Ενα νέο ρεύμα μεταξύ των φοιτητών, οι οποίοι έχουν κύριο μέλημα την αναζήτηση λύσεων εκτός κομματικών προταγμάτων, αναπτύσσεται στα ελληνικά πανεπιστήμια. Προς το παρόν, είναι αθόρυβα πλειοψηφικό, εύλογα χωρίς αυτή τη θορυβώδη επικοινωνιακή «εκπροσώπηση» που έχουν εξασφαλίσει οι παραδοσιακές κομματικές νεολαίες.
Το πρώτο στίγμα του νέου ρεύματος καταγράφηκε αδρά πέρυσι τον Ιούνιο, όταν συνολικά 471 φοιτητές στο ΑΠΘ ζήτησαν λύση στο πρόβλημα της παραβατικότητας στην Πολυτεχνειούπολη του ΑΠΘ, οδηγώντας τον υπουργό Παιδείας στην απόφαση να συστήσει… επιτροπή κατά της βίας στα ΑΕΙ! Ακολούθησε η παρέμβαση φοιτητών για την άθλια κατάσταση στη Νομική Σχολή Αθηνών, όπου στον πεζόδρομο της οδού Μασσαλίας γίνεται χρήση ναρκωτικών. Χθες, πάνω από 300 φοιτητές βάζουν τα… πολιτικά γυαλιά στους καθηγητές τους αλλά και στο υπουργείο Παιδείας, ζητώντας λύση στο πρόβλημα της Οδοντιατρικής Σχολής Αθηνών. Επί επτά μήνες η σχολή είτε δεν λειτουργεί είτε υπολειτουργεί εξαιτίας των κινητοποιήσεων των καθηγητών της. «Αξιώνουμε τον σεβασμό του δικαιώματός μας στη δημόσια και υψηλού επιπέδου παιδεία από όλους και ιδίως από όσους μας το στερούν», δηλώνουν όσοι φοιτητές υπογράφουν τη σχετική επιστολή που παρουσιάζει η «Κ».
«Σποραδικά αλλά διαρκώς, φοιτητές, οι οποίοι δεν έχουν κάποια σχέση με τον παραδοσιακό κομματικό – παραταξιακό συνδικαλισμό, αρθρώνουν λόγο για τα κοινά των σχολών τους αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις αρθρώνουν πολιτικό λόγο. Αυτό το κάνουν είτε συγκυριακά, με αφορμή ένα περιστατικό το οποίο επηρεάζει την καθημερινότητά τους στη σχολή, είτε σε πιο μόνιμη βάση, αφού οργανωθούν σε συλλογικότητες, οι οποίες δρουν μέσα στο πλαίσιο των φοιτητικών τους συλλόγων, συμμετέχουν στις εκλογές και αποκτούν δομή, όργανα και διαδικασίες. Οι παραδοσιακές φοιτητικές παρατάξεις (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΠΚΣ, ΕΑΑΚ) δεν ασκούν τη γοητεία που ασκούσαν παλαιότερα στους φοιτητές που ήθελαν να ενεργοποιηθούν πολιτικά, δεν χαίρουν της εμπιστοσύνης των φοιτητών ως προς τη δυνατότητα και τη διάθεσή τους να επιλύσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν εντός των σχολών οι φοιτητές, ενώ είτε λόγω πρακτικών είτε λόγω κομματικής εξάρτησής τους δεν μπορούν να πείσουν για το ενδιαφέρον τους για τα φοιτητικά πράγματα», τονίζει, μιλώντας στην «Κ», ο απόφοιτος της Νομικής Σχολής Παναγιώτης Βαλλιανάτος και ενεργός στις σχετικές κινήσεις. «Οι πρωτοβουλίες αυτές των φοιτητών γίνονται από τη βάση του φοιτητικού σώματος, με την πεποίθηση ότι οι πράγματι αρμόδιοι και ικανοί για να μιλήσουν για τα φοιτητικά προβλήματα είναι οι πραγματικοί φοιτητές, χωρίς διαμεσολάβηση. Γιατί παρ’ ότι ο παραδοσιακός φοιτητικός συνδικαλισμός πνέει τα λοίσθια, τα προβλήματα είναι υπαρκτά και πολυάριθμα», προσθέτει.
Παρότι μπορεί η επιτυχία στην ικανοποίηση των κάθε φορά αιτημάτων των φοιτητών να μην ευοδώνεται, τουλάχιστον πλήρως, αυτές οι πρωτοβουλίες θέτουν τη βάση για μια νέα μορφή πολιτικοποίησης και ενεργοποίησης των φοιτητών, μακριά από συντεχνιακές λογικές και λογικές αλληλεξαρτήσεων και ελέγχου όπως γνωρίζαμε έως τώρα.
Φοιτητικές εκλογές
Μετά το Πάσχα οι παραδοσιακές φοιτητικές παρατάξεις θα αρχίσουν τον αγώνα για να εμφανίσουν υψηλά ποσοστά στις φοιτητικές εκλογές. Και θα το καταφέρουν μιας και τα αποτελέσματα εξαρτώνται όχι τόσο από τις πολιτικές θέσεις, αλλά κυρίως από τον μηχανισμό που διαθέτει κάθε παράταξη σε κάθε ΑΕΙ. Αλλά, αλήθεια, αυτά τα εκλογικά ποσοστά ποιον ενδιαφέρουν πλην των παιδιών του –γαλάζιου, κόκκινου, πράσινου και ροζ– κομματικού σωλήνα;