-μελών του ΣΕΒ να δηλώνουν πως δυσκολεύονται να καλύψουν κενές θέσεις εργασίας. Μια ολοκληρωμένη στρατηγική απασχόλησης, ένας σχεδιασμός για απεγκλωβισμό απ’ αυτό το παράδοξο· αυτό είναι το ουσιώδες και το επείγον. Αυτό χρειαζόμαστε.